ကျီဖန်ယင်းနှင့် ကျန်းနင်တို့ကဲ့သို့ အရွယ်ရောက်ပြီးသူများသည် စနောက်မှုကို ဘယ်အချိန်တွင် အဆုံးသတ်ရမယ်ဆိုတာ သိကြပါတယ်။
လူငယ်လေး၏ နားရွက်တစ်ခုလုံး နီရဲနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသော ကျီဖန်ယင်းက သူ့ကိုစနောက်ခြင်းကို ရပ်လိုက်သည်။ သရုပ်ဆောင်တွေရဲ့ အနားယူခန်းကို သူမမြင်နေရပြီဖြစ်ပြီး လူငယ်လေးကိုလည်း စိတ်တည်ငြိမ်သွားစေရန် သူမကိုယ်တိုင်သာ သွားရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သို့သော် ချန်ယွမ်ရှန်းသည် သူမ၏လေကာအင်္ကျီလက်ကို ဆွဲကာ သူမကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။ သူသည် အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီးနောက် သူမကိုမော့ကြည့်ပြီး "ဟင်းချက်သင်တန်းပြီးသွားရင် အစ်မ ကျွန်တော့်ရဲ့ အရည်အချင်းကို စစ်ကြည့်ချင်လား။"
လူသားများသည် မြီးကောင်ပေါက်အရွယ်မှ အရွယ်ရောက်ပြီးသည်အထိ အမြဲတိုးတက်နေပါသော်လည်း အခြားလမ်းကို ဘယ်တော့မှ မရောက်ပါ။ ထို့ကြောင့် အရွယ်ရောက်ပြီးသူများသည် ရံဖန်ရံခါတွင် အတိတ်အမှတ်တရများကြားတွင် နစ်မွန်းလေ့ရှိသည်။
ကျီဖန်ယင်းသည် ယခု ထိုသို့ခံစားနေရတာပင်။
သူမသည် ခေါင်းငုံ့ပြီး ဒီကိစ္စကို လေးလေးနက်နက် တွေးလိုက်သည်။
အချိန်တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရွေ့လျားနေလေသည်။
အရင်ဖိတ်ကြားသည့်သူသည် တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်ပြီး "အရမ်းကြီး စဉ်းစားစရာ မလိုပါဘူး။ အစ်မ ငြင်းလည်းအဆင်ပြေပါတယ်။ အစ်မ ကျွန်တော်ချက်တာကိုစားချင်ရင် ကြိုက်တဲ့အချိန် ဖုန်းဆက်လိုက်လို့ရတယ်။ ကျွန်တော် ချက်ချင်း ပြေးလာခဲ့မယ်။"
"မင်းရဲ့ ဟင်းချက်သင်တန်းက ဘယ်တော့ပြီးမှာလဲ" ကျီဖန်ယင်းက ခေါင်းမော့ပြီး မေးလာသည်။
ချန်ယွမ်ရှန်းသည် ခေတ္တ အံ့အားသင့်သွားသည်။ "အတန်းတွေက နောက်သုံးလကြာပြီး ဧပြီကျမှပြီးမှာ။"
"ဧပြီ..." ကျီဖန်ယင်း နောက်ထပ် စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် စဉ်းစားလိုက်ပြီး "သိပြီ။ မင်းအတန်းပြီးရင် အစ်မကိုပြောဦး။"