Sahil kenarında otururken Emre yanıma geldi.
"Hoşçakal YN." dedi. Ne olduğunu anlayamamıştım.
Hemen ayağa kalktım.
"Ne?"
"Ben gidiyorum ve bir daha dönmeyeceğim. Sen bizim aramıza aşkı sokup arkadaşlığımızı bozdun, benim sevgimi haketmiyorsun."
"Dur Emre!"
"Gitme lütfen!"
^^
Bu berbat kabustan nefes nefese kalmış bir şekilde uyandım. Sanırım Emre'nin omzunda uyuyakalmıştım.
"YN iyi misin?" diye sordu Emre.
Güçlükle nefes alıp veriyordum ve bu konuşmamı zorlaştırıyordu.
Emre ; "Bekle su getireceğim sana." deyip ayağa kalktı. Ama gitmesine izin veremezdim. Kolundan sıkıca tuttum.
"Hayır, lütfen gitme."
Ne olduğuna anlam verememiş bir şekilde yüzüme bakıyordu.
"P-pekala." dedi ve tekrar yanıma oturdu.
"Rüyanı anlatmak ister misin? Belki iyi gelir."
İyi gelir miydi bilmiyorum ama anlatmak rahatlatıcı gibi görünüyordu.
"Ben sahilde oturuyordum ve sen geliyordun yanıma. Bana, gideceğini ve bir daha gelmeyeceğini söylüyordun. Sonra da asla sevgini haketmediğimi.
Arkandan gitmemen için bağırdım, ama bir işe yaramadı."
Emre gözlerini yerdeki parkede gezdirerek dinliyordu beni, anlatmamı bitirince gözlerime bakmaya başladı. Gözleri sanki beni içine çekiyordu.
"YN bir daha gitmeyeceğim." dedi sakin ama kararlı bir ses tonuyla.
"İnanmak istiyorum ama olmuyor."
Emre kansızlık yüzünden sürekli soğuk olan ellerimi sıkıca tuttu, sonra bana daha da yakınlaşıp konuşmaya başladı;
"YN yaptığımın saçma bir şey olduğunun ve seni ne kadar derinden etkilediğinin farkındayım. Ama bir süre kafamı dinlemeye ihtiyacım vardı, kendi kendimi dinleyip sağlıklı kararlar verebilmeliydim. Bu yüzden gittim. Senin o hayal kırıklığı dolu sesini, cümlelerini, yüz ifadeni görmemek için numaramı değiştirip senden kaçmaya çalıştım, ama hiçbir işe yaramadı. Ne zaman kafamı yastığa koyup uyumaya çalışsam aklıma sen geliyordun, rüyalarıma giriyordun. En sonunda kaçmanın bir işe yaramadığını öğrendim, he bir de sana karşı hislerimin olduğunu. Sonra da bir daha hiç gitmemek üzere sana döndüm. Hem rüyaların tersi çıkar derler, hiç gitmeyeceğim yani."
"Söz ver."
"Söz veriyorum."
"Bu arada bi daha böyle salak saçma hareketler yaparsan sikerim belanı Emre."
"Reis sakin ol, tamam pişmanım, yapmayacağım işte."
"Adam ol." dedim alaycı bir tavırla, sonra duvara yaslandım.
^^
Doktor; "Yeliz Hanım'ı görebilirsiniz." deyince hemen annemin odasına gittim.
"Anne."
"İyi misin?"
Yanındaki koltuğa oturdum.
"İyiyim kızım. Sen nasılsın? Emre nasıl?"
"İkimizde çok iyiyiz anne."
"Sevindim."
"Sen kendine neden dikkat etmiyorsun ya? Korkuttun beni."
"Bilmiyorum ki, ilk başta kalbimin sıkıştığını hissettim sonrasını ise pek hatırlamıyorum."
"Anladım."
O sırada kapıyı biri tıktıkladı. Sonra da tatlı bir gülümsemeyle Emre girdi içeriye.
"Girebilirim değil mi?"
"Tabii girebilirsin Emrecim, hoşgeldin." dedi annem sıcak bir ses tonuyla.
Emre benim yanıma oturdu. Biraz sohbet ettikten sonra annem bana dönerek;
"YN sen biraz odadan çıkabilir misin? Emre'yle bir şey konuşmak istiyorum." dedi.
Açıkcası gereksiz bir şekilde ürkmüştüm, "Tabii." dedim ve Emre'ye ufak bir bakış atarak odadan ayrıldım.
-Emre'nin Anlatımıyla-
YN kapıdan çıkarken ona rahat olmasını hissetirecek bir şekilde gülümsemiştim ancak görmemişti.
"Emre" dedi Yeliz teyze.
"Efendim"
"Seninle konuşmak istediğim bir şey var." dedi ve duraksadı. Ne olabilirdi ki?
"Bu yaz neden YN'ye hiçbir şey söylemeden gittin bilmiyorum ama şunu biliyorum ki YN senin için çok üzüldü. İlk zamanlar aşırı farklı birine dönüşmüştü; odasından çıkmıyor, sadece akşamları belirli bir saatte sahil kenarına gidiyordu. Ona ne olduğunu soruyordum; bir şey söylemiyordu, Seni soruyordum; yüzü asılıyordu. Ve ben de ne olduğunu anlamak için birgün YN evde değilken günlüğünde son yazdığı birkaç sayfayı okudum, işte o an anladım neler olup bittiğini."
Dinlerken gözlerim dolmuştu. Tam konuşmak için ağzımı açıyordum ki Yeliz teyze konuşmaya devam etti;
"Oğlum, seni çok severim çok iyi çok tatlı bir adamsın ama insanların hislerine biraz daha önem vermelisin. YN babasını kaybettiğinden beri onun yanında olan bir sen, bir ben varız. Onun başka kimsesi yok, kimseyi yakınına almak istemiyor. Ve sanırım yakında ben de gideceğim bu dünyadan, hissedebiliyorum. Bu yüzden senden tek bir isteğim var; lütfen YN'yi üzme olur mu?"
Sözleri kalbima o kadar dokunmuştu ki nefes alamayacak gibiydim. Ben ne yapmıştım ya? Kendimden nefret ediyordum.
"Yeliz teyze sen merak etme, ben bir daha asla bırakmam YN'yi. Ayrıca sen de maşallah turp gibisin yok öyle bu dünyadan gideceğim falan. Bizden kolay kolay kurtulamazsın."
Gülümsedi bana, ama sanki o gülümsemede tatlı bir acı da vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MENTORxYN
Fanfic"Gittiğim her yol sana çıkıyor." ^^^ Bu kitapta yazılan hiçbir şey ciddi değildir ve ciddiye alınmamalıdır. Tamamen eğlence amaçlı yazıyorum. İyi okumalar!
