hhwang: ağlarken yüzün çok tapılası gözüküyor.
bunu sana söyleyen hiç oldu mu bilmiyorum ama umarım ilk kişi benimdir.
ve bir gün sadece benim için ağlaman dileğiyle yanıp tutuşuyorum.
|tw: yeme bozukluğu|
🔖131022, Perşembe'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hwang Hyunjin
Chan Hyung'un bana gönderdiği ses dosyasını açmak istemeyişim kesinlikle benim suçum değildi.
Çünkü bu şarkıyı aklımda en çok onun tarzıyla bağdaştırıyordum, bir başkasının -özellikle de daha adını bile bilmediğim birinin- benim için özel olan bu şarkıyı söyleyecek olması gururuma dokunuyordu.
Bu yüzden dinlemeyi birkaç saattir erteliyordum, gerçekten beğenme ihtimalim beni biraz korkutuyordu.
Odamdan çıkıp boş evin odalarının kapılarını tamamen kapattıktan sonra antrenin ışığını açtım, karanlık korktuğum diğer bir şeydi.
Aslına bakarsanız, korkularım yüzünden çoğu zaman hayatın tadını çıkartamıyordum.
Üçüncü seneme girmeden önceki yaz tatili başından okulun başlarına dek kullandığım ilaçlar yüzünden fazladan on kilo kadar almıştım ve daha öncesinde hiç çıkmadığım bir sayıyı tartıda gördüğümde o günlerdeki halim beni o kadar da rahatsız etmemişti.
Ancak tatil bitişinde okula döndüğümde her şey saçma bir şekilde sarpa sarmıştı. O zamanlar ailemin bana ayıracak vakitleri pek yoktu -gerçi hala değişen bir şey de yoktu ya...
Sessizliği bastırmak için açtığım televizyonda dönen dizi bile bana bunu sanki bağırarak söylüyor gibi geliyordu.
Ve sırf yalnızlığımı nasıl bastıracağımı bilemediğimden olmuştu her şey. Bana ilgi gösterdiğini sandığım son sınıflardan bir kızdan hoşlanmaya başladığımda başıma gelecekleri önceden bilseydim dizimi kırar ve Kkami'nin yanında otururdum.
Ama bu mümkün değildi.
Birkaç ay boyunca flörtleşmekten öteye gidemediğim kıza artık açılmak hayatımda verip verebileceğim en boktan karardı. Hiçbir şeyi tek taraflı yaşamadığıma emindim lakin kız ona açıldığım zaman herkesin içinde beni reddetmiş, üstüne bir de bu yetmiyormuş gibi aşağılayarak arkadaşlarıyla görünüşüm hakkında dalga geçmişti.
Ona durmadan asıldığımı ve beni kabul etmediği halde kendisine sülük gibi yapıştığımı söylemişti. Hatta ona karşı ahlaksız tekliflerde bulunduğum yalanını ortaya atmış, üstüne de tehdit edilmiş gibi davranmaya başlamıştı.
Kurban rolünü o kadar iyi oynuyordu asıl kaplanla ceylanın yerini ben bile karıştırır olmuştum.
Normal bir psikolojide olsaydım bunu asla kafaya takmaz ve gülüp geçerdim, böyle yapmam gerekirdi...
Ama ben yapamadım. Günlerce aklımda onların sesleri dönüp durdu, kahkahalarını tekrar tekrar duymak midemi kaldırmaya yetiyordu.
Geçsin diye içimden atmak istedim, tek istediğim unutmaktı ancak ölüm sessizliğine bürünmüş evde yankılanan hıçkırıklarım buna izin vermiyor ve beni daha da dibe çekiyordu.
