𝐄𝐤𝐢𝐧 𝐊𝐨𝐜 & 𝐒𝐞𝐥𝐚𝐡𝐚𝐭𝐭𝐢𝐧 𝐏𝐚𝐬𝐚𝐥ı
.
.
.
Bu hikayedeki karakterler ve olaylar, gerçek kişiler ve kurumlar ile hiçbir ilgisi yoktur. Tamamen kurgusal bir hayal ürünüdür.
.
.
.
Başlangınç: 17 Haziran 2021
Bitiş:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
///Yazar Notu:
Bölümlerdeki sadece yazım hatalarını düzenledim onun dışındaki her şey orijinal halinde bıraktım. Bu benim ilk kurgumdu taslakta bölüm durmasın diyerek paylaşıyorum.///
Mekan: Antalya
Yıl: 2021
Selahattin'in ağzından:
Boynumu sıkan kravatımı çekiştirip boğazımı özgürlüğe kavuşturdum. Annemin arkamdan seslenen sesini duymazlıktan geldim. Merdivenleri inmeyi bitirdiğimde demir kapıyı bir omzum ile ittirip annem ve eşinin geçmesini bekledim. Demir kapıyı geri kapattığımda balkondan bizi izlediklerini bildiğim için son can havli ile dayanmam gerekiyordu. Arabaya geçerken annemin eşi Mazhar abiye arabayı kullanması için arabanın anahtarını verdim. Arka koltuğa geçmeden önce başımı kaldırıp üçüncü katın balkonuna bakıp hafifçe başımı sallayarak oradakilere selam verdim. Onlardan karşılık olarak el sallama aldım. Arka koltuğa oturup kapıyı kapattım. Yüz ifademden annem ve eşinin benimle konuşmaktan uzaklaştırdı...
Mazhar abi arabayı hareket ettirdiğinde gözlerimi boşluğa dikip aklımdan hiçbir düşünce geçirmeden bekledim. Az önce olanlara herkesin bir yorumu olabilirdi ama kendi içimde oluşturduğum dünyada bu olayı yorumsuz bırakmalıydım. Çünkü düşünürsem ne bok yediğimi fark edecektim. Düşünmemek için sadece gözlerimi boşlukta tuttum. Derin bir nefes alıp seslice dışarıya verdim. Oturduğum koltukta yayılır bir hal alıp gözlerimi dışarıya diktim bu sefer. Yürüyen insanları izledim. Hava kararmıştı. Saati bilmiyordum ama içinde bulunduğum zamana ait olmadığımı biliyordum.
Birkaç ışık sonra duruşumu düzelttim Mazhar abiye yönelik konuştum.
"Abi beni şu ileride bıraksana."
"Tabi oğlum..."
Mazhar abi işaret ettiğim yere doğru arabayı hareket ettirirken anneme döndüm. Yüzünde hüzünlü bir ifade vardı ama bunu herkesin iyiliği için yapıyordum. En çokta ailemin iyiliği için...Çünkü artık benim bir önemim kalmamıştı. Ben ilk önce aklımı sonra kalbimi kaybettim. Bulacağıma da artık inancım kalmadı. Kendim için çabalamayacaksam başkaları için çabalayabilirdim.
"Annem ben gelirim geç olmadan. Beni beklemeyin."
Ağzımdan laflar ezbere çıktı. Otuz yaşındayım ama annemin yanında hala çocuk olduğumun farkındaydım. Polis olmuş, kurşunların önünden geçmiştim ama gene de anneme hesap vermem gerektiğinin farkındayım. Annem sadece başını sallamak ile yetindi. O da kabullenmişti artık bu konu hakkında konuşmayacağımı. Araba durduğunda Mazhar abiyede başımla selam verip arabadan indim.
