Bedenim, beni kendimle baş başa bıraktığın Gülhane Parkı'nın ağaçları arasında hala. Bir hava dolup taştı ciğerlerime, içime dolduracağım nefesim; terk edip gitti gençliğimin kıyısında. Bir yangın, bin vebal taşır. Cam kırıkları kanıma karışır. Yokl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Bizi, biz olduğumuz için seven kimse yoktu. Bizi, biz yapan yaralarımız oldu. "
Bazen kanadığı yerden tekrar yara alır insan. Yara bandın yoksa şayet kendi kendine iyileşmek zorunda kalırsın. Benimse başka bir seçeneğim yoktu artık. Sürekli vücudumun farklı yerlerinde kan izlerim vardı. Ama bu izler ruhumu daha derin yaralara gebe bırakıyordu.
Gözlerim bir kez onunla denk gelseydi, geceler boyu onun yokluğunda çaldığım bestelerimi anlatırdım belki. Belki dinlemez, yine yüz çevirirdi bana ama yinede bir çocuksu heyecanla tane tane baştan sona dek her detayını anlatırdım.
Her köşesine rutubet sinen odamın boya zamanının geldiğini, konservatuvara kabul edildiğimi anlatırdım mesela. Senin, beni bırakıp gittiğin yerde artık virâne bir mezarlık duruyordu.
Güneş, o gün kumral tenini inceden inceye yakarken bakışlarımı senden kaçırıyordum. Sanki göz göze gelsek bütün büyü bozulacak ve ben gördüğüm bu rüyadan uyanacağım. Evet, artık rüyamdan uyandım. Kabusuma acı bir tebessüm bırakıyorum.
"Kapına gelip söyleyeceğim eksik bir serenatım var sana Beste. Ben unutsam bile sen bana hatırlat olur mu?" deyişin zihnimde hala tazeliğini koruyor. Sen, bir şairin şiirine gösterdiği özenle hayatıma dokunmuştun.
Zamana yenik düşen göğüs kafesim ağlarla örülmüş ve içeriye kimseyi sokmamaya yemin etmişti. Artık kalbim ile aklım arasındaki o ince çizgide yürüyen zayıflığım değil, aksine gücüm olmuştu.
O eşikten bir kere geçmiştim artık, bunun bir geri dönüşünün olmadığını biliyordum. Yaşamın bu denli ağır bir sınav olduğunu küçükken bilmiyordum ya da farkında değildim. Zaman, bize her türlü ağzımızın payını veriyormuş meğer.
".. Sen hem zor hem güzelsin Şiirlerimin ılıklığında açılmalısın Sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi Sen memleketim kadar güzelsin Ve güzel kal.. "
İnce nazik parmaklarını açık kahve tonundaki saçlarımdan geçirdiğinde gözlerimi yumdum. Saniyeler içerisinde kulağıma eğilip ceketimin cebine bir kağıt bıraktın o gün. Zihnim tüm o ânı kaydederken her zaman buluştuğumuz Gülhâne Parkı'nda bu şiiri iliştirmiştin cebime. Kalbimi emanet ettim ben o güne. Sevilmeyi, senden öğrendim ben her saniye.
Zor olacaktı belki ölüme doğru gitmek. Bilincim apaçık bir şekilde Arzu Ablaya bakmaktaydım hala. "Yapma bunu kendine Beste." derin derin nefesler alıyordum o sıra. "Benim canımı çok acıttınız siz." tekrar etmiştim.
