Verdwaalde schrijfsels

Fragment 'WALM' (1)

Hey, long time no see! Dit is een fragment van een boek waar ik een hele tijd geleden aan begonnen ben. Ik schreef het enorm graag, maar ik ben gestopt om één of andere reden, en toen ik het later wou hernemen, besefte ik dat het verhaal helemaal niet goed in elkaar zat en dat mijn schrijfstijl tegen dan al helemaal geëvolueerd was. En ik had echt geen zin om opnieuw te beginnen. 

Dit is het tweede hoofdstuk van het boek, het hoofdstuk dat ik zelf het liefst heb geschreven. Geniet ervan! :)

***

Mooie herinneringen

Het Clubhuis was eigenlijk een hutje in het bos. We hadden er drie hele weekends aan gewerkt. Met een heleboel planken en een kapotte deur was het dan toch nog gelukt. Op de houten vloer hadden we een oud en versleten (maar bovenal groot) tapijt van Marmars ouders gelegd. Omdat ze op het punt stonden om het de vuilnisbak in te smijten, konden wij het evengoed gebruiken. Binnen stond verder nog een bureau met drie stoelen, een boekenkast (met natuurlijk inhoud), een klein tafeltje met een CD-speler, een aardappelklok (met dank aan Wolfs fantastische techniekkunsten), en vier luchtmatrassen met elk een dekentje en een kussen. Op die van Marmar lagen haar drumsticks, naast die van wolf een doos met een heleboel technische spulletjes waar ik de namen niet van weet, op die van Luna het vijfde boek van Harry Potter (dat ze al 6 keer had uitgelezen), en op de mijne een dagboek.

We gingen elk op onze luchtmatras zitten.

'Dus...'zei ik. 'Dat meisje komt volgende week maandag al naar onze school, en we moeten haar in dit clubhuis een slaapplek geven. Heeft iemand nog een luchtmatras of slaapzak of zo over?'

Heel even was het stil. Toen zei Wolf twijfelend: 'Ik denk dat ik nog een matras op de zolder heb liggen. Maar ik weet niet zeker of we ze mogen gebruiken.'

'Vraag het vanavond eens aan je ouders. Anders zullen we iets anders moeten verzinnen.'

Marmar keek op haar horloge, versierd met oranje sterretjes, en schrok op.

'Ik was helemaal vergeten dat ik thuis moest zijn om vijf uur! Mijn oma komt eten!'

Dat speet me. Ik had graag het gezelschap van ons alle drie gehad om wat bij te praten over de gebeurtenissen van vandaag. 'Oké dan. Tot morgen, Marmar!'

'Doei!' Ze rende het Clubhuis uit, en smeet de deur dicht. Ik hoorde haar voetstappen knerpen tussen de bladeren, tot ze verdwenen in de verte.

Ik haalde mijn lijst uit en bekeek wat er te doen was. Mijn vingers gleden over de kronkelige letters die Marmar met Tipp-ex had aangebracht.

ATP.

Allen Tegen Pesten.

Het was begonnen in het derde leerjaar van de basisschool. Onze school had een slechte reputatie vanwege alle pesterijen die zich daar afspeelden. Al een heleboel kinderen waren veranderd van school. Lars, de beste vriend van Wolf en mij op dat moment, was doodziek en moest enkele dagen thuisblijven.Wolf en ik hadden dus enkel elkaar en we moesten ons af en toe ook weren tegen de brute vijfde- en zesdejaars die ons maar al te graag tegen de grond drukten. We liepen daarom het liefst met een grote boog om hen heen.

We waren bang.

Maar op een normale middag, toen ik aan het lachen was om een grapje dat Wolf had verteld, kreeg ik een van de oudere jongens in de gaten. Hij grijnsde vuil naar een meisje van mijn leeftijd. Ik hield op slag op met lachen.

Ze had een topje zonder mouwen aan, rond haar benen zat een kakikleurige broek. Haar haar was kort en gekruld, haar gezicht een beetje mollig. De jongen zei iets, waarbij hij spottend voorover boog, en de grote groep achter hem lachte gemeen.