Verdwaalde schrijfsels

All day, all night (Kortverhaal)

Lang geleden geschreven. Echt gebeurd verhaal.

Met mijn ogen nog wijd open staar ik naar de bovenkant van de tent. De andere meisjes zijn gestopt met babbelen, wat vast betekent dat ze slapen. Iedereen slaapt, behalve ik en de scoutsleiders. Dat weet ik omdat ik ze hoor lachen. Ik zie ze perfect voor me: Allemaal samen aan een tafel, met een fles bier in hun handen, halfdronken en luisterend naar een liedje dat ik niet ken. Wat is er toch zo speciaal aan dat liedje, dat ze het constant opnieuw en opnieuw laten spelen? Ik ben het nu al beu gehoord. 'All day, all night', dat is het enigste dat er wordt gezongen - meer gesproken, als je het mij vraagt- de rest is jumpmuziek, of hoe je dat ook noemt. Niet speciaal dus. Misschien is het wel zo saai dat ik daardoor in slaap gevallen ben.

Ik bevind me in een open veld. Dit is een soort kruising tussen het spel Battlefield Heroes en Minecraft, weet ik. Niet dat dat duidelijk is ofzo, maar in dromen weet je altijd dingen die op dat moment logisch lijken en achteraf onbegrijpelijk zijn. Ik moet me verstoppen voor de vijand. Plots staat er ongeveer tweehonderd meter voor mij een huisje. Hoe dichter ik kom, hoe donkerder de lucht wordt, net zoals de stenen van het huisje, dat opgebouwd lijkt te zijn uit duisterblauwe minecraftblokken. Vreemd genoeg is er geen deur, dus ik duw één van de blokken opzij. Op slag wordt de hemel zwart, net zoals de ruimte waarin ik me nu bevind. Ik zie geen hand voor ogen, dus ik dwaal wat rond in de kamer. Plots zie ik twee ogen. Het zijn de ogen van mijn moeder.'Mama!', roep ik, en ik loop naar haar toe.'Wat is dit? Waar ben ik? Waarom is het zo donker?'Ze antwoordt niet, maar neemt me in een stevige omhelzing.'Blijf je bij mij, mama?'Mama laat me los, maar mama is mama niet meer.Voor mij staat een half-vrouw, half-draak met paarse ogen.'All day, all night!', fluistert ze, en ze vliegt op me af.

'Anna! Anna!! Word nu toch eens wakker! De leiders hebben formatie gefloten!'Slaperig kom ik recht. De bovenkant van de tent ziet er helemaal anders uit in het daglicht.'Heb ik gewoon door het fluitsignaal geslapen? Raar, ik word normaal om het minste wakker. Weet je soms waar mijn das ligt? Ik had hem gisteren hier...'Ik stop vanzelf met praten wanneer ik hoor welk liedje speelt. All day, all night.

Mijn schreeuw is te horen over het hele kamp.