8. Bölüm/ Gülüşlerine Dalıp Dalıp Varolmak İmkansız

670 41 51
                                    

-Emre'nin Anlatımıyla-

YN gideli 10 dakika olmuştu ve ben de sıkılmaya başlamıştım. Acaba geliyor mu diye 16. kez etrafıma bakındım ama yine yoktu. Bende Reels'de dolaşmaya devam ettim.

Bir kadının çığlığı irkilmeme sebep oldu.

"Aaay!"

Kadınlar tuvaletinin kapısının önündeki kadın atmıştı bu çığlığı. Ve herkes onun yanına koşmaya başladı.

İşte aklıma tam o anda geldi YN.

"Siktir!"

Oraya doğru koşmaya başlamıştım bile.

İnsan kalabalığından dolayı tuvaletin içini görmek zordu, ben de insanları ittire ittire geçtim önlerine.

YN yerde öylece yatıyordu. YN'm yerde yatıyordu.

Hemen yanına gittim. YN'nin başında bekleyen adam; "Yakını mısınız?" diye sordu.

"Evet" dedim. "Yakınıyım."

"Ambulansı aradık birazdan gelir, ben elimden geldiğince ilk yardım yapmaya çalıştım ama başında oluşan darbe ağır gibi görünüyor."

"Teşekkürler." dedim titreyen sesimle. "Başında oluşan darbe ağır görünüyor." cümlesi beynimde yankılanıyordu.

Sonra ne olduğunu düşünmeye başladım, ne olmuştu cidden?

"Neden düşmüş olabilir?" diye sordum merakla.

"Muhtemelen başı dönmüştür, sonra da düşmüştür. Ben de tam emin değilim."

Anladığımı belirtirmişcesine başımı salladım.

^^

Ambulanstaydık.

"Kullandığı bir ilaç var mıydı?" diye sordu YN'ye serum takan kadın.

"Evet, kan ilacı kullanıyor."

"Peki son zamanlarda bu ilacı kullanmıyor olma gibi bi ihtimali var mı?"

Bu gün ellerinin çok soğuk olduğu geldi aklıma. İlacımı kullanıyorum demişti ama doğruyu söylemiyor olabilirdi.

"Bu gün elleri çok soğuktu. Genelde ilacı içmediği zamanlarda böyle olur." dedim.

"Muhtemelen bayağıdır içmiyormuş ilacını." dedi kadın. Neden içmediğini bilmediğim kadar buna anlam da veremiyordum.

^^

Korkuyorum. Doktor çok önemli bir şey olmadığını söylemiş olsa bile korkuyorum. YN'nin annesinin olduğu hastaneye götürdüler YN'yi de.

Yeliz teyzeye henüz haber vermedim endişelenmesin diye. Bu onun için iyi olmaz.

YN yoğun bakımdaydı ve ben de koridorda öylece bekliyordum.

"Biz ne zaman şu hastanen tam anlamıyla çıkabileceğiz ya?" diye kendi kendime sordum. Tabii cevap yoktu.

Daha öncesinden tanıyor olduğum doktor geldi yanıma.

"Emre Bey YN'yi görebilirsiniz. Durumu gayet iyi. Ama çok yormamaya çalışın."

Anladım mânasında kafamı salladıktan sonra YN'nin odasına gittim.

"YN."

Yorgun gözlerini bana çevirdi.

"Ya kızım ne yaptın sen kendine?"

Kafasını benim tam ters yönümde duran pencereye çevirdi.

Ben de bu sırada yanına gittim ve elini tuttum.

"YN bunu neden yaptın?" diye sordum yumuşak bir ses tonuyla.

-YN'nin Anlatımıyla-

Emre'ye nasıl söyleyebilirdim bilmiyorum ama o ilacın beni günden güne daha çok kötüleştirdiğine emindim.

"Emre"
"Bu ilaç beni günden güne daha kötü yapıyor."

Nasıl yani dermişcesine bakıyordu bana.

"Her içişimde boğazım sızlıyor, midem bulanıyor sanki demir yutmuşum gibi hissediyorum."

Bana bakan o endişeli gözleri sanki az da olsa rahatlamış gibiydi. Sanırım çok daha büyük bir sebep bekliyordu.

"Anladım."
"Ama bunu bana ya da bir doktora söyleyebilirdin. Bak şimdi düşünce başın da hasar almış."

"Haklısın." dedim.
"Anneme söyledin mi?"

"Hayır, henüz değil."

"İyi yapmışsın." dedim. En iyisi buydu.

Emre'nin gözleri pencereden dışarı bakarken ben de ona bakıyordum. Yüzü sanki özenle çizilmiş gibiydi, mükemmeldi. Onu 1 yıldır seviyordum evet, ama onun gitmesiyle oluşan o minik arada duygularımı biraz kaybetmiş gibiydim. Ama şimdi, şimdi ona tekrar aşık olmuştum bile.

Ona baktığımı farkedince bana güldü.

"Bakıyorum da birileri aşık olmuş bana."

Ben de güldüm.

"Şeyy zaten öyle değil miydim?" diye sordum. Bu söylediğim son şey kalbimin 3 kat daha hızlı atmasına sebep olmuştu.

Emre'nin gözleri ilk önce parladı, sonra yanımdaki kalp atışımı gösteren garip kutuya kaydı.
"Oha YN bu kalp atışı ne?"
"İyi misin?"

"Sanırım son söylediğim cümle kalbimin hızlı atmasına sebep oldu." dedim.

Emre gülümsedi.
"Kendini yormaman gerek. Sen bi iyiyileş, sonra konuşacağız bunları."

"Tamam öyle olsun." dedim.

Her şeyin günden güne daha iyi olacağını umarak dinlenmek için gözlerimi kapattım.

MENTORxYNHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin