Bastille Fanfiction - Lost Highway

Hoofdstuk 7

Ik zit op mijn bed. Water van mijn natte haren lekt op mijn shirt.

Hoe kon ik nou zo dom zijn? In mijn eentje naar Londen. Wat heb ik hier nou te zoeken? Ik miste het natuurlijk wel. Maar school dan? Ik moet toch iets van mijn leven maken?

Ach, waarom zou ik? Ik doe een laag niveau en ik weet toch niet wat ik later wil gaan doen.

Ik zie mezelf toch niet eens met een andere man dan Dan Smith. Obsessede fangirl. Vreselijk. Ik moet huilen. Kut leven. Waarom heeft mam mij gewoon niet laten weg halen? Dan zat ik hier nu niet zo. Geen vrienden, geen familie, geen liefde, alleen, depressief en aangerand. Ik heb er helemaal geen zin meer in.

Ik kijk op mijn telefoon. Nog steeds niks. Niemand geeft om mij. Gary heeft het ook veel te druk met zijn liefje.

Ja, hij wel.

Ik kijk op de site van Bastille.

Upcoming dates.. mijn ogen rollen over het beeldscherm, zoekend naar de upcoming dates. Er staat niks gepland. Helemaal niks. Ze hebben wel net een America tour gedaan, maar dat is alweer drie weken terug. Fucking hell.

Mijn hart begint sneller te kloppen. Dan zijn ze hier!

Maar Londen is hartstikke groot, ik kom ze nooit tegen.

Ik moet even. Ik moet even. Doe het. Klinkt het in mijn hoofd.

Ik kijk om me heen. Bingo! Een laatje met bestek.

Het is prachtig Engelse bestek. Het is zilver met onderaan een prachtig patroon ingekerfd. Ik voel me erg vereerd.

Ik pak een mes en loop terug naar mijn bed.

Een lange tijd zit er ik naar te staren.

Zal ik het nou doen of niet? De drang is te groot.

Één klein sneetje.

Ik zet de punt van het mes in mijn pols. Ik ben al een paar dagen clean. Ik moet het niet doen. Niet doen. Niet doen. Niet doen. Ik voel een kleine prik en ik druk het iets verder, dan haal ik uit naar rechts. Er komen kleine druppels bloed uit.

Ik baal omdat het me weer niet lukt om clean te blijven. Nu ik toch bezig ben, het voelt zo goed!

Na een paar diepe wonden begint het wel heel erg te bloeden.

Zoekend naar pleisters of verband loop ik door de hotelkamer. Stik, stik, stik! Welk hotel heeft nou geen pleisters? Nu moet ik wel naar Mary, straks maak ik het hier nog vies.

Langzaam loop ik naar beneden met mijn hand om mijn pols geklemd.

'Mary, do you have any plasters?'

Geschrokken komt ze naar me toe.

'Oh darling what have you done?'

'Nothing. Do you have a plaster?'

'That doesn't look like nothing. Jill, what happened? Are you alright?'

Ik raak geïrriteerd. 'Mary, please. I'm doing fine.'

Ze rommelt wat onder haar toonbank en overhandigt mij wat pleisters en verband.

'Thank you.'

Snel ren ik terug naar mijn kamer. Net op tijd want het bloed hangt onderaan mijn hand.

Ik gooi de kraan open en was mijn handen, daarna mijn pols.

Voorzichtig dep ik het droog met toiletpapier en plak er daarna pleisters over heen.

Prima. Ik loop terug naar bed en pak het prachtige mes op.

Ik maak hem schoon onder de kraan en leg hem terug in het laatje.

Die avond besluit ik om even naar buiten te gaan. Ik voel me nogal lichtjes. Ik vast te veel bloed verloren. Een stem in mijn hoofd lacht me uit. Ha! Het ligt niet aan het bloed, je moet wat eten Jill.

Laat haar met rust, de kilo's vliegen er eindelijk af.

Het is niet gezond, je hebt vitamines nodig, Jill.

Niet eten slappeling.

Stop.

Ik stap naar buiten en de koude avond wind waait in mijn gezicht. Mijn hoofd wordt een beetje leeg. Eindelijk rust.

Voordat de ene gedachte weg is komt de andere alweer in mijn gedachten. Ik mis Dan, ik mis Dan. Ik moet hem zien, zijn stem horen, dansen op hun muziek en zien hoe Dan zijn haar op en neer flipt.

In mooie gedachten verzonken loop ik over de Londense straten als ik opeens ruw een steeg word ingetrokken.

Een groep jongens van rond de 20 houden me vast. Ze hebben messen en touwen bij zich.

Ze steken me een paar keer in mijn arm.

Gek, ik voel helemaal niks.

Ik snap het niet.

Ze houden me stevig vast. Een van de jongens slaat een touw om mijn nek heen.

Ze zeggen niks tegen elkaar.

Ik spartel niet tegen wat hun verbaasd. Het verbaasd mezelf ook.

De jongen trekt het touw steeds iets strakker totdat ik bijna geen lucht meer krijg.

'Do it.' pers ik eruit met mijn laatste adem.

'Common dude, you are so close, and you've heard her. Kill her!' roept een van de jongens tegen degene die het touw iets losser doet.

De anderen laten mij los, ik ben toch al bijna buiten westen.

'Let me do it.'

De jongen geeft het touw over aan een andere gast. Het is moeilijk te zien. Mijn ogen zijn droog en branden. Maar hij is kaal en draagt een witte hemd.

Hij trekt het touw iets strakker en laat dan los.

'I can't do this.' zucht hij beroerd.

Daarna hoor ik alleen nog maar voetstappen en wordt het langzaam stil. Daarna wordt alles zwart.