ASTERİA-KAYBOLAN KRALİÇE-

15. Bölüm SÖZ VERİYORUM

İnstagram: asteria_officialll

-15. Bölüm söz veriyorum -

Bölümü oylar ve yorum
yaparsanız müteşekkir olurum...

🔥🔥🔥🔥

Tik. Tak. Tik. Tak.

Genç kadın karşısındaki saatin, kulağına dolan sesini zor duyuyordu. Gözlerini kamaştıran bulanık lamba, kirpiklerini aralamasını engelliyor, Katrinayı karanlığa mahkum ediyordu.

Genç kadın karanlığa mahkum olmuştu. Mahkumların kurtarılma şansı var mıydı? Yanlış soru; Katrina kurtarılacak mıydı?

Genç kadın bedenini hareket ettiremiyordu. Başını yapabildiği kadarıyla kaldırdı ve yattığı yere baktı. Bir sedyede yatıyordu. Sakin kalmak için -titrek- bir nefes aldı. Ardından bakışları bileklerine düştü. Bilekleri iki yanından kelepçeliydi. Ellerini iki yana çekiştirdi. Demirler çok güçlü olduğu için bütün çabalarının sonucu; etini kesen yaralara açılıyordu.

"Yanılıyorsun," dedi erkeksi tok bir ses. Tanıdık mıydı, yoksa değil miydi? Bilmiyordu. Ses tonu insanı hataya sürüklemek ister gibi hipnotize ediciydi.

Katrina yutkundu, boğazı kurumuştu. "Kimsin?"

Bir gülme sesi duvarlarda yankılandı. Duvarlar gittikçe yakınlaşıyor muydu? Genç kadın gözlerini kırpıştırdı. "Çok klasik bir soru. İnsanlar ne sanıyor, gerçeğin söyleneceğini mi?" Sesin sahibini, odanın ortasında asılı duran ve her yeri aydınlatan ampul olsa bile göremiyordu.

Orada Katrinadan başka kimse yoktu.

"Sana kim olduğunu sordum," dedi genç kadın bir kez daha. Kanına hücum eden korkuyu def etmeye çalıştı. Bileğindeki soğukluğu tekrar hissedince bunda pekte başarılı olduğu söylenemezdi.

"Ben de bunun bir öneminin olmadığını, sana gerçeği söylemeyeceğimi bizzat olmasa da söyledim."

"Tüm bunların gerçek olduğuna inanamıyorum," dedi Katrina bileğine sarılı kelepçelere bakarak.

"Sana gerçek olduğunu söylediğimi hatırlamıyorum," dedi aynı ses.

"Gerçek değil mi?" Şuan her şey gerçekle denk gibiydi. Katrina bir kez daha etrafına bakındı.

"Öyle."

"Benimle oyun mu oynuyorsun?" diye sordu genç kadın öfkeyle. Ne kadar da oyunbaz bir herifti öyle! Lafları hep kendi istediği yere çekiyor, cevapları dolandırıyordu.

"Belki biraz," dedim adam. Genç kadın o oyunu onun kıçına sokmak istermiş gibi sinirle soludu.

Kahkaha sesi Katrinanın kulağına doldu. Neden gülüyordu? "Seni duyabildiğimi şimdiye kadar anlamış olman gerekmiyor muydu?" diye sordu.

"Beni neden duyabildiğini bilmiyorum," dedi genç kadın bu sefer endişeyle.

"Şuanda sesli konuşmuyorsun Anderson. Hem ikimizin arasında açık bir kapı var, böylesi işi kolaylaştırıyor." Kapı açılma sesi genç kadının kulağına doldu.

"Şimdi... Bazı testler yapacağız." Genç kadın başını kaldırıp kapın olduğu tarafa bakınsa da birini göremedi.

"Fazla yavaşsın," dedi tam yanımdan duyulan bir ses. Genç kadının bakışları hızla yanına döndü. Tam olarak yanındaydı. Kahverengi saçlar, kahverengi gözler. Onu tanımıyordu.