Under The Surface | Teen wolf

OO7 - Blue

Het enige wat ik hier deed was rennen, eten, drinken en slapen. Dat was het enige wat ik in de afgelopen dagen ook had gedaan. En het was ook precies wat ik vandaag weer had gedaan en zou doen. Het was nu vijf uur, en ik had een broodje met het pindaspul in mijn hand, wat ik langzaam opat. Het was best lekker. Beetje vreemd wel, maar het was te nakken. Onder het eten liep ik te denken. Over de vrouw van vanmorgen en de mysterieuze berichten die ze meebracht. Maar dit keer was het niet dat ik weer in onwetendheid gelaten werd. Deze keer waren er blijkbaar gewoon dingen die ik nog moest uitzoeken. Het gaf me een kick, maar aan de andere kant werd ik er ook doodnerveus van. Vooral omdat de dame die de berichten bij zich had nogal vreemd was. Ik had haar naam niet mogen weten, maar zij wist wel de mijne, zonder dat ik iets had gezegd. En ze wist ook dat ik ergens naartoe ging. En ze had de naam niet letterlijk uitgesproken, maar ik voelde gewoon dat ze ook wist waarheen ik ging. Het was gewoon een gevoel wat ik over haar had, alsof ze alles van me wist. Ik vroeg me af wat ze in werkelijkheid allemaal van me wist. En van mijn soort. Ik slikte de laatste hap van het broodje door. Tijd om weer wat vaart te maken. Ik liep nu over een grote vlakte, met wat bomen aan de zijkant. De grond was vlak, en ik kon het gebarsten asfalt gemakkelijk zien. Ik kon elke auto zien die hier voorbij ging, maar ook elke automobilist kon mij zien. Daarom zocht ik een schuilplaatsje, waar ik voor de nacht kon blijven. Het hoefde niet eens een hotel ofzo te zijn. Ik was al blij met een oude schuur ofzo. Gewoon, waar ik veilig was voor mensen, die me misschien naar huis zouden brengen omdat ik alleen in het bos ben. Ik zuchtte en stak een open plekje snel over. De dennennaalden boven mijn hoofd kietelden in mijn nek toen ik om me heen keek. Mijn ogen spotten de zijkant van een stenen gebouwtje. Bingo. Dat leek ergens op. Ik sprintte dichterbij. Achter de bomen was een twee meter breed tegelpad, wat om een toilethuisje heen lag. Oh ja, dit was ook goed. Gezien ik hoogstwaarschijnlijk niet veel beter ging vinden besloot ik het te verkiezen boven in het zicht tussen de weinige bomen slapen. Ik wandelde de ruimte binnen waar de dameswc's zouden moeten zijn. De grond was niet schoon, maar wel droog. Het leek erop dat er al een tijdje niemand meer kwam. Er lagen veel bladeren en takjes binnen, en ook een grote dennentak die door een gat in het dak naar binnen was gevallen. Ik tilde hem op en sleepte hem naar een plekje tussen twee wasbakken. Ik ging erop en ertegenaan zitten, en ik merkte dat het best lekker zat. Nou ja, niet lekker. Gewoon beter dan een koude badkamertegelvloer. Ik ging zitten en luisterde naar de vogels op de achtergrond. Ik besloot maar om nog wat te eten. Ik pakte een eierkoek, de derde, en nam er een hap van. Ik zou, zodra ik in Beacon hills aankwam, ergens fruit gaan kopen. Ik voelde dat ik het echt nodig had. Maar voor nu moest ik het doen met brood met honing en pinda en eierkoeken. Er viel wel mee te leven, voor een paar dagen. Maar ik wist niet of ik het lang vol zou houden. Ik knipperde en leunde met mijn hoofd tegen de muur. Ik dacht na en besefte dat ik hier zat omdat ik mijn moeder had afgeluisterd. Correctie, mijn adoptiemoeder, natuurlijk. Ik dacht aan haar en haar leugens, en met alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen bij elkaar opgeteld, mijn vermoeidheid en de pijn in mijn hoofd die na een dag rennen toch wel weer terug was gekeerd gebeurde er iets wat ik niet meer verwacht had. Ik huilde. Ik huilde, omdat ik niemand had. Ik ben echt een idioot. Ik had de enige persoon die van me hield in de steek gelaten, en nu zou ze me nooit vergeven. Mijn hoofd zakte omlaag in de kom van mijn handen, en ik huilde in stilte door, slechts soms zachtjes een snik latende. Ik besefte nu pas hoe eenzaam ik in de wereld eigenlijk was. Ik had helemaal niemand. Ik had mijn kennis, maar wat had je aan kennis als je die niet kon delen? Ik zou niets zeggen. Ik hoefde niet per sé kennis. Ik had liever sociale vaardigheden. Maar die had ik niet. Ik wist niets. Ik had niets. Ik had niemand. Ik was echt helemaal alleen. Mijn nagels zonken zo diep in het vel over mijn ribbenkast dat ik het gewoon open voelde gaan en voelde gaan bloeden. En dat terwijl het mijn menselijke nagels waren. Ik bleef huilen, en waarom wist ik niet eens. Gewwon het idee dat ik er echt helemaal alleen voor stond schrikte me zo af. Het deed echt pijn. En ik wist niet wat ik eraan kon doen. Mijn handen zochten een andere plek om heen te grijpen en vonden die niet, dus vouwde ik mijn handen maar weer over mijn ogen om de komende tranen weg te vegen. Op een gegeven moment kon ik me niet inhouden. Het geluid kon ik bij me houden, maar voor de rest schreeuwde ik dus de longen uit mijn lijf. Zo voelde het. Mijn mond was wagenwijd open, en volgens mij waren mijn tanden zelfs even langer geworden terwijl ik het deed. Ik schreeuwde voor mijn gevoel, maar wat er werkelijk uit mijn mond kwam was alleen een zwakke piep. Dat was alle woede, angst en vooral de pijn die de onthulling van de waarheid met zich had meegebracht. En het liep nu met de tranen uit mijn ogen, met het bloed uit de gleufjes op mijn ribbenkast. Maar die waren al snel dicht. Eindelijk was het over. Er kwamen geen tranen meer, ze waren op. Ik voelde me leeg en alsof ik echt niets meer had om nu wat voor te gaan doen. Maar ik trok mezelf overeind aan de wasbak en m'n spieren, en ik besloot met wat water uit de kraan mijn gezicht te wassen. Misschien hielp het. Ik vulde mijn handen met koude water, en bracht het naar mijn gezicht, en wat huiverig dipte ik mijn gezicht erin, waarna ik over mijn ogen wreef en al het zout van mijn wangen spoelde. Toen ik klaar was ging ik rechtop staan. De spiegel keek me aan. Maar niet zoals normaal. Anders. Ademloos keek ik naar mijn spiegelbeeld. En voornamelijk naar mijn ogen. Immers waren ze niet langer heldergeel. Ze hadden nu de kleur van ijzig blauw.

A/N
Yo~!
Nu klopt de cover pas *hurray* Ze heeft blauwe oogjessss...
Verder niets te melden denk ik zo (;
I DON'T OWN TEEN WOLF (D:)
Adiosch :3
Chris