Bir yakınımın ölmesi... İlk defa yaşadığım bir şey değildi ama sanki ilk defa yaşamışım gibi de canımı yakıyordu.
Cenaze günü geldiğinde Emre her zaman olduğu gibi yine yanımdaydı. Cenazeye Emre, ben, Emre'nin abisi, bazı akrabalar ve annemin arkadaşları gelmişti. (akrabaları daha önce hiç görmemiştim bile.) Herkes gelip benimle konuştu, baş sağlığı diledi. Sonra da gittiler.
Ben de annemi, babamın yanına gönderdikten sonra yanlarından ayrıldım. Tek dileğim bir an önce onların yanına gidebilmekti.
O günün akşamında farkettim ki artık ağlayamıyordum, göz pınarlarım kurumuştu sanki.
Daha rahat nefes alabilmek için balkona çıktım, gökyüzüne bakıp annemin oradan beni seyrediyor olduğunu düşüdüm. İyi hissettirmişti.
Bi' anda omuzlarımda bir yük hissettim.
"Hava esiyor, üşüme diye getirdim."
Emre omuzlarıma hırka bırakmıştı yavaşça.
"Sağ ol." dedim.
Gökyüzünü biraz da Emre'yle birlikte seyrettikten sonra oradaki koltuğa oturdum. Yorucu bir günün ardından ayakta durmak her zaman zordur.
Emre de hemen yanıma oturdu, kolunu omzuma atıp beni kendine çekti. Biraz da olsa huzurlu hissediyordum.
-Emre'nin anlatımıyla-
Yeliz teyzenin ölümü YN'yi etkilediği kadar beni de etkilemişti. Bana söylediği o sözler geliyordu sürekli aklıma. "YN'yi cidden hiç bırakmayacağım." diye düşündüm içimden.
YN ağlamaktan artık kısılmış olan sesiyle konuştu;
"Emre"
"Efendim" dedim.
"Bana sarılır mısın?"
Hiç sorgulamadan sıkıca sardım YN'yi. Hissettiklerini anlayabiliyordum ve birinin sarılmasına çok fazla ihtiyacı olduğunu da biliyordum. O da yüzünü göğsüme gömdü, hıçkırıklarını duyabiliyordum.
Onu teselli etmek için ne söyleyebilirdim bilmiyordum. "Ağlama artık" tarzı şeyler söylemenin saçma olacağını da biliyordum. Kendimi düşündüm, annemi kaybettiğim zaman yanımda sadece YN ve abim vardı. YN de aynı böyle sarılmıştı bana.
Hiçbir şey söylememenin en iyisi olacağına karar verdim ve daha sıkı sarıldım. Sonra aklıma Yeliz teyzeye verdiğim söz geldi.
"YN" dedim sessizce. "Seni hiçbir zaman bırakmayacağım."
Kafasını kaldırıp yüzüme baktı.
"Ben de seni hiç bırakmayacağım Emre. Bu acıyı yaşamana izin veremem."
"Şu anda bile beni düşünemezsin YN. Birazcık da kendini düşün."
Hiçbir şey söylemedi.
"Hadi gel yatalım geç oldu saat."
YN'ye kendi yatağımı vermiştim. Ben de salonda yatıyordum.
"İyi geceler." dedi YN.
"Sana da iyi geceler." dedim.
^^^
Birinin bana temas etmesiyle gözlerimi açtım. YN yanıma sokulmaya çalışıyordu, geriye çekilip ona yer açtım. Sonra da sıkıca sarıldım ona. Aynı zamanda da saçlarıyla oynadım.
Kim bilir belki kendini daha iyi hissederdi.
Biliyorum bu bölüm bayağı kısa oldu ama YN'nin annesini kaybettiği o süreci daha fazla yazmak istemiyorum, Emre'yle sevgili olmalarını istiyorum hemenn.
Açıkçası kitaptan da biraz sıkılmaya başladım aklıma yeni fikirler falan geliyor, sanırım çok da fazla uzatmadan kitabı bitireceğim.
(Çok da fazla uzatmadan bitireceğim dedim ama bana belli olmaz belki uzayadabilir ncbemfbkm)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MENTORxYN
Fanfiction"Gittiğim her yol sana çıkıyor." ^^^ Bu kitapta yazılan hiçbir şey ciddi değildir ve ciddiye alınmamalıdır. Tamamen eğlence amaçlı yazıyorum. İyi okumalar!
