Won't Stop Loving You Under The Moonlight.

CHAPTER 9

CHAPTER 9

"Yung ampon niyo po." sagot ko sakanila at hinarap sila na walang bakas ng emosyon sa aking mukha.

"A-ano?!" saad ng tunay naming ina na tila ba gulat na gulat sa sinabi ko. "T-this can't be!" saad niya.

"See? pati tunay niyong anak ayaw niyo paniwalaan?!" sabat naman ni yamika.

Agad ko siyang hinawakan sa kamay at umiling "Then if can't believe me, hanapin niyo 'yun by yourselves" saad ko sakanila. "If you can't believe me, then what's the reason para paniwalaan ko rin na anak niyo nga kami?" saad ko na ikinagulat nila.

"P-pero ana-" i cutted her off.

Tumingin ako sa mga mata niya bago mag salita uli "Why should i believe na kayo nga ang parents namin? what's the reason para maniwala ako sainyo?" saad ko sakanila na nag patulo sa luha nilang dalawa. tumitig pa ako sakanila na walang bakas ng emosyon sa aking mga mukha "And stop calling me your child or my sister, wala naman kayong sapat na pruweba." saad ko sakanila

"What kuya?! are you tolerating stella?!" saad ni yamika.

Nagulat pa ako ng makarinig ng sampal mula saaming ina, na nag palaki saamin.

"How dare you?! after kitang buhayin?! pakainin?! i raised y-you and treat you like my own blood and flesh!" utal-utal na ani ni mama at humagulgul.

"Tolerating yamika?! seriously? if they can't believe me, do you think paniniwalaan ka rin nila?!" saad ko rito dahilan para mapa-hagulgul pa lalo si mama. I can't stand seeing my mother crying, even hindi pa ako okay ay pinilit kong tumayo ay dahan-dahang lumapit upang yakapin sya. "Shhh mom, it's alright, no matter what happened i will be always by your side." saad ko rito and she hugged me back.

"Bakit? satingin mo? hindi ka nila pinaniwalaan ay hindi na rin nila ako paniniwalaan?!" sigaw ni yamika.

"Stop it yamika." saad ni sabaki at hinawakan ang kamay nito upang ilabas.

"Stop?! why should i stop?! kaya ganyan si kuya dahil tinotolerate niyo mismong mga kaibigan niya!" sigaw naman nito dahilan upang yumuko si sabaki.

I know na galit siya, pero wag naman sana na masira din sila ni yamika dahil saakin.

"If you can't even respect your mother who raised you, kalimutan mo na rin na kaibigan mo ako." malamig na ani ni sabaki.

"Wow ha? sige! iwan niyo akong lahat! total diyan kayo magaling!" sarkastikong ani ni yamika.

"Wala kang respeto, yamika." saad ni sabaki at tumawa pa ito. "tinuring kitang nakababatang kapatid ko, pero yang emosyon mo hindi mo manlang mailugar?" saad ni sab dahilan upang lalong humagulgul si yamika.

"Enough!" saad ni yohan.

"Dahil sainyo, nag kakagulo kami. sana hindi nalang kayo bumalik sa buhay namin!" saad ni yamika at hinawi ang kamay ni sab at dagliang lumabas.

Ano bang nangyayari saamin? bakit ganito? hindi ko inaasahan na magiging ganun si yamika. hindi ko na alam.

"A-anak!" sigaw ni hera, or should i say our mom.

I'm not even sure if sila ang real parents namin, all we know ay related sila sa ina namin, sa ina namin na pinalaki kami.

"Pasensya na kayo ah, hera at yohan. kung sinabi ko lang sana ng mas maaga ay hindi mag tatanim ng sama nang loob ang mga anak niyo." saad ni mama at ngumiti sakanila.

Nasasaktan si mama, nasasaktan siya sa mga nangyayari. Niyakap ko uli siya at nginitian "Ma, maayos rin ang lahat." saad ko sakanya na ikinangiti niya.

"Nak, makinig ka... m-mga magulang niyo sila." saad nito at halatang nanghihina si mama sa mga nangyayari, siguro dahil sa sobrang pag iyak.

"I don't care, ikaw lang ang kini-kilala kong ina. wala nang iba" saad ko dahilan para mapahagulgul ang sinasabi niyang tunay naming ina.

"P-pero.. anak? kailangan niyong sumama sakanila.." saad ni mama, but i refused.

"No need, mas comfortable ako sa buhay ko ngayon." saad ko na lalong ikinatulo ng luha ni mama.

"Anak..." saad ni mama. "Sumama k-kayo ng kapatid mo sakanila.. m-mas maganda ang buhay niyo ron" pahabol muli ni mama.

"No ma, hindi ako sasama." saad ko sakaniya.

"Stop it anak, please? sumama ka para saakin oh. mas may kinabukasan kayo ron.. p-para s-aakin please?" saad nito.

Tumango ako at nginitian siya "Paano ako makakasiguro na anak nga nila kami?" saad ko.

"A-anak.. hindi paba sapat ang mga sinabi ko? m-maniwala ka n-naman please..." saad nito.

Ayaw ko na makitang umiiyak si mama, should i go? sasama ba ako sa biological parents namin? "M-ma.. p-paano ka?" saad ko na halos mapaos na. Hindi ko alam kung anong mangyayari kung sasama ako o si yamika, paano naman siya? sinong mag aalaga kay mama? paano siya? hindi naman pwede na mag-isa lang si mama eh.

"Magiging ayus lang ako anak, basta maging maayus at masaya kayo para saakin ah?" saad ni mama. tears fell down from her cheecks.

I wiped her tears... ayaw ko na makitang umiiyak si mama, kung para dun ay sasaya siya.. sasama ako ng hindi labag sa loob ko. "Sige po, sasama ako pero para kay mama." saad ko sakanila.

"S-sige aantayin ka namin sa sasakyan." saad ni yohan.

"Pack your things na anak, paki-sama na rin ang kay yamika." saad ni mama.

I smiled, napakabait ni mama saamin, kahit kelan kami ang iniisip niya.

"Anyway, may guards kayo ng kapatid mo, para sa safety niyo, ayokong maulit ang mga 'to." saad nung tunay naming ina.

Tumango lang ako, at umakyat sa may taas para simulan nang mag impake, para maka-alis na rin kami. Sandali pang nag usap sina mama at ang tunay naming magulang habang nag iimpake, napansin ko nanaman sa gilid ang isang lumang litrato at, dinampot ko 'to at hinipan ang mga alikabok rito, hanggang ngayon hinahanap parin kita luna. Nasaan kana ba ngayon? nami-miss na kita.. sa tuwing tumitingin ako sa buwan, parang nasa tahanan ko ako. sa pahinga ko, nasaan kana? sana mag kita tayo kahit mayakap manlang kita kahit sandali lang.

▼•▼•▼•▼•▼•