Endless Love [ProfxStudent]

Chapter 30

SHEVAYA

Pagnanakaw...

Nakakatawa. Hindi ba nila nakita ang katayuan namin sa buhay? Iyong bahay namin. Mukha bang may makukuha silang pera sa ganoong klase ng bahay? Wala naman, diba?

I can't feel anything, kahit sakit ay wala. Parang tinakas bigla ang karapatan kong makaramdam ng ano man. Tinanaw ko ang kabaong kung saan naroroon ang babaeng nag palaki sa'kin.

Tell me how can I say my goodbye when all she did was to love me? Sya parati ang sumasalo sa'kin sa tuwing aayawan ako ng mga tao. Kailan nga ba ako nagustuhan ng iba?

Umiwas ako ng tingin ng tuluyan ng matabunan ng lupa ang kabaong ni Lola.

Wala na, wala na sya.

Wala ng pag asang maibalik pa sya sa'kin.

I was just staring at her tomb, hindi ko alintana ang mga taong nag papaalam sa'kin. They'll probably move forward after this. Sabagay, nandito lang naman sila para maki-simpatya ng ilang oras.

Wala na sila Lola.

Wala na ang kaisa-isang taong dahilan kung bakit patuloy akong lumalaban.

Should I just end my own life? Sundan ko na lang kaya si Lola?

Naalala ko lang, sya parati ang rason ko kung bakit hindi ko matuloy tuloy ang pag kitil sa sariling buhay. Kasi natatakot akong maiwan sya ng mag-isa. Na walang mag aalaga sa kanya.

Pero ngayong wala na sya.

Ano ng gagawin ko?

Ano ng sunod kong gagawin? Saan na ako? Wala na akong pamilya.

Hindi ko na alam kung gaano ako katagal na nakatayo sa harapan ng pinag libingan sa kanya. I'm starting to feel cold, kahit sobrang init naman ng paligid.

Gusto ko na lang na magpahinga.

Nami-miss ko na agad sya.

"Sumama na lang kaya ako sa inyo?" I whisper.

Mas mapapadali siguro. Siguro, I won't be able to feel this loneliness once na sumunod ako sa kanya.

"She'll probably kick your ass if you do." someone interrupted. Lumapit sa'kin si Miss Portia. Funny how I feel at ease when she's around. Parang nakahanap ako bigla ng masasandalan. Kahit na isinisigaw ng utak ko na ako na lang ang mag isa.

She always do the first move, but this time, I'm the one who gently hold her hand.

"I haven't seen you cried when she.." she look at my grandmother's tomb. A small smile crept on my lips.

Wala naman kasing magagawa yung luha ko.

"Does my tears can bring her back to life?" I gave her a quick glance. Mabilis lang iyon pero kita kong bahagyang pamumula ng pisnge nya.

Psh, ang puti puti kasi. Kaunting init lang namumula na.

"You're right, tears couldn't bring your grandmother's life back. But, Aya, don't be afraid to let it out. Didn't I told you? You can cry, you can shout, you can curse the world...and I'll still be with you." She squeezed my hand and give me a smile.

Hindi ko alam kung sino ang tumulong sa'kin pero two days after maiburol ni Lola. Nahuli na rin ang mag nanakaw na pumasok sa bahay. And it turned out na kapit-bahay lang namin.

He immediately was thrown to jail after confessing her heinous crime. Wala syang awa sa lola ko. He could have took everything, pero bakit pati buhay nito ay dinamay nya?

According to him, hindi naman talaga nya intensyon na patayin si Lola. Ang gusto nya lang ay makuha ang mga gamit sa bahay, the laptop, iPad and some money. Pero ng nag hahanap na sya sa kwarto ni Lola ay nagising ito.