Under The Surface | Teen wolf

O18 - Hot ice

Het was duidelijk het moment waarop de maan net uit de hemel verdwenen was en de zon zou verschijnen. Ik vond mezelf te ontwaken op een dunne strook dak naast de tweede verdieping van het ziekenhuis. Ik krabbelde op tot op mijn knieën en schudde mijn hoofd even. Alle gebeurtenissen van afgelopen avond vielen op me terug en ik knipperde mijn ogen langzaam open en dicht. De alphas, Peter, Cora, Allisons vader, het plan, dat ding, wat hoogstwaarschijnlijk Jennifer was, op het dak, met haar vreemde kracht. Melissa. Shit, Melissa! Ik duwde mezelf direct op mijn voeten en keek wanhopig omhoog. Ze was daar echt niet meer, maar toch. Misschien was ze wel dood, wie weet waar dat ding toe in staat was. Wat het dan ook was.

Mijn benen liet ik over de rand glijden. Beneden me was nogal wat meters lucht en daarna grond. Ik kon proberen om de vensterbanken te gebruiken. Er waren geen andere mogelijkheden om van het strookje beton af te komen waar ik op zat. Ik draaide mijn lichaam schuin, en met snel kloppend hart liet ik los, om met één hand te blijven hangen aan de vensterbank onder me. Mooi zo. Ik viel slechts enkele centimeters voor ik op de volgende vensterbank stond. Echter stond er voor dat raam een klein jochie, welke met een klein vingertje naar me begon te wijzen en over zijn schouder riep. Snel verplaatste ik, waarbij mijn voet weggleed en ik viel. Alweer. Dit keer was het ongeveer dertien meter omlaag. Ik belandde op mijn buik, naast een perfect geronde struik bij de ingang van het ziekenhuis. Alle lucht werd uit mijn longen geslagen, en ik haalde eens piepend adem. Een jonge man knielde bij me neer, zag ik. "Gaat het wel? Van waar viel je wel helemaal?" vroeg hij bezorgd. Ik draaide mezelf op mijn rug en haalde diep adem. Het ging al minder moeizaam door mijn keel. "Vanaf daar. Maar ik ben oké," wees ik. Hij fronste, alsof hij wilde vragen wat ik daar deed, maar toen schudde hij zijn hoofd. "Zeker weten? Kun je staan?" Nog steeds niet overtuigd. Dus ik knikte en lichtte mijn lichaam van de grond in bevestiging. Toch iets te snel, want ik wankelde en hij moest me opvangen. Er hing een misselijk gevoel in mijn keel, alsof ik ging overgeven. Kwam vast door de klap. De bruinharige man hield me bij mijn schouders vast en liep achter me aan naar binnen. We kwamen in de wachtruimte van de eerste hulp, en langzaam zakte ik in een stoel. Mijn blauwe ogen spotten zowaar een bekend personage in de ruimte. Stiles sprak tegen een lange man met bruin haar in pak. Toen deze wegliep zag hij mij ook. Hij knipperde even met zijn gouden ogen, en toen stak hij zijn hand met een glimlachje op. Mijn ogen gingen wat langzamer dicht en open, maar toen ik hem daarna groette kwam hij naast me zitten. "Hoe gaat het?" was de vraag. "Ik ben in één nacht twee keer van een dak gevallen, maar verder prima," grinnikte ik. Ook hij lachte even zachtjes. "Dus.. Wat gebeurde er op het dak?" Zijn blik werd weer serieus, en ik keek hem licht angstig aan. Een ademteug ging mijn longen in en uit. "We hadden net de elektriciteit weer aan, en toen stond er opeens een kaal, lelijk persoon. Ik ging eropaf, maar ze sloeg me aan de kant en ik viel van het dak af," legde ik uit, denkend aan het ding wat me had aangevallen. De donkerharige jongen wreef met zijn hand over zijn slaap en zuchtte. "Jennifer," Hij zag er ontzettend moe uit, maar dat zou wel liggen aan het feit dat hij de hele nacht haast op was. Toen schudde hij zijn hoofd en keek me recht aan. "Ik moet naar de Argents. Ga je mee?" Zijn gouden blik was ernstig. Ik gaf 'm een knikje en we liepen naar buiten, op weg naar zijn jeep.

"Ik denk het niet. Ik heb me niet echt naar die rol geleefd de afgelopen tijd, vinden jullie?" sprak Chris Argent als tegenargument. Hij dacht dat hij niet geofferd zou worden. Of dat vertelde hij ons, in ieder geval. Allison schudde haar hoofd met een zucht. "Het is geen toeval dat Blake Stiles' vader en Scotts moeder heeft," Voor hij er weer iets op terug kon zeggen voegde Stiles nog toe: "En het feit dat iemand in blokletters Argent op de liftdeuren heeft geschreven is zeker een goed teken?" De goudogige jongen hief een hand naar zijn voorhoofd en haalde deze er even langs. De brunette knikte. "Waarschijnlijk was het ms. Morrel. Ze weet veel over wat er gebeurt hier, en misschien probeert ze ons te helpen," merkte ze op. "We moeten opschieten, de maansverduistering is al over twee freaking nachten en mijn vader kan al dood zijn!" wierp Stiles er nog bij. Maar dat was blijkbaar niet waar, zei Chris. "Nee, het lijkt erop dat Jennifer nog alle stukjes op zijn plaats legt voor ze dat doet. Voor ze haar volle kracht weer terugkrijgt," Zijn dochter keek hem aan en merkte op dat hij één van die stukjes was. Hij zuchtte en vertelde haar dat hij niet zou wachten op Blakes volgende stap. Het volgende moment pakte hij een kaart met verschillende kruizen en lijnen die mij niets zeiden. "Whoa, wacht. Als we achter haar aan gaan vergroten we alleen de kans dat jij ook ontvoerd wordt," onderbrak Stiles. Geen enkel spiertje vertrok in Chris' gezicht toen hij uitlegde dat hij anders was. Nu zei ik eindelijk iets. "Waarom?" vroeg ik direct naar de vader van Allison. "Omdat ik een .45 bij me draag," Ter demonstratie laadde hij het wapen. "Een schotwond kan ze laten helen, en ook enkele diepe sneeën, maar ik vraag me af hoe ze er vanaf komt als ik de helft van haar schedel eraf blaas," legde hij uit. Toen streek hij zijn hand over de kaart voor zijn neus. "Hier. Waarschijnlijk zit ze ergens waar de stromen het sterkst zijn," Zijn vingers kwamen langs drie kruizingen van lijnen. "Waarschijnlijk," begon de brunette. "gaat ze terug naar een plek waar haar eerste offer mislukte," Ze keek op naar haar vader en Stiles. "De bank," bevestigde de laatste. "We zouden Lydia kunnen bellen," opperde Allison. Verrast keek haar vader op. "Waarmee kan die ons helpen?" vroeg hij. Allison en Stiles wisselden een blik. "Lydia... heeft iets met het vinden van lichamen enzo. Ze vindt ze zeg maar zonder dat ze ernaar zoekt," legde de goudogige jongen uit. Chris fronste. "Wat is ze, psychic?" vroeg hij. De donkerharige tiener haalde zijn schouders op. "Ze is íéts,"