* "Bilinçaltının farkında olmayan kişi, başına her geleni kader zanneder."
Carl Gustav'
"Bir gün, beni de affeder misin?" dönüp bakmadım. Ama ilerleyemedim de. Boğazım yanıyordu. Sonbahara yakışır şekilde yağmur atıştırmaya başladı. Gözlerimden aka...
Yukarıdaki müziği açmayı ve oy vermeyi unutmayın. <3. İyi okumalarrr ayol. ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.bölüm: "Bırak beni!"
Yazarın anlatımıyla;
11 Ağustos 2017
Bunaltıcı sıcağın sonlarıydı. Her zamankinden farklı bir atmosfer vardı. Elzem, henüz 17 yaşına yeni girmişti. Ve bu zamana kadar kalbinde ne hissetse olduğuna şahit olmuştu. Yine öyle hissediyordu. İçinde bir ses konuşuyordu, bir şey olacak diyordu o ses. Her ne kadar dinlemekten kaçtıysada hayra yormaktan başka çaresi yoktu.
Anne ve babası davete gitmişti, gelmeleri gereken saati geçeli çok olmasa da Elzem endişe etmeye başlamıştı. 4 kez aramış, mesajlar atmıştı. Geri dönüt yoktu. Salonda ki en kuytu köşeye oturup dizlerini karnına çekti. "Nerede kaldınız of!" Panik atak geçirmemek için derin nefes alıp kendine telkinde bulundu. "Bir şey yok bir şey yok sakinleş." Saatler geçti. Elzem oturduğu yerde rahatsız uykuya teslim olurken ara ara uyanıp sayıklıyordu. Böyle giderse hasta olması kaçınılmazdı. İlaçlarını içmesi lazımdı.
Hatırlamasına rağmen yerinden kıpırdamadı. Annesi gelecek ve ona kendi eliyle söylene söylene ilacı içirecekti. Biliyordu. Çünkü anca o zaman annesi onunla ilgileniyordu. Başkasının lanet edeceği hastalığa o şükür ediyordu. Sırf ailesiyle bu sebeple yakın olabildiği için. Anne, babası aynı hastanede doktordu. Fransaya taşınalı yaklaşık 10 yıl olmuştu.
Dizine yasladığı başını kaldırıp komodinde ki resme uzandı. Tam o sırada aile çerçevesi yere düşüp camları saçıldı. Yerinde sıçradı. Gözünden süzülen yaş, dudağından boynuna doğru akıp kayboldu. Elzem kaybetme korkusunu çok küçük yaşta tatmıştı ve normal insandan daha fazla evhamlıydı. Ailesi 5 dakika bile geç kalsa krize giriyor sakinleştici ile anca kendine geliyordu. Bi çeşit tramvaydı. Çerçeveden sıyrılmış olan resmi eline aldı. Henüz 3 yaşında ki kardeşini işaret parmağı ile sevdi. Kaybolduğu haberi geldiğinde 6 yaşındaydı. Ufacık kız çocuğuydu. Kardeşine çok düşkündü.
Saatler geçti. Gün ağarmak üzereydi. Tam o sırada ard arda kapı çaldı. Elzem telaşla kalkıp kapıya koştu. Karşısında görmeyi beklediği insanlar yoktu. Anne ve babasının yakın arkadaşı Svetlana hanım arkasında Fransa'nın üniformalı polisleri duruyordu. Elzem şok içinde baktı. Tahmin ettiği şeyin olmaması için dua etti. Svetlana'nın gözünden yaş aktı. Aile dostlarını kaybetmek onuda üzüyordu. Elzem'e sarıldı. Gece boyu ağlamamış gibi gözlerinden yaşlar boşaldı. Bir insanın göz yaşı hiç bitmez miydi? Bağırıp çağırıyor etrafında ki insanlar onu sakinleştirmeye çalışıyordu.
...
Günümüz:
Elzem yattığı yerde huzursuzca kıpırdadı. Uykusunda ağlıyordu.
