Under The Surface | Teen wolf

O20 - Small stare

Bij het opstaan ben ik natuurlijk degene die overenthousiast achterover van haar stoel valt. Snel krabbel ik overeind, en ik loop naar het natte drietal toe, net als Lydia, Isaac en Deaton. Ze beginnen enthousiast hun verslag te doen over waar het is, maar ik kijk op de klok en schrik. Achter me zie ik de dierenarts even ernstig kijken als Lydia en Isaac ook doen. Toen eindelijk één van de drie vroeg wat er was gaf ik antwoord. "Jullie waren niet zomaar even weg, jongens," zei ik, aarzelend kijkend naar Deaton. Deze knikte. "Zestien uur," Oh wow, dat had ik zelfs niet verwacht. Maar als ik er zo over nadacht leek het logisch. Ik zag hoe Scotts bruine kijkers zich verwijdden. "We hebben zestien uur in het water gelegen?" vroeg hij geschrokken. Iedereen keek naar zijn baas, die weer eens knikte. "En de volle maan komt over vier uur op," Scott stapte naar achter, en leunde tegen de rand van de stalen bak. Bijna alle blikken waren op hem gericht, behalve die van Stiles, aan wie Lydia een handdoek aanreikte. Ook de brunette en de bruinogige jongen kregen er één, en toen sprak die laatste pas. "Ik moet terug naar Deucalion," sprak hij serieus. De eigenaar van het paar gouden ogen stak zijn hand even op. "Nee man, je gaat echt niet terug naar die gasten," wierp hij ertegenin. Maar de zoon van Melissa schudde zijn hoofd. "Ik heb een deal met 'm," Ik zag Stiles in zijn ogen wrijven. "Nog iemand die dat vindt klinken als een deal met de duivel?" Direct stak ik mijn hand op. Dat was de juiste beschrijving. Als die gast inderdaad nog honderd keer zo erg was als die tweeling, zoals Stiles dat had uitgelegd. Maar zijn vriend schudde zijn hoofd. "Zonder hem kunnen we Jennifer niet aan," beweerde hij, zijn keuze verdedigende. Geïrriteerd keek Allison naar de dierenarts. "Hij vertrouwt jou meer dan wie dan ook," begon ze. "Vertel hem alsjeblieft dat hij ernaast zit," Ik zag hoe Deatons donkere ogen zich vernauwden. Langzaam schudde hij zijn hoofd. "Ik weet niet zeker of dat wel zo is," Opgelucht knikte de bruinogige wolf. "In sommige omstandigheden moet je je voegen bij personen die je normaal niet zou vertrouwen," Ik stootte een korte, spottende lach uit, en merkte dat Isaac ook zoiets deed. "Dus we vertrouwen hem. We vertrouwen iemand die zichzelf de dood, de verwoester der werelden noemt. We vertrouwen hem?" Een keer knikte ik diep. "Strak plan," voegde ik toe, volledig sarcastisch. "Nee, ik zou hem niet vertrouwen," zuchtte de donkere man bij de ingang. "Maar je kunt hem wel in je voordeel gebruiken. Hij kan de vijand zijn, of je lokaas," legde hij vervolgens uit. Dit zette me aan het denken. Dat was best slim, niet eens echt een heel dom idee, als je het zo bekeek.

Op dat moment kon je de deur open en dicht horen gaan. Scott en Deaton haastten zich naar de uitgang van de ruimte en keken om het hoekje. Ik boog me langs hen en zag daar één van de tweeling staan. Toen hij vroeg om Lydia dacht ik dat het Aiden was. Die had immers een soort... relatie met de roodharige. Maar toen ik het plan hoorde dacht ik meer aan Ethan. Die was de bedenkelijkere van de twee, als ik het niet mis had. En de banshee volgde hem naar buiten, op weg naar Derek, waar Kali en de andere tweelingbroer zouden zijn.

Binnen zat mijn eigen tweelingbroer op zijn knieën. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en leunde op de rand van de kuip, waar nog steeds water en halfgesmolten ijsblokjes in zaten. Naast hem liep Stiles van de ene naar de andere zijde van de ruimte en stond Allison daar naar te kijken. Scott kwam ook weer naar binnen, en hij leunde tegen de muur. "We moeten naar het bos. Ik moet terug naar Deucalion om Jennifer vast te houden en jullie moeten de Nemeton zoeken," Dat was een snel gemaakt plan. De goudogige jongen liet zijn kijkers naar zijn beste vriend schieten. Hij knikte snel. "Ja, je hebt gelijk. Hoe wil je ze vinden? Geur? Ik denk niet dat ze nog immens veel geluid maken," merkte hij op. De wolf bij de muur knikte, eerst langzaam en bedenkelijk, toen sneller en duidelijker. "Ja, geur werkt wel," Een frons trok over zijn gezicht. "Dan moeten we eerst weten welke geur we zoeken," bracht ik in. Scott knikte en trok kort met zijn mondhoek. "Als Stiles nou eerst naar zijn huis gaat om iets te halen met de geur van zijn vader," suggesteerde hij. De zoon van de sheriff hief zijn hand uit zijn schoot en tikte tot drie keer toe wat opzij met zijn pink. Het was echt zo'n typische beweging die hij maakte als hij nerveus was of zo. Zoals eigenlijk altijd. Toen knikte hij, niet helemaal blij met zijn taak. Hij was immers alleen dan. "Ik ga wel mee," stelde ik voor, met een blik op Stiles. Zijn gouden ogen vingen mijn blauwe exemplaren en hij knikte, iets zekerder nu. "Ja, goed. Wij gaan wel naar Allisons appartement voor de geur van Chris. Mijn moeders geur heb ik denk ik wel," legde de bruinogige jongen verder uit, en blik werpend naar de brunette. Deze knikte serieus. "Prima," sprak ze helder. "Laten we gaan,"