ကျွန်တော့် ဆည်းလည်းလေး (U/Z) {Completed}

အပိုင်း (၅)

ကိန္ဒရာမောင်သည် ကားမောင်း ဆရာအနေနှင့် ခရီးထွက်ရသည်ဟု ဆို၍ တစ်ပတ်နီးပါး ပျောက်သွား၏။ သူ မရှိနေသည့် တောအတွင်း အိမ်ကြီးသည် လုံးဝ တိတ်ဆိတ် ခြောက်ကပ် သွားသည်။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျောင်းပိတ်ရက်အချိန် အလျင်လို ‌သီချင်းကို ဘောက်စ်နှင့် ဂျွိုင်းဖွင့်ကာ အကျယ်ကြီး လိုက်အော်ဆိုမည့်သူ မရှိ။ ဧည့်ခန်းတွင် ဒူးတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဂိမ်းထိုင်ဆော့မည့်သူလည်း မရှိ။ ကျွန်တော် ထမင်း၊ ဟင်းချက်နေစဉ် နောက်မှ လာကာ ဟင်းစမ်းစားကြည့်ပြီး စပ်ကြောင်း၊ ချိုကြောင်း၊ အရသာရှိကြောင်း တကျီကျီ ပြောမည့်သူ မရှိတော့။ ကျောင်းသွားလျှင် သာလိကာလေးလို နောက်မှ ပွစိပွစိ လိုက်ပါလာသည့်သူ၊ ကျောင်းပြန်ချိန်ဆို လေသံကို ကျော်နိုင်အောင် အသံမြင့်ကာ စကားပြောလာမည့်သူ။ သူ...မရှိတော့ အားလုံးသည် ပြန်လည် တိတ်ဆိတ်၏။

သည်လို ဘဝမျိုးကိုသာ ကျွန်တော် လိုချင်ခဲ့သည် မဟုတ်လား။ နားအေး သွားသည်။ နားအေးသော် တိတ်ဆိတ်စွာ နေတတ်သော ကျွန်တော်သည် သဘာဝ အသံကိုသာ ပိုနားထောင်ဖြစ်သည်။ ရင်တွင်းအသံကို ပြန်နားထောင်ကြည့် ဖြစ်သည်။

ယခုရက်အတွင်း ဝဿန်ကာလ ဖြစ်သည့်အတွက် မိုးဦးကျခြင်းက စိပ်လာသည်။ ကိန္ဒရာမောင်နှင့် ကျွန်တော်တို့ အတူစိုက်ခဲ့ကြသော အဆောင်ခြံက ပြောင်းဖူးပင်တွေပင် ဒူးထိ ရှည်နေလေပြီ။ မကြာသေးခင်က မိုးရွာထားသောကြောင့် အရည်လဲ့ ကျန်ခဲ့သဖြင့် ပြောင်းဖူး တစ်ခြံလုံးက စိမ်းမြမြ။ ထိုခြံကို ကြည့်လေတိုင်း ကျွန်တော့်မှာ တွေးဆဆ။

အုံ့မှိုင်းနေသော တိမ်တွေကြောင့် နေရောင်ကို မတွေ့ရသည်မှာ ရက်အတော်ပင် ကြာလေပြီ။ မိုးဖွဲတွေ စွေနေလေတိုင်း ကျွန်တော် ငေးကြည့်ကာ အတွေးတွေ များရသည်။

"ဝဿန်ကာလ၊ မိုးကျတည့်လျှင်
ပျော်ပျော်ပါးပါး၊ မယားနှင့်ဆွေငယ်လင်
လက်တွဲငယ်ခြေငင်၊ ကိုယ်တွင်အဝတ်
ပုဆိုးအင်္ကျီ စုတ်ပြဲပြီ
ချည်နီဗောင်းတွတ်တွတ်ကယ်နှင့်လေး..."

ကိုးတန်းစနစ်သစ် ဖတ်စာအုပ်ထဲက ဝန်ကြီး ပဒေသရာဇာ၏ တျာချင်းကဗျာကို သံနေသံထားနှင့် ရွတ်ဆိုပြီး တံမြိတ်စက်မှ တစက်စက် ကျနေသော မိုးရေစက်တွေကို ကျွန်တော် ငေးကြည့်နေ၏။