𝗠𝘆 𝗯𝗿𝗼𝘁𝗵𝗲𝗿'𝘀 𝗳𝗿𝗶𝗲𝗻𝗱

16.

Felix
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ciszę nocną zagłuszał mój szloch. Łzy kapały spokojnie na pościel wydając głuchy dźwięk.

Jako, że rodzice wyjechali, Hyunjin przeniósł się na kanapę w salonie.
Słyszałem z dołu jego ciche chrapanie.

Moje serce biło mocniej niż zazwyczaj, a usta drżały niespokojnie.
Potrzebowałem Chana. Potrzebowałem brata. Potrzebowałem jego uścisku, głosu, wsparcia. Potrzebowałem miłości. Zdążyłem zauważyć, że nie tylko tej braterskiej.

Jednakże nocami płakałem z tęsknoty za braciszkiem. Którego mimo wszystkich naszych sporów tak bardzo kochałem.

Wszystko przypominało mi jego. Jego obecność, włosy... Czasy, w których nawet bym nie pomyślał o tym, że kiedyś będę musiał zamartwiać się o to, czy Chan przeżyje.

W pewnym momencie drzwi od mojego pokoju skrzypnęły. Hyunjin po raz kolejny tej nocy zajrzał do mnie, upewniając się, że wszystko okej.

Tym razem jednak nie miałem siły udawać, że śpię i jedynie spojrzałem w jego stronę przekrwionymi oczami.

- Potrzebujesz zostać sam, czy?...

- Proszę, nie idź... - wydukałem.

Nawet nie zastanawiałem się nad tym co mówię, skąd ta pewność siebie.
Pomijając fakt tego, że czułem się jak kula u nogi, wiedziałem że jeśli za moment ktoś po prostu ze mną nie pobędzie, wpadnę w histerię.

- Może pójdziemy na spacer? - rzucił chłopak, niepewnie drapiąc sie po karku.

Mimo, że z początku gdzieś w głębi serca nie spodobał mi się ten pomysł, zmieniłem zdanie już w chwili, gdy pierwszy powiew nocnego wiatru musnął moją twarz.

- Tęsknię za Chrisem... - wyszeptałem po dłuższej chwili ciszy. Chłopak jak zwykle milczał, jednak tym razem uznałem to za znak, abym kontynuował. - Czuję się taki... taki zostawiony, porzucony... taki niekochany. Wiem, że nie zrobił tego specjalnie, przecież wypadek nie był planowany, ale ja... czuję się samotny... - chłopak odchrząknął cicho, a ja momentalnie się ocknąłem. - Znaczy, nie miałem na myśli tego, że jestem sam, bo nie jestem, bo jesteś ty i... ah, przepraszam, jestem beznadziejny...

Schowałem mokre policzki w dłonie, pochlipując cicho. Nigdy nie sądziłem, że kiedykolwiek będę czuł się aż tak fatalnie.
Oddajcie mi Chana, mojego brata.
Dajcie miłość, proszę.

I to właśnie w tamtym momencie poczułem silne ramiona zaciskające się na mojej talii.
Podbródek długowłosego chłopaka ułożył się na moim barku, a jedna z dłoni niepewnie gładziła plecy.
On chciał pomóc.

Przez chwilę nie potrafiłem sie ruszyć, byłem w szoku. Jego ruch był taki nagły, niespodziewany.
A jednak sprawił, że ciepło rozniosło sie po całym moim ciele - od stóp do głów.

Delikatnie umieściłem ręce na jego ramionach, zatapiając twarz w tej pięknie pachnącej klatce piersiowej.

Przez dłuższą chwilę po prostu tak staliśmy. Ani ja, ani on nie potrafiliśmy wykrztusić z siebie nic.
I ja płakałem, i on płakał.
Wtuleni w siebie, w środku nocy, w centralnej części parku miejskiego pośród światła księżyca i latarnii.

- Będzie dobrze. - Rzekł, a jego głos załamał się.

Jak to działa, że tak tandetny tekst z ust tak idealnych, pulchnych i na pewno smakujących maliną brzmiał tak pięknie?
Hwang Hyunjin, jak ty to robisz?
Jak potrafisz wypełnić moją pustkę emocjami, których nie umiem rozróżnić?
Proszę, nie opuszczaj mnie.