Under The Surface | Teen wolf

O19 - Rough dance

Zonder uit te leggen wat hij ging doen nam hij zijn telefoon uit z'n broekzak. Toch kon ik wel raden wat hij deed. Stiles en Lydia moesten dit ook weten. Scott eigenlijk ook, maar niemand had enig idee waar die uithing. Hij was mee met de alphas, maar dat was het enige wat we wisten. Isaacs vingers bewogen langs de toetsen en elke keer als hij tikte klonk er een zacht geluidje. Ondertussen staarde de brunette naar de grond met een frons. Ze dacht na, of daar leek het op. Mijn voet tikte zachtjes tegen de grond terwijl ik wat ongemakkelijk rondkeek. Het was zo'n moment waarin niemand iets zei, en waarin je wist dat dat ook niet ging gebeuren de komende uren. Grapje, dat viel mee. Isaac stopte zijn mobiel weg en legde zijn hand op de rug van de brunette naast hem. "Allison, er is nog tijd," sprak hij, zeker van zijn zaak. Ze keek op naar hem. "We kunnen ze nog redden. Alledrie," voegde ik eraan toe. Ik wist het niet zeker, maar het leek me dat als ze nu dood waren, dat Jennifer nu de wereld al had overgenomen of iets dergelijks. Dan had ze laten weten dat ze er was, in ieder geval aan heel Beacon Hills. "Hm-hm," knikte ze. Maar erg overtuigd leek ze niet. Ik snapte het wel. Ik bedoel, ik zou ook niet aan veel andere dingen denken dan de naderende dood van mijn vader... Als ik er één had.

Ik was de eerste die opstond, na een halfuur zitten. Mijn voeten waren niet van het stilliggen. Ze hadden een beetje beweging nodig. Dus ik beende door de kamer en dacht na. Ik dacht aan de dingen die afgelopen tijd gebeurd waren, en vervolgens aan de verhalen die mensen aan me hadden verteld. Want mij was veel verteld. Een hoop dingen waren me nu duidelijker en ik dacht nu na over een oplossing. Een paar dingen gingen door mijn hoofd, maar ik aarzelde om het te zeggen. Immers wist ik veel, maar hoorde ik er nog niet echt bij, en iets suggesteren moest wel raar klinken. Maar ik waagde het erop. We moesten toch iets. "Misschien moeten we naar Deaton gaan," opperde ik dus, schouderophalend. De blauwe blik van mijn broer schoot tegen me op. Zijn ogen gingen halfdicht, en hij knikte. "Ja," begon hij, en kwam tot zijn voeten. "Ja, dat is wel slim." Allison keek op naar ons, en ze glimlachte licht terwijl ze zich ook oprichtte. Ik wist wel dat ze niet zou blijven zitten. Die zou echt wel wat willen doen om haar vader terug te krijgen.

Ik stapte achter de brunette aan naar binnen. Een belletje was afgegaan toen we de deur open deden, en het had de dierenarts direct gewaarschuwd. Hij stak zijn hoofd om de muur heen wat toegang gaf tot de onderzoeksruimte. Een glimlachje speelde om zijn lippen toen hij ons zag. Of meer, toen hij mijn broer en het meisje zag. "Isaac, Allison," knikte de donkere man naar hen. Zijn gezicht vertrok echter naar vragend terwijl hij keek naar mij. Ik tilde mijn hand op als begroeting. "Alyss," sprak ik met een enkele knik van mijn hoofd. Ik liet mijn achternaam expres achterwege. "Alan Deaton," zei hij, voor hij zich weer terugtrok in de ruimte achter. De brunette ging ons voor en opende het hekje, waarna we gedrieën naar binnen liepen.

De bel rinkelde opnieuw toen de dierenarts terugkeerde met Stiles en Lydia. Ze kwamen de onderzoeksruimte binnen, waar ik op een klapstoel tegen de muur zat, mijn polsen over elkaar en ellebogen op mijn benen gelegd, zodat ik wat naar voren leunde. Isaac stond tegen de muur tegenover me, en Allison stond naast hem. Ik had mijn linkerhand al half opgetild. "We hebben uitgevonden waar ze zitten," begon Stiles direct. Hij ging voor de metalen tafel staan en leunde erop met zijn onderarmen. De brunette kwam bij de muur vandaan. "Wat?!" vroeg ze verbaasd. Ook ik rechtte mijn rug en fronste ongelovig. "Máár, we weten nog niet waar het is," voegde de roodharige er snel aan toe. "Alles wat we weten is dat het de Nemeton heet, en dat het een kelder is onder een oude eik. Een omgehakte, oude eik." Allison zuchtte en zakte weer tegen de muur aan. "Is dat alles wat we weten? Want ik wil wedden dat er een heleboel omgehakte eiken in het bos zijn," sprak ik hoopvol. "Nou, het moet ergens in zo'n stroom zijn. Misschien op een kruispunt van twee, of misschien waar ze allemaal samenkomen. Of waar ze ontstaan. Ik weet alleen dat Derek Paige daarnaartoe bracht toen ze dood ging," vertelde de goudogige jongen. "Mijn vader en Gerard zijn er geweest," bekende het bruinogige meisje. "Maar Gerard zei dat het te lang geleden was, hij wist niet meer waar het was. En mijn vader is dus niet hier om het ons te vertellen..." Haar gezicht vertrok even, maar ze bleef betrokken. Ik wist het wel. "Ja, de mijne ook niet," knikte Stiles, licht geïrriteerd. Mijn broer sprak met een frons op zijn gezicht. "Hoe komen we er dan?" Alsof het afgesproken was draaide iedereen zich naar de donkere man bij de ingang van de ruimte. Hij keek echter niet terug toen hij begon met praten. "Er is wel een manier," meldde hij, waarna hij zich omdraaide. "Maar 't is gevaarlijk." Iedereen keek nu naar hem met een angstige en toch nieuwsgierige blik. "We gaan Scott nodig hebben,"