ထိုအတွေးများသည် ခဏတာအတွင်း ကျီဖန်ယင်း၏ စိတ်ထဲသို့ ဖြတ်သန်းသွားသည်။ မကြာမီတွင် သူမက လီရှောက်ရှင်းအား "သူကရှင့်ကို တိုက်ရိုက် ငြင်းခဲ့တာလား?"
"... ဖွင့်ပြောတာကို သူလက်မခံဘူး။" ဟု လီရှောက်ရှင်းမှ ဖြည်းညှင်းစွာ ပြန်ဖြေသည်။ "ငါဘာလုပ်ရမလဲ"
လီရှောက်ရှင်း၏ အေးဆေးတည်ငြိမ်ပုံရသော်လည်း စိတ်ပျက်အားငယ်နေသော မေးခွန်းကို ရင်ဆိုင်ရချိန်တွင် ကျီဖန်ယင်းသည် တိုးတိုးလေးရယ်ကာ "ဘာမှလုပ်စရာမလိုပါဘူး"
"လက်လျှော့ဖို့ ပြောနေတာလား"
"လက်လျှော့ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး။ မျိုးစေ့ကိုကြဲပြီးပြီဆိုတော့ အခု စပါးရိတ်သိမ်းဖို့ပဲ စောင့်ရတော့မယ်။"
"... ကျီဖန်ယင်း၊ ရှင်းရှင်း နဲ့ ငါ့ကြားမှာ ပြန်မပြင်နိုင်တဲ့ အက်ကြောင်း ပေါ်လာခဲ့ရင် မင်းငါ့ဆီက ယူထားသမျှကို နောင်တရအောင်လုပ်ပစ်မယ်။"
လီရှောက်ရှင်း၏ ခြိမ်းခြောက်မှုသည် ကျီဖန်ယင်း အာရုံစိုက်လာစေရန် မစွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ပေ။ "အခုနောက်ကျနေပြီ၊ အိပ်လိုက်တော့။ မနက်ဖြန်မနက်အိပ်ရာနိုးရင် အကုန်အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်။ ရှင်ရင်ဆိုင်နေရသောအခက်အခဲကို အနာဂတ်ကိုကြောက်နေတာလို့ခေါ်တယ်။ ကျီရှင်းရှင်းက ဉာဏ်ကောင်းတယ်၊ သူမနက်ဖြန်ရောက်လာလိမ့်မယ်။"
ထိုအချိန်တွင် သူမသည် ခဏရပ်ကာ "မစ္စတာလီ၊ ကျွန်မကိုယုံပါ" ဟု ညင်သာစွာ ထပ်ပြောသည်။
လီရှောက်ရှင်းနဲ့ ကျီဖန်ယင်း၏ သင်ခန်းစာများသည် အာဏာနဲ့ ယုံကြည်မှုအပေါ် တည်ဆောက်ထားတာကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပြီး လီရှောက်ရှင်းသည် ဘာမှ မပြောရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ သူသည် ဒုတိယခြိမ်းခြောက်မှုကို ထပ်မပြောဘဲ ဖုန်းကို တိတ်တဆိတ် ချလိုက်သည်။
ပြီးတော့ နှစ်ခေါက်တောင် ခြိမ်းခြောက်လျှင် စျေးပေါ်သလိုခံစားရသည်။
ကျီဖန်ယင်းသည် စတော်ဘယ်ရီတစ်လုံးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ကျီရှင်းရှင်း၏နံပါတ်ကိုရှာဖွေပြီး လှမ်းခေါ်သည်။