Thomas' POV
A week after the Volleyball Finals, my family asked me to invite Denden for dinner. Matagal tagal na daw kasing hindi nakakabisita si Den dito sa amin because of their season.
"Babe, let's have dinner sa bahay ha?" I told her via phone call this morning.
"But Thomas, akala ko ba Vikings tayo tonight?" I cannot see her but I know that she is pouting right now.
"But Den, sila Mama na ang nagyayaya sayo. Aren't you happy na my family wants to be with you?" I heard her sigh on the other line.
"Oo na po. Sige. What should I wear?"
"Casual na lang po babe. Family lang naman." I told her. Why do I feel like na parang napipilitan lang sya?
••••••
"Mama is inviting you for dinner." I told her.
"Talaga?! Uy g! Ano ba dapat ko isuot para naman maganda impression nila sakin?" She happily answered.
"Kahit ano, Ara. They will love you naman. Sure ako." Sabi ko.
"Nakakakaba na nakakatuwa at the same time. I hope this works!" Tuwang tuwa talaga si Ara nung sinabi ko sakanya na niyaya sya nila Mama magdinner sa bahay.
••••••
"Babe, still there?" Paulit ulit na sinabi ni Denden sa other side.
"Yesyes, I'm sorry napatitig ako sa TV." Pagpapalusot ko.
"Ohhh, akala ko napano ka na e. Pinag alala mo ako." She said.
"Hahaha. Ikaw talaga patay na patay ka saken." Sabi ko.
"Luuuuh, ano ako? Si Ara?" Sagot nya.
Woah? I did not talk back because di ko nagustuhan yung sinabi nya.
"Thom?" Ulit nya.
"Oh?"
"I'm sorry. I didn't mean to."
"Fine. Manonood na ako NBA. Bye."
"I have to meet up with Aly din. I love you. Bbye!" Then she ended the call.
Di man lang nahalata na nagtatampo ako. -_-
Sa totoo lang, I love Denden naman talaga. But there are times na nagugulat ako kasi parang may grudge talaga siya kay Ara. And I don't even know why.
------------
Ara's POV
Isang linggo na yung nagdaan simula nung nangyari ang interview na nagbalik ng lahat ng sakit sakin. Nandito ako ngayon sa DLSU para sa classes kahit na nakasaklay pa ako. Pataas na ako ng hagdan nang biglang sumulpot si Thomas sa tabi ko.
Ay teka, THOMAS?!
"Pasanin na kita." Sabi niya.
"Ay, di na. Salamat." Sabi ko at nagsimulang magtatalon pataas ng hagdan.
"Hay. Makulit talaga." Narinig kong bulong ni Thomas pero di ko pa din pinansin. Kaya ito namang isa ay lumuhod na sa harapan ko.
Hahampasin ko na sana ng saklay nang biglang, "Mabuti naman Mr. Torres at naisipan mong tulungan ang kapitana ko." Sabi ni Coach Ramil. Pababa pala siya ng hagdan.
Kami naman ni Thomas ay nakatitig lang sa kanya.
"O ano? Hindi pa ba kayo malelate?" Sabi ni Coach.
Wala tuloy akong choice kaya sumampa na lang ako sa likod ni Torres.
"Siguraduhin mong wag masaktan yan ha." Sabi ni Coach Ramil at itinuloy na ang pagbaba ng hagdan.
