yanılma ve yansıma

yüzleşmek (4. bölüm)

geçmiş zaman

yorgunluktan bitap düşmüş ve uyuyakalmıştım. uyanır uyanmaz başımı kollarımı sardığım anneme çevirdim. annemin göz kapakları, dudakları sararmış ve morarmıştı. gözlerim dehşetle açıldığında annemi kollarımla sarstım. annemin başı, sağa düştüğünde cılız bedenim, korkudan titremeye başlamıştı. son gücümle tekrar anneme seslendiğimde 'anne hadi uyan' ağlamaklı sesim duvarlara çarpıyor, benden başka kimse sesimi duymuyordu. annem de duymuyordu. ne yani şimdi annem sonsuz bir uykuya mı daldı? bir daha hiç uyanmayacak mıydı? başımı yukarı kaldırarak gözlerindeki yaşların geri gitmesini sağladım. anneme sardığım kollarımı nazikçe çektim ve yerden destek alarak ayağa kalktım. dikkatimi masanın üzerinde duran silah çekmişti. aklıma babamın dedikleri geldiğinde ise  olduğum yerde buz kesmiştim. başımı tekrar yerde yatan anneme çevirdiğimde gözlerim doldu. annemi gözümün önünde vurmuş ve ben onu durduramamıştım. olduğum yere sinmiş sadece olacakları beklemiştim. anneme doğru sessizce fısıldayarak 'özür dilerim, anne.' dedim. bir kapı kırılma sesi geldiğinde hızlıca merdivenlere döndüm. korkuyla annemin yerde yatan bedeninin arkasına saklandığımda adım seslerinin bir çok kişiye ait olduğunu fark etmiştim. annemin arkasına iyice sinerek gözlerimi yumdum ve başıma gelecekleri kabullendim. adım sesleri bodrum'un her yerini doldurduğunda sessizce ağlıyordum. adım sesleri bana doğru yaklaştığında gözlerimi araladım. kafamı yavaş yavaş yukarı kaldırdığımda kim olduğuna baktım. yüzünü seçemediğim bir adam karşımda durmuş, öylece bana bakıyordu. benim ondan korktuğumu anlayan adam, benimle konuşabilmek için yere eğildi ve oturdu. ben annemin ölü bedenin arkasına saklanırken o annemin tam karşısına yere çökmüş oturuyordu. bir adım gerileyerek dizlerime sarıldım. adam sol kaşını kaldırarak gözlerindeki hissizliği sildi ve bana içindeki tüm duyguları göstererek baktı. fakat bunun yetmeyeceğini anlamış olmalı ki ayağa kalktı, ben korkarak daha fazla geri gittiğimde bakışlarını benden çekmedi. bir an ayağını kaldırıp annemin üstünden geçecekti ki ne yaptığının farkına vararak sarsıldı. bir kaç adım gerileyerek annemin bedeninin yanından geçti ve tam yanıma çöktü. o da benim gibi dizlerine sarılmıştı. tanımadığım bu adam gözümde bir çocuk olmaya başladığında bir anlık kendimi görür oldum. sessiz ve güçsüz çıkan sesimle konuşmaya başladım. 'seninde mi anneni baban öldürdü?' adam kurduğum cümleyle olduğu yerde buz kesmişti. bana cevap vermeyerek geride duran bir kaç adama elini salladı ve yukarı çıkmalarını söyledