Under The Surface | Teen wolf

OO2 - The point of the web

Wat ik de volgende ochtend deed was dit. Ik werd wakker om een uur of tien en sloop naar beneden om thee te zetten. Voor mezelf schonk ik de Earl grey thee in een kommetje, gezien alle bekers in de vaatwasser stonden. Ik deed er wat suiker in en sloop terug naar boven, waar ik me achter mijn bureau verschanste. Op Spotify zette ik een rustige playlist op. Naast het toetsenbord van mijn laptop legde ik het papiertje van gisteravond. Ik zou alles tot op de bodem uitzoeken. Mijn hele afkomst. Als eerste zocht ik op het plaatsje. Bacon hills. Toen ik dat intypte op Google gaf hij vanzelf de suggestie Beacon hills. Ik grinnikte. Natuurlijk. Welke idioot zou een plaatsje de naam Bacon hills geven. Hoewel er gekkere plekken waren op de wereld. Daar wist ik alles van. Ik moest toch wat doen in de saaie tijd die een vakantie me opleverde. Het plaatsje bleek niet heel ver van hier. Misschien een dag of twee rijden. En lopend? Ik kon niet rijden... Wow, dacht ik dat nu net serieus? Ik schrok van mijn eigen gedachten. Was ik echt van plan om daarheen te gaan? Toen kwam er een andere vraag. Want ja, waarom eigenlijk niet? Alles wat Chloe me had verteld was één grote leugen. En... ze betekende wat voor me, maar wat voor rol ze speelde voor me, dat was ook echt allemaal een act. Ze was een leugenaar, terwijl ze dat niet noodzakelijk had hoeven zijn. Het maakte niet veel uit als ik wegging. Ze verdiende het. Nee, dat ook niet. Hoe erg wij ook niet familie van elkaar waren, ze hield wel van me. Ze had me verzorgd en al mijn dingen betaald, ik kreeg bijna altijd waar ik om vroeg. Dus ik zou haar dan op enige wijze moeten tonen dat ik wegging. Maar dat kwam nog wel. Ik ging verder met zoeken op het internet. Ik typte nu Lahee in. Dat leek me logischer dan Layee. Na een halfuur op die naam gezocht te hebben besefte ik dat er niets te vinden was. Misschien had ik de naam toch verkeerd gespeld. Lahee... Het klonk een beetje als Haylee. Hoe kwam ik daar nou weer bij? Haylee. Of Hayley. Wow, wacht. Lahey. Dat klonk logisch. Tenminste, zoals de vrouw het had uitgesproken... Zo leek het logischer dan Layee of Lahee. Ik typte het in in de zoekbalk en scande de resultaten eventjes kort. Oké, dat werkte niet. Ik had ook nul komma nul idee wie Lahey was. Misschien mijn echte moeder. O nee, ze hadden het over een hij gehad, toch? Mijn echte vader dan. Ik verwijderde de zoekopdracht, en nu hingen mijn vingers even boven het toetsenbord. Als ik nou... Lahey Beacon hills. Dat was beter. Enter. Weer zochten mijn heldergele ogen langs de linkjes. Oh? Dat was iets? Ik klikte op een link die iets zei als; 'moord op meneer Lahey?' Ik hoopte niet dat hij dood was. Dan kende ik geen van mijn ouders. Maar toen de pagina laadde bleek dat wel het geval te zijn. Een artikeltje uit een plaatselijk blad was het, en het ging over een Lahey. De man droeg een bril en zag eruit alsof hij oud genoeg was om mijn vader te zijn. Ik begon net aan het artikel toen de deur openging.

