Bedenim, beni kendimle baş başa bıraktığın Gülhane Parkı'nın ağaçları arasında hala. Bir hava dolup taştı ciğerlerime, içime dolduracağım nefesim; terk edip gitti gençliğimin kıyısında. Bir yangın, bin vebal taşır. Cam kırıkları kanıma karışır. Yokl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çağları aşan bir vebaldi, üzerime yüklenen günahlar. Sırtımda taşıdığım bu ağır yük, gün gelip karşılarına dikilecekti. Sözlerim sadece sana has sanma, kelimelerim tüm aşkla sınanan meftunlara."
.
Gecenin ağıdı karışmıştı genç kadının gözyaşlarına. Yanağından süzülen her bir damla yaş, zehrini ardında bırakıyor ve gerçek olmayacak hayallerin peşinden koşmamamaya yemin ediyordu.
Narin ellerini kulaklarına kapatmış bir taraftan bedenini zeminde otururken bir sarkaç gibi sağa sola sallamaktaydı. Dışarıdan bir gözle bakan biri, aklını kaybetmiş olabileceğini düşünürdü muhtemelen.
Saçlarının hafif perçemleri dolayısıyla rahatsız olan kadın, bir süre kafasını önüne koyduğu dizlerinden çekmemişti. Bulunduğu yerdeki tüm sesler kesilmiş gibiydi, o sesin sahibinide zihnine yapılan oyuna ortak etmişlerdi.
"Seni görmek isteyen kim?! Git başımdan beni yalnız bırak."
Beste etrafına baktığında kimsenin olmadığını yeni yeni idrak ediyordu. Kimsenin olmadığını anladığında beyaz boyalı kapının ardındaki o gözlerin sahibi gitmişti.
.
Öz benliğime dair beni baştan başa saran iplerim şimdi kimin elindeydi? Aklımın kalbimle olan derin husumeti, benliğimi günden güne delip geçiyordu. Bir bıçak görevini layıkıyla yerine getirebilirdi pekâla. Serenatıma dair zihnimden silinmeyen izler, bir bıçak gibi delik deşik ediyordu göğüs kafesimi.
Kendime telkin edici sözlerimden söyledim, "Geçti tamam. Güvendesin, bitti işte. Kısacık bir an hepsi bu." derin bir nefesi ciğerlerime doldururken boyalı ve bir o kadar eski kapıya doğru adımlarımı yönlendirdim.
Göz kapaklarımı tekrar gerçekliğime açtığımda elimle kapının paslı demirini tutup kendime çektim. Üzerimde bulunan hırkamın fermuarını da boydan boya çektikten sonra kendimi görünmez kılmak adına kapüşonumu da kafama geçirip odamın kapısını tekrar kapattım.
"Bu kiri pası eksik olmayan dünyadan bir Beste eksilse çokta bir şey fark etmez." diyen iç sesime göz devirdim. Koridora çıktım, etrafa yabancı ve bir o kadar düz bakışlarımı serpiştirmekle yetindim.
