Sıcak bir elin burnuma dokunmasıyla uyandım.
"Biipp biiippp"
Emre burnuma korna gibi basıp tuhaf sesler çıkarıyordu?
"Noluyo amk?"
"Sonunda uyandın ya. 1 saattir seni uyandırmaya çalışıyorum."
"O nasıl bi uyandırma şekli aq?"
Koltukta doğruldum ve gözüm duvardaki saate takıldı.
"Oha saat 2 olmuş."
"Kış uykusuna yatmış ayı gibi uyuyorsun saatlerdir."
"Beni ne kadar yorduysan artık."
Kalktım ve elimi yüzümü yıkamak için banyoya gittim. Sonra da Emre'nin oynamasıyla dağılmış olan saçlarımı topladım.
Emre'nin mutfaktan bağırma sesi geldi;
"YAŞASIINNN"
Bu yine niye bağırıyor ya, diye düşünürken banyodan çıkıp mutfağa gittim.
"Noldu yine niye bağırıyorsun?"
Kulaklarına kadar sırıtarak cevap verdi;
"Abim işe gitmeden önce bize tost yapmış, sonra da soğumasın diye tost makinesinin içinde bırakmış."
"Yaşasınnn hazır yapılmış tostumuz var." deyip mutfaktaki minik masaya oturdum.
Emre de tostları tabağa koyup masaya getirdi.
"Aaa çay da yapmış abim."
Emre çayı kupalarımıza doldurdu ve karşımdaki sandalyeye oturdu.
^^^
Emre'yle oturmuş dizi izliyorduk ki duvardaki saat gözüme çarptı.
"Saat 3 olmuş ben eve gideyim artık."
"Ya ama daha erken değil mi?"
"Değil ya, hem annem merak eder. Hadi görüşürüz çıkıyorum ben."
"Peki sen bilirsin. Selam söyle."
Ayakkabılarımı giyip evden ayrıldım.
Yolda yürürken dün geceyi ve bu sabahı düşündüm. Bundan 24 saat öncesindeki bana; "Bu gece Emre bir anda ortaya çıkacak ve onun evinde yatılı kalıp onun senden hoşlandığını ögreneceksin." deselerdi eğer, muhtemelen "Ne diyorsun amk sallama" tarzında bi tepki verirdim.
Ama şu an bunlar çoktan oldu, ve sanırım olacak bir sürü şey daha var. Kim bilir belki Emre'yle sonunda birlikte olabiliriz, belki hayatım gün geçtikçe iyiye doğru gider, belki kalbimi parçalara ayırıp sonra hiçbir şey söylemeden giden o kişi kalbimi tekrar onarabilir.
Evimin kapısına gelip zile bastım. Bekledim, bekledim ve bekledim. Ama açılmadı. Zile tekrar bastım; yine aynı şey, açılmadı. Annemin evde olamayabileceği ihtimali geldi aklıma.
Annemi aramaya karar verdim.
-Çalıyor...
Annem telefonunu açmıyordu. "Duymamıştır herhalde." diye düşünüp telefonu kapattım.
Apartman kapısının önünde oturmuş bekliyordum ki aklıma cebimde anahtar olabileceği geldi.
"İşte burada ya!"
Tam olarak bir aptalın yapacağı bir şeyi yapmıştım.
"Kafama sıçayım ya 1 saattir oturuyorum burada."
İlk önce apartmana, sonra eve girdim.
Aşırı susadığım için su içmek için mutfağa gittim.
Annem yerde öylece uzanmış yatıyordu.
"Anne!"
Hemen yanına gittim.
"Anne kalk!"
Annem uyanmayınca sadece bayıldığını umarak nabzını yokladım.
Atmıyordu.
Annemin nabzı atmıyordu.
"ANNE UYANMAN GEREK"
Artık gözyaşlarıma hakim olamıyordum.
^^^
"Siz yakını mısınız?" diye sordu ameliyathaneden çıkan doktor.
"Evet." dedim. "Kızıyım."
"Anneniz sandığımızdan güçlü çıktı."
"Durumu gayet iyi."
Rahatlamıştım.
"Ne zaman görebilirim onu?"
"Biz size haber veriririz." dedi ve yanımdan gitti.
Mutfakta annemi öyle görünce korkudan boynunun herhangi bir yerine dokunduğum için nabzının atmadığını sanmışım. Ama öyle değilmiş, annem kalp krizi geçirmiş ve ben de tam zamanında aramıştım ambulansı.
"YN!"
Emre koridorun başından yanıma doğru geliyordu hızlı adımlarla.
"YN iyisin değil mi?"
"İyiyim." dedim titreyen sesimle.
Sol yanımdaki koltuğa oturdu ve sağ eliyle yanağımı okşadı.
"Her şey yoluna girecek." dedi rahatlamamı sağlayan bir ses tonuyla.
Bense başımı omzuna gömdüm. O ise kollarını bedenime sarmıştı çoktan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MENTORxYN
Fanfiction"Gittiğim her yol sana çıkıyor." ^^^ Bu kitapta yazılan hiçbir şey ciddi değildir ve ciddiye alınmamalıdır. Tamamen eğlence amaçlı yazıyorum. İyi okumalar!
