Sevgili Kızım İpek,
Hatırlarsan eski evimizde bir yangın çıkmıştı.Ben uyuyordum.Sen 12 yaşındaydın.Ablanda duştaydı.Siz annenle dışarı kaçtınız bende kokuyu alınca hemen uyandım.Ablanı duştan çıkardım ve camdan atladık.Annen bizi görmemenin daha iyi olacağını söyledi ve siz bunun için taşındınız.Yıllardır sana yalan söylediğimiz için annen,ben ve ablan kendimizi kötü hissediyoruz ve artık 16 yaşındasın.Ve bunun öğrenmenin zamanı geldi de geçiyor bile.Gerçek bu;biz ÖLMEDİK.Üzgünüm,ablan ve ben böyle yaşamaya artık alıştık.Senin de böyle yaşamaya alıştığını düşünüyürum.Umarım hayal kırıklığına uğrama.Ve üzgünüm ki geri dönmeyeceğiz.Ama merak etme,sana hep mektup yazarım.Bazen fotoğraf bile koyarım.
Yapacak birşey yok.Bu annenin seçimiydi.Lütfen ona kızma.
Sevigiler Baban Ve Ablan
