Çocukluğumu geçirdiğim insan bana aşıktı ama ben ona değildim hatta hiç değildim. Evet haklıydı hatanın ta kendisiydim ve şimdi siktir olup gitmem gerekiyordu hayatından.
Kabul edeyim sonra aşık olurum değil,yada ah keii bende sana değil bu bunlar değil bu çok başka bişey.
Sadece kaçmak gitmek istiyordum.Düşünmede yukarı çıkıp orta boy bi çantaya elime gelen kıyafetleri aldım koydum ve hemen koşarak dışarı çıktım. Arkamdan dönüp gelmedi bile .
hemen kapımın önde duran arabaya bindim. Şoföre hızlıca gitmesi için bağırdım.
elim ayağım titriyordu ne yaptığım hakkında bi fikrim yoktu. Aklıma annemi aramak geldi ağlaya ağlaya annemi aradım ve nerdeyse oraya gitmesini istedim şoförün.
Ağlaya ağlaya annemin kucağına koştum. oturup beni dinledi. Tonla işi olmasına rağmen beni dinledi ve beni sardı kucağına.
Olan biten herşeyi anlattım ve beni büyük sabırla dinledi.
yalvardım yakardım ağladım ayaklarına kapandım onunla gitmek için.
Onu buna zorunlu bıraktım. Acınası bakmıştı bana.
Ama her gün görüşecektik ve ikimzinde bunu çekmesini asla istemedim. Annemin de kabulüyle bir uçak bileti daha aldık ve uçakta daha detaylı konuştuk herşeyi.
Okulumu Paris'te okuyacağım,orda kalacağım haliyle , üniversite zamanında geri döneceğim iki sene içinde kendine benim yokluğumu aşılar artık. Bunca bağırışma sonunda bişey anlar umarım. Aslında kendi kuyumu kendim kazmıştım
Ben kaşındım ben ettim ben buldum. Bağırmak yerine onu anlayabilirdim düşünebilridim ama yapamadım ve şu an içimde öyle bir duygu varki eksik olan bişeyler var . Yanımda olması gereken bişey var ama şu an yanımda yok .