"Hey Alyss-" Chloe stond in de deuropening met een kop koffie, welke ze bijna liet vallen. Met grote ogen draaide ik me om. Betrapt. Shit. Wat nu? De blonde vrouw beende op mijn laptop af en klapte hem dicht. "Heb je ons af staan luisteren?" siste ze kwaad. Ik keek haar aan. Mijn oplichtende ogen weerspiegelden in haar zachtgroene exemplaren. "Ja, dat heb ik gedaan. En daar heb ik geen spijt van," sprak ik fel. Een zucht klonk, en mijn adoptiemoeder zakte neer op mijn bed. "Waarom kan ik niet gewoon een gesprek hebben zonder dat je meeluisterd?" vroeg ze geïrriteerd. Nog altijd even fel keek ik haar aan. "Waarom kan ik niet gewoon weten dat ik geen ouders heb?" beet ik haar toe. Ze sloeg haar handen voor haar mond, en ik imiteerde haar. Ze had me nu echt kwaad. "Je hebt me verdomme al die jaren lopen vertellen dat ik geen vader meer had door een auto-ongeluk, en dat ik geen broers of zussen had, alleen jou. Blijkt dat er ergens op de wereld een mannelijke kloon van mij rondloopt. Gek, vind je niet?" Met op elkaar geklemde kaken keek ik haar aan, wachtend op een antwoord. En er was maar één antwoord goed. Haar blik had ze omlaag gericht. "Het spijt me," mompelde ze. Uit mijn keel ontsnapte een grommend geluid. "Dat is je geraden. Je weet dat ik hier niet blijf nu, toch?" Meteen duidelijk zijn. Wat ze ook zou zeggen, vertrekken zou ik toch wel. Vanavond nog, met de volle maan. Ze keek me geschokt aan. "Je gaat weg? Nu?" Ik rolde met mijn ogen. "Nee, straks. Als de maan op is," Zij wist ook wel wat voor maan het was. Toen werd zij ook weer fel. Natuurlijk. "Oh nee. Jij gaat helemaal nergens heen. Je kunt zoeken op internet wat je wil, maar je blijft hier," zei ze ferm, en liep al naar de deur, alsof ze een levende blokkade was van de deur. Opnieuw rolde ik met mijn ogen, en ik draaide me om, om mijn computer weer open te maken. Maar ik was nu veel te energiek om dat artikel te lezen, en dus klikte ik het weg, sloot de computer af en legde hem weg. Tuurlijk ging ik wel weg. Ik bleef niet hier. Niet met al deze vragen die klaarlagen om beantwoord te worden. Ik moest al weg zijn voor de maan op was. Anders zou Chloe me alsnog opsluiten in de kelder, zoals altijd met volle maan. Ik propte enkele kledingstukken onderin een rugzak. Gewoon een spijkerbroek, een shirt met halflange mouwen, een vest. Twee paar sokken gingen erin. Twee onderbroeken. Meer kon ik echt niet meenemen. Ik rolde een regenjasje zo klein mogelijk op, en stopte het er nog bij. In het voorvak stopte ik mijn telefoon. De SIM-kaart zou ik daar wel vervangen. Daarbij duwde ik nog de zes briefjes van vijftig die ik nog voor kerst en mijn verjaardag van de afgelopen drie jaren had gekregen. Ik wist niet wat ik er mee moest, dus bewaarde ik het maar. Met driehonderd euro kwam ik wel ergens... toch? Half twee was het toen ik eindelijk naar beneden ging om te eten. Ik smeerde maar gewoon twee boterhammen, en toen Chloe meldde dat ze ging douchen smeerde ik er nog vier. Ik moest toch iets eten onderweg. Ook pakte ik een grote, groene appel. Die ook. Toen haastte ik me weer naar boven, waar ik het plastic zakje met brood en de appel naast de kleren duwde. Mijn blik ging de kamer rond. Ik wist hoe ik 's avonds weg zou gaan. Mijn moeder zou sowieso de achtertuin - ofwel de tien vierkante meter tegels - in de gaten houden, omdat mijn balkon daarboven was. Maar zo dom was ik niet. Ik ging door het raam in de kleine badkamer die grensde aan mijn kamer. Veel slimmer. Nu startte ik mijn computer weer op en zocht op welke kant het op was. Ik zou de snelweg wel volgen in die richting. Dan kwam ik er wel.

A/N
Jaja, veel te enthousiast xD De ikpersoon is trouwens 16, maar ik ben zelf 14, en de acteurs in Teen wolf zijn veel ouder, dus ik zit maar een beetje te gokken hoe het werkt. Denk maar aan het feit dat ze nooit interactie heeft met de buitenwereld :)
Jullie mogen het zeggen als ik mijn hoofstukken korter moet maken ofzo btw :')
I DON'T OWN TEEN WOLF (D:)
Adios ~
Chris