Under The Surface | Teen wolf

OOO - Prologue

Het was een rustige nacht. De halve maan had een plekje bovenin de hemel gezocht en sterren en enkele wolken omrandden deze. Bijna iedereen had zich in de warme bedden verschanst en de wegen waren stil. Ergens liepen twee agenten, pratend op een fluistertoon. In het ziekenhuis in het dorpje waren de lichten op de EHBO en enkele andere afdelingen nog aan, waar silhouetten voor de ramen liepen. Verder was alles rustig... Bijna. Het geluid van een grommende motor doorkliefde de koele nachtlucht en een auto kwam op de parkeerplaats voor het ziekenhuis afstormen. De stormgrijze Volvo stopte op de invalideparkeerplaats het dichtst bij de ingang, en uit de auto stapte een man. Hij leek gehaast, en niet zonder reden. Hij trok de achterdeur open en vanaf de bank trok hij een vrouw, welke buiten westen leek te zijn. Achter hem duwde hij het portier dicht met zijn voet, en liep zo snel als zijn voeten hem en de hoogzwangere vrouw konden dragen naar binnen. Toen hij over de drempel stapte sprongen er direct mensen op. Twee renden weg terwijl twee anderen de man tegemoet liepen en hielpen met het vasthouden van de vrouw, tot de twee andere artsen terugwaren met een bed. De man liet zijn vrouw zakken en hief zijn handen voor zijn mond terwijl een oudere vrouw de hartslag en ademhaling checkte. Ze haalde diep adem en verklaarde: "Positief," Met een geruststellende blik in haar ogen keek ze de toekomstige vader aan. "U heeft juist gehandeld. Ik weet zeker dat we uw vrouw en het kind kunnen helpen," knikte ze. "Kinderen," verbeterde de man haar. "Het is een tweeling. U weet zeker... dat u ze alledrie kunt helpen?" De vrouw had hem namelijk licht geschrokken aangekeken. Hij merkte hoe ze diep ademhaalde. "In de staat waarin uw vrouw nu is... is dat niet zeker te zeggen. Maar we kunnen ze helpen, en we doen alles wat we kunnen," verzekerde ze hem. "Gaat u met mijn collega mee, hij zal u naar een ruimte brengen waar u zult moeten wachten. Ik vrees dat u niet bij de geboorte van uw kinderen kunt zijn," knikte ze. Hij knikte, niet geheel overtuigd dat zijn gezin helemaal in leven zou bleven. Toch volgde hij de jongeman die de vrouw hem had aangewezen.

De geboorte verliep niet snel noch soepel. Gezien de vrouw buiten westen bleef moesten ze andere methoden gebruiken. Het duurde twee uur voor het eerste kind verscheen, een jongetje. Hij bleef stil en keek de kamer rond met onderzoekende blauwe blik. Het duurde echter nog zes uur voor het tweede kind verscheen. Het meisje liet eerst niets van zich merken. Ik boog me over haar heen, en legde twee vingers op haar hart. Ik wachtte. Niets. "Haar hart klopt niet!" riep ik uit, maar op dat moment voelde ik het. Ze piepte en kneep haar ogen dicht. Toen opende ze ze. Ik stapte weg. Haar ogen hadden een heldere tint van geel. "Dit is mis," sprak ik, terwijl ik wegstapte van het kind. Één van de verloskundigen liep nu ook naar het kind. Hij keek ernaar en toen rond. "Wat had die vrouw in haar lichaam?" vroeg hij geschrokken. Op dat moment veranderde de regelmatige piep op de monitor die de hartslag aangaf in een doorgaande piep, die in mijn oren weerklonk. Het hart van de moeder was gestopt. Drie artsen bogen zich over haar heen, een van hen begon met reanimeren. De andere twee liepen weg en kwamen terug met apparatuur. Het meisje begon te huilen, en haar broer volgde het voorbeeld. Ik nam het meisje op en slikte. We moesten haar niet teruggeven aan de vader. Dit was niet goed. Ik keek naar de man die het jochie oppakte. "We kunnen dit kind niet aan hem geven," siste ik. Hij keek terug, en leek even na te denken. Hij liep ondertussen door de klapdeuren naar een warmere ruimte. Het meisje stopte met huilen. "Je... Je hebt gelijk, maar... Wat wil je er dan mee?" Nu moest ik nadenken. Mijn ogen schoten van het kleine meisje naar mijn collega terug. "Vertel hem dat het stierf... Ik zal het verzorgen, als het moet," Met een donkere blik keek de langere man naar mij. "Je zorgt maar beter dat je snel hiervandaan bent dan. Als hij erachter komt..." Hij haalde trillerig adem. Dit was heel erg tegen de regels. Dat wist ik. En hij net zo goed. Ik legde het meisje in een decimeter warm water. Ze keek nog even opzij, en toen sloot ze de gele ogen weer. Mijn vingers gingen over het rimpelige voorhoofdje van de baby. Ik kon haar niet met die man meegeven. Dit was gewoon niet natuurlijk. "Bespreek het even met Myanda. Die weet altijd wat te doen, op de één of andere manier," suggesteerde de andere verloskundige. Ik keek opzij. Ja. Dat was een goed plan. Ik nam het inmiddels slapende meisje uit het badje, en droogde haar af. ik wikkelde haar in een deken en nam haar mee. Ik zou haar nu ook niet meer uit het oog verliezen. Ik hield het kind tegen me aan terwijl ik terugstapte naar de ruimte. Alle artsen stonden om de tafel, en de piep kwam me weer tegemoet. Ze was dood. Dat was te zien. De piep wekte het kleine meisje weer, maar dit keer huilde ze niet. Myanda, een donkere vrouw met diepzwarte ogen, stond met haar hand over haar ogen op een klein afstandje van het lichaam. Ik liep op haar af, zonder dat iemand me opmerkte. "Myanda, je moet dit zien," sprak ik. Ze zuchtte en keek me aan. Ik kantelde de doek in mijn handen wat, en de oudere dame keek in de ogen van het kleine dingetje. Ze schrok niet, maar legde haar hand alleen over de ogen heen. "Neem het mee. Heel ver van hier. Zorg dat niemand het ooit ziet," siste ze. Ik keek op. Meende ze dat? Het leek alsof ze iets wist waar ik geen besef van had. Ik knikte alleen, wat wantrouwig, maar toen liep ik wel weg. Ik moest hier vandaan komen voordat iemand argwaan kreeg.

De jonge vrouw legde haar pen neer en schudde haar pols uit. Ze kruisde haar armen en wreef over haar blote bovenarmen. Het was best koud in de woonkamer, en ze besloot een vest te gaan halen boven voordat ze verder ging schrijven. Ze was bezig met het verhaal over die nacht waarin ze haar ontmoette. En adopteerde. Indirect. Alyss Griffin. Zoals zij haar had genoemd. Hoe haar vader haar zou hebben genoemd, dat wist ze niet. Ze wist niet eens haar echte achternaam. Maar wat ze wel wist was dat ze nu veilig was. Met een kleine glimlach over haar gezicht stond Chloe op. Met haar armen nog altijd over elkaar liep ze de wenteltrap op. Ze sloeg de één na laatste tree over, omdat ze nu al elf jaar in haar huidige huis woonde, en ze het kende tot in alle hoeken. Daarom wist ze dat die tree vreselijk kraakte, en sloeg ze die altijd over. De blonde vrouw liep direct door naar haar kamer, maar een geluid zorgde dat ze bleef staan. Ze ademde diep in en keek rond. Wat was dat? Nog eens. Als een zacht gegrom. Nu begreep ze ook beter waar het vandaan kwam. Het kwam bij Alyss vandaan. Even stond ze stokstijf stil, maar toen zakten haar wenkbrauwen omlaag in een frons. Wat er ook was, het leek niet echt menselijk wat daarbinnen was. En ookal was het meisje niet haar kind, inmiddels was het wel zo gaan voelen. Chloe zou haar met haar leven beschermen. Met ferme passen liep ze dus op de slaapkamer af waar haar adoptiedochter sliep. Ze gooide de deur open en keek naar binnen. Wat ze zag was... niets. Het tafereel binnen was vrij gebruikelijk. Haar meisje stond voor het open raam, waar de volle maan naar binnen scheen. Trillerig haalde de oudere blondine adem. "Alyss," sprak ze duidelijk. Ze liep op de jongedame bij het raam af, en legde een hand op haar schouder. Toen hoorde ze het weer. Het gegrom. En nu duidelijk. De elfjarige draaide zich om en deed Chloe een stap achteruit doen. Haar oren waren tot punten gegroeid, en haar kaak leek naar voren te zijn gezet. Toen ze haar mond opende werden een stel puntige tanden zichtbaar. En toen gromde ze, nog luider dan net. De oudere blondine zette het op een lopen en trok de deur achter zich dicht. Hijgend leunde ze tegen de deur. Ze legde haar hand over haar hart en dacht aan die ene nacht. Hoe was dit mogelijk?

A/N
Haai :DD
Een beetje een lange proloog, was niet helemaal de bedoeling, hahaha ;p Anyway, ik hoop dat jullie 't leuk vinden. Ik own Teen wolf natuurlijk niet, dus alle credits naar Jeff Davis c:
Graag commentaar! Ik wil het altijd weten hoe ik mijn verhalen beter kan maken, dus ik ben altijd blij met opbouwende kritiek ;)
Thanks in advance ~
Chris