Uzun zamandır bölüm yazmak aklımda ancak bir türlü yazamadım o yüzden bir alıntı bırakmak istiyorum size. Umarım keyifle okursunuz! ❤️
"Ağlamayasın Akça, anam gürledi falan ama... Nasıl olsa Yusuf gelip seni isteyecek." Yatağa yüzüstü uzanmış saatlerdir ağlayan kız kardeşinin saçlarını okşuyordu Bala. Ala ise bir yandan ona "ben demiştim size" dercesine bakışlar atarken diğer yandan kız kardeşinin haline üzülüyordu.
"Anamla konuşayım isterseniz." Dedi daha sonra dayanamayarak. Hasefe Hanım bir tek ona fazla sinirlenmezdi.
"Konuşmaya kalkma şimdi seni de yakar siniriyle o.",
"En azından şansımızı deneycez be. Bu arada sen dedin demi Ahmet gelmeycek gece?" Yeni bir tehlikeyle daha karşılaşmayı göze alabilecek halde değillerdi şimdi. Anneleri ya da babaları birde Ahmet ve Bala'yı yakalarsa işler iyice birbirine girerdi. Akça'yı zaten ayağının altına almıştı Hasefe Hanım. Odanın tahta kapısı ansızın açıldığında üçününde gözleri o tarafa kaydı. Gelen burnundan soluyan anneleriydi.
"Ayşe'ye haber gönderiverdim en kısa vakitte Pabuççu Tayyar geliverecek seni istemeye Ala!" Ne? Annesi ne diyordu öyle?
"Bakma öyle kuyruğunu yeni görmüş kedi enceğ gibi! Siz iyicene ipi azığa aldınız! Sıraylan gelin olup gideceksiniz! İşte o kadar!",
"Ana ne diyon sen? Ala'nın ne suçu var? Olay anında kız zaten senin yanındaydı." Kaşları sinirle çatıldı Hasefe Hanımın, yaşlı kadın bir günde on yaş atmıştı adeta sinirinden.
"O çeneler açılmaycak!" Ala ağlamak istiyor ancak şaşkınlığından ağlamayı bile beceremiyordu. Kesinlikle biçare duruma düşmüştü. Ağzından tek kelime de çıkamadı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alaca Göz
RomanceAla, adı gibi gözlere sahip olan kız! Alaca gözleriyle bir bakanı bir daha kendine baktıran ancak kadersiz kız. Yuvasının ilk yavrusu, ilk acısı... Dert onu daha altı aylıkken esir almış ve sonrasında ise olaylar arkası sıra gelmişti! 1900'lü yıllar...
