Anxious Love

Chapter 10

Wrong decisions.

Iyan ang mga nagawa ko, I thought everything was all set up for me to experience pero no. Whatever happened was not purely by fate, alam kong ako ang may kasalanan ng lahat ng iyon.

I gave up everything para sa kasiyahan na ninanais ko talagang maatim from the very start. Pero look where I am now, drowning in the depths of the abyss of nothingness.

It’s where I dwell. Ngunit ni katiting ng kagalaka’y hindi ko maramdaman. I felt empty. At pilit na iniisip kung ano ang nagawa kong mali.

Where did I go wrong? Is it because of the choice of attempting to escape the inescapable reality or is it because of trying to live within my phantasm by meeting death?

Nais kong malaman kung ano ang totoo, I am suffering without anyone knowing. Trying to heal from scratch, coping alone, and dwelling with no help from anyone.

How could this end? What’s my choice? Will I ever have a glimpse of the true happiness once I choose the path of going back?

In the midst of my puzzled mind, I found myself lost in a random place that I have never seen before. Nakatayo ako sa gitna ng halamanan ng mga bulaklak na tila’y mga sampaguita’t orkidyas.

Sinimulan kong ilakad ang sarili sa pagitan ng parang at pinagmasdan ang napakagandang lugar kung nasaan ako ngayon. It was faint in my sight but I feel like I am in an oasis. Napakasaya sa pakiramdam at parang nais kong manatili rito nang mas matagal pa.

I picked up a tulip flower and sniffed it quite gently. Napapikit ako habang pinakikiramdaman ang simoy ng hangin na dumadampi sa aking pisngi. It felt so nice to be in here, at napapaisip ako sa sarili ko na parang panaginip lang ang lahat.

“These flowers look nice doesn’t it? How I wish it was the real thing”  isang tinig ng lalaki na bumulong sa aking tenga. Natigil ako nang ma-realize kong pamilyar ang boses niyang ito.

“That’s true, but it’s all real. What do you mean?” nalilito kong sagot sa kaniya habang unti-unti ko siyang nilingon. At tulad nga nang inaasahan ko, ang pamilyar na tinig na iyon, ay mismong boses ng sinisinta ko—si Miko.

Hinagkan ko siya nang may ngiti sa labi nang makitang narito siya sa harap ko. He feels warm, like heat from the summer day sun.

Nakasuot siya ng puting polo’t pantalon at napakaganda ng ngiti niya sa kan’yang labi. Napaka-g’wapo niya ngayon kung titignan.

“alam mo, napakasaya nga naman talaga dito, Xylie. It’s so tranquil and free from stress, just like what you’ve always dreamed.” sabi niya pa, habang pinagmamasdan ang mga bulaklak sa paligid.

“pero I thought you don’t want to be alone, but here you are.” sambit niya pa diretso lingon sa akin. What does he mean by that? Kaharap ko siya ngayon kaya hindi ako nag-iisa.

“yeah, I know, pero kasama kita ’diba. That's what matters.”

“what about them? they’re waiting for you.” aniya pa. Hindi ko alam kung sino ang tinutukoy niya, I mean, we’re all alone here ‘diba?

Napako ako sa kinatatayuan ko dahil sa mga sinabi niya. Pilit kong iniisip kung ano ang tinutukoy niya, para kasing may pinapahiwatig siya sa’kin at hindi ko lang alam.

Napalingon ako sa kan’ya at siya nama’y tumitig din sa mga mata ko. He looked as if he’s worried, his brows bends down as if he’s sad, pero he was smiling at me at the same time.

“You’re what matters to me Miko, hindi ko na kailangan ng iba pa.” sambit ko. Hindi ko alam kung ano pa ang kulang, it seems as if I already have everything here. Masaya na ako, and that’s what matters.