Under The Surface | Teen wolf

O1O - Give in

Goed, in de kofferbak zitten? Geen probleem. Voor drie uur in de kofferbak zitten? Nee, liever niet. Het was niet echt een comfortabele positie waar ik me in bevond, maar ik moest blij zijn met de lift die ik kreeg. Ik haalde een hand door mijn verwarde haar en schoof mijn onderbenen toen onder me, opdat mijn hoofd boven de achterbank uit steeg. Voorin klonk het nummer Us van Movement door de speakers. Allison reed, en naast haar zat Lydia, de roodblonde, die bezig was met zoeken in haar handtas naar iets. Voor me zaten Scott en Stiles, welke het raampje halfopen had gedraaid en zijn gezicht wat naar buiten stak. Scott keek meer door het midden door de voorruit, of naar Allison. Ik was er nog niet achter of ze een koppel waren, maar zelf dacht ik van wel. In ieder geval had ik daar geen problemen mee. Ze leken perfect voor elkaar. Ik twijfelde even, maar toen verbrak ik de stilte met de vraag die ik eerder had gesteld. "Maar Scott... Hoe kun je je ogen zo... Normaal houden?" vroeg ik voorzichtig. Ze waren allemaal erg aardig tegen me, en gezien ik al niet te gewenst was voor iedereen wilde ik de sfeer niet verpesten door mijn vraag heel arrogant te stellen. Zijn bruin paar ogen keek naar me om, maar toen draaide hij zich weer terug. "Ik snap niet dat jij dat niet kan, eigenlijk. Jouw ogen gloeien altijd blauw, niet?" Ik knikte. Maar ik besefte dat het niet helemaal waar was. "Niet altijd though. Ze hebben eerst ambergeel gegloeid. Zoals de jouwe. Maar hoe doe je het? Hoe laat je ze gloeien wanneer je dat wil?" vroeg ik. Dit was voor mij een kans om te leren hoe ik normaal kon lijken. Weer keek ik in zijn diepbruine ogen. Toen trok hij even met zijn mond en schudde zijn hoofd. "Gewoon, het gebeurt als je je focust. Zoals je ook kunt veranderen als je dat nodig hebt, weet je wel?" Mijn mond viel open van verbazing. Dat was mogelijk. Dat was mogelijk! Ik dacht dat alleen de volle maan... Het duurde even voordat ik antwoord kon geven. Mijn kaken waren al een paar keer van open naar dicht en van dicht naar open gegaan. Ik knipperde eenmaal en haalde adem. Hij was me blijven aanstaren toen ik het even verwerkte. "Dat... kun jij," stelde ik vast, vragend om een bevestiging. Ik zag hoe hij fronste. "En jij niet?" We waren zo verschillend. Hij kon zoveel met zijn wolvenkrachten, en ik zo weinig. Het enige wat ik kon was hard rennen met mijn fantastische gaves. Ik schudde mijn hoofd in stilte, en in dat geluidloze moment hoorde ik hem zuchten. "Jij kan nog zoveel leren," sprak hij hoofdschuddend, en draaide zijn hoofd weer vooruit, zonder enige uitleg. Dus besloot ik daar om te vragen, hoewel ik er niet zeker van was dat hij die wilde geven. "Hoe bedoel je?" Hij draaide zijn hoofd niet, maar ik zag hoe hij zijn hoofd even kantelde en toen meteen weer rechthield. "Nou, als je wil ken ik wel een aantal betrouwbare personen die je kunnen helpen je shift onder controle te houden," suggesteerde hij. Ik haalde adem terwijl ik knikte met open mond. "Dat zou handig zijn," knikte ik. Ik had hem echter shift horen zeggen, en dat deed me aan iets denken. "En de volle maan? Kun je er ook voor kiezen om niet veranderen dan?" bedacht ik. Hij knikte. "Dat kun je ook leren," Wow, dat waren een hoop nieuwe dingen voor me. Ik kende deze mensen pas twee uur, en er werd me al zoiets voorgelegd. Ik snapte niet geheel waarom. Misschien omdat ik ook een wolf was? Misschien omdat hij wilde dat mijn ogen er normaal uit zouden zien, om zijn soort te beschermen? Ik hoopte dat die kennissen van Scott me inderdaad zo goed konden helpen als hij zei. Ik vroeg me af hoeveel wolven hij kende, maar na dit gesprek durfde ik niets meer te vragen. Ik hield mijn mond dus maar voor de laatste drie kwartier. Ik zakte weer terug onderuit in de kofferbak en lag daar maar, niet helemaal aanwezig op de wereld op het moment. Ik stelde me voor hoe dat zou zijn, gewoon naar die volle maan staren zonder enige transformatie te ondergaan. Wanneer ik maar wilde zorgen dat mijn tanden scherp en groter groeiden, mijn oren puntig maken en klauwen uit mijn vingers laten groeien. En bovenal zorgen dat mijn ogen een normale kleur hadden als ik de straat op ging. Dat zou geweldig zijn, echt. Ik vroeg me af welke kleur mijn ogen zouden hebben. De eerste kleur waar ik aan dacht was lichtgroen, door mijn droom. Maar ik wiste die gedachte. Nee bedankt. Blauw misschien? Welke kleur ogen zou mijn tweelingbroer hebben? Hazelbruin zou ook wel welkom zijn trouwens. Het zou een beetje een onlogische combinatie zijn met mijn haar, maar wel mooi, met de juiste tint. Ik staarde wezenloos naar boven, waar ik de lucht door het achterruit kon zien. De schemering was ingevallen en de vormen van de wolken waren nog nauwelijks zichtbaar tegen de kleur van de hemel. Ik strekte mijn rug even, met maar weinig effect. Een zucht ontsnapte aan me en ik ging nog eens verzitten. Die laatste veertig minuten gingen lang duren.

Allison remde, voelde ik. Dat had ze wel vaker gedaan voor stoplichten enzo, dus er was niks aan de hand. Maar toen de motor uitging ging er toch een belletje rinkelen. Weer piepte mijn hoofd boven de achterbank uit. Nieuwsgierig keek ik wat er gebeurde. Ondertussen hadden de twee meisjes voorin zich ook omgedraaid. "We zijn er," maakte Lydia duidelijk. Ik haalde opgelucht adem en knikte. "Bedankt," Een glimlach sierde mijn gezicht nu. Ik greep mijn tas en Allison ontgrendelde de deur vanuit de voorbank. Zo kon ik hem open duwen en naar buiten stappen. Nu rekte ik mijn lichaam helemaal uit. Toch bleef er een lichte steek onder mijn schouderbladen zitten. Ik zuchtte en deed de klep dicht. Vervolgens liep ik naar de voorkant van de auto, waar de donkerharige eigenares van het voertuig het raampje open had gedraaid. "Echt bedankt. I owe you one. Als mijn hulp ooit ergens nodig is..." Ik viel even stil. Dan wisten ze me dus niet te vinden. Maar ik zag Lydia knikken met een glimlachje, dus glimlachte terug en toen nam ik afstand van de auto. Deze werd opnieuw gestart, en ik draaide me om. Ik was daar, daar waar ik moest zijn. Het had me zes nachten gekost. Dat was lang, jemig. Maar ik had mijn bestemming wel bereikt. Beacon Hills.

A/N
AW YEA
Dat nummer is echt mooi, I think. Het is die slowdance scene van Scira in season 4, en ik had zoveel fangirlfeels toen :')
Dit hoofdstuk speelt zich trouwens tussen 03x06 en 03x07 af. Immers is er geen duidelijke overgang ofzo. En dat gebruik ik dan maar in mijn voordeel, want ik hou niet zo van verhalen in films die veranderd worden door bedachte personages *oeps* Zal wel moeten gebeuren, daar moet ik dan maar aan geloven ea? ;p
Ik wil haar trouwens wel shippen, maar ik weet niet met wie. Ik wil eigenlijk geen Stiles ship omdat ik hem al met Lydia ship, dus eigenlijk wil ik een single dude, maar die zijn er niet echt in dit seizoen :') Shippen jullie btw Stydia of Stalia?
I DON'T OWN TEEN WOLF (D:)
Adios ~!
Chris