"ဇေယျ"
"..."
"နိုင်ဇေယျ!" နားနားကပ်ပြီး ခပ်ကျယ်ကျယ်အော်လိုက်မှ ဘေးနားက ဆံပင်ဂင်တိုတို၊ အသားကသိပ်မဖြူသလို သိပ်လဲမမည်း ကိုယ်ခန္ဓာအနေတော်လောက်နဲ့ကောင်ကနိုးလာတော့တယ်။
"မင်းမေရဲ့ဦးလေးတော်ကြီးကအိပ်နေတယ်ဟ ဖြည်းဖြည်းအော်ပါ တိမ်စိုင်ရာ"
"ကျောင်းဆင်းတော့မယ်လို့, ဆရာမရေးထားတဲ့စာက မင်းစာအုပ်ထဲလဲရောက်ပြီ ငါရေးပြီးတော့ ဆရာမကစာတွေရှင်းနေတာနဲ့ မင်းစာအုပ်ထဲပါရေးပေးထားတယ်" နှစ်နာရီခွဲတော့မယ်ဆိုတာကိုညွှန်ပြနေတဲ့လက်ပတ်နာရီကိုထိုးပြပြီး ပြောလိုက်တော့ ဟိုအကောင်က စပ်ဖြီးဖြီး။
"ငါ့လက်ရေးနဲ့တူအောင်ရေးထားတယ်မလား"
"အေး ပဲပင်ပေါက်ကို နေပူထဲ ခုနစ်ရက်လောက်ထားထားတဲ့လက်ရေးနဲ့ရေးထားတယ်"
"ကျေးဇူး ငါ့ကောင် ခုလိုပညာဒါနပေးရခြင်းကြောင့် ကောင်မလေးလေးချောချောလေးရပြီး ငါ့ကိုလဲ ရည်းစားရှာပေးနိုင်ပါစေ"
"ကောင်မလေးမလိုဘူး ဘောလုံးပဲလိုတယ်" ဘောလုံးဆိုမှသတိရတယ် ဟိုလူကြီးကပြန်လိုက်ပို့တာ လူပဲပါလာတာ ဘောလုံးလဲပါမလာဘူး။ သွားပါပြီ ဘတ်ထားသမျှပိုက်ဆံလေးတွေနဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ပတ်ပြည့်အောင်ပြီး ရှာထားရတဲ့ ဘောလုံးအပြာလေး။
"ဟေ့ကောင် bellတီးပြီ သွားမယ် လာ" ဇေယျခေါ်မှပဲ စိတ်နဲ့လူနဲ့ပြန်ကပ်တော့တယ်။ ငါ့ဘောလုံးလေး....။
"ဪ အေး လာပြီ"
"မင်းကိုလာကြိုမှာလား?"
"အေး လာကြိုမယ်တော့ပြောတာပဲ ဖေဖေ့အကြောင်းလဲသိရက်နဲ့ အခုစကားတစ်ခွန်းပြော နောက် ၁၅မိနစ်နေရင် သူပြောပြီးတာသူမေ့သွားတာ"
"ငါ့ကိုတောင်ခုထိ ဇေသူတွေခေါ်လိုခေါ် မြတ်သူတွေခေါ်လိုခေါ်နဲ့ကို, မင်းနဲ့ငါနဲ့ခင်လာတာဖြင့် သူငယ်တန်းထဲက"
"ဟီး ဖေဖေ့အစားငါပဲတောင်းပန်ပါတယ်"
"ထားစမ်းပါ ငါ့မျက်နှာချောချောလေးကိုမှတ်မိနေရင်ရပြီ"
YOU ARE READING
A Nephophile
General FictionA Nephophile. လောဘကြီးစွာနဲ့ပဲ တိမ်စိုင့်ကိုချစ်မယ့်သူဆိုတာ ကိုယ်တစ်ယောက်ပဲရှိချင်တာမို့ ကိုယ့်ဘာသာ A Nephophileလို့ခေါ်တွင်လိုက်တယ်။
