Time...life...death

°Chapter 9°

Φτάσαμε στο δωματιάκι και αυτό που αντικρισαμε μας έκανε σοκαριστουμε

Την Σια δεμένη σε μια καρέκλα

Εγώ: Σια!!

Ετρεξα κοντά της και την ελυσα

Αυτή αμέσως με αγκαλιασε και έκλαιγε

Εγώ: Σσσ ησύχασε είσαι ασφαλής

Ξαφνικα ακουσαμε αργα παλαμάκια

Γυρισαμε και οι 4 τρομαγμένοι και είδαμε μια φιγούρα μπροστά μας

?: Χαχαχ (γέλασε σαρκαστικά) Βρηκατε τη Σια βλέπω
Αρης: Ναι για αυτό ασε μας ελεύθερους μαλάκα!
?: Χαχα θα το εκανα αλλά έχετε μαθει πολλά για μένα και δεν θα ρισκαρω να με αποκαλυψετε για αυτό (έβγαλε όπλο) θα πρεπει να σας σκοτώσω όπως σκότωσα ηδη και τους υπόλοιπους
Εγώ: Τ-τι;
?: Αυτό που ακουσες ο Αχιλλούκος σου παπαλα
Εγώ: ΟΧΙ! (φωναξα και έβγαλα και γω όπλο)

Με κοίταξαν όλοι έκπληκτοι

Ζωή: Που το βρηκες;
Εγώ: Δεν έχει σημασία (είπα κλαμενη αυτή τη φορά)
?: Με εκπλησεις συνέχεια Γεωργία έχω να πω (είπε σημαδεύοντας με)
Εγώ: Θα σε σκοτώσω! (φωναξα ξανά)
?: Χαχα εσύ εμένα; Επειδή εκλεψες ενα σπίτι νομίζεις οτι μπορείς να με σκοτώσεις; (με ειρωνεύτηκε)
Αρης: Γεωργία μην, δεν αξίζει
?: Και μόλις τελειώσω με εσάς θα κάνω το ίδιο και στους δικούς σας
Εγώ: ΑΑΑΑΑ!! (ουρλιαξα και πατησα τη σκανδάλη)

ΜΠΑΜ

Και τον ακουσαμε να πέφτει κάτω

Τι εκανα;

Μ-μολις σκότωσα καποιον;

Ο Αρης μου πήρε το όπλο και με κοίταξε

Δεν ένιωθα μέσα μου τίποτα

Είχα ενα ψυχρό και κενό βλέμμα και τα ματια μου είχαν ακόμα δάκρυα

Με πήρε ο Αρης αγκαλιά και προσπαθουσε να με ηρεμήσει

Δεν μιλούσε απλα με είχε αγκαλιά γιατί ήξερε οτι δεν υπάρχει κάτι να πει για να αισθανθώ καλυτερα μιας και το γεγονός δεν αλλάζει

~Την ίδια ωρα~

Dimitris's pov:

Αρχιζα και κατέβαινα τις σκάλες και με ακολουθούσαν οι άλλοι

Οταν κατεβηκαμε τα σκαλιά ηταν λες και βρισκομασταν σε τούνελ μάλλον βρεθηκαμε σε ενα τούνελ

Δεν μιλούσε κανείς

Συνεχίσαμε να προχωράμε και είδαμε κάτι σκάλες μπροστά μας που οδηγούν προς τα πάνω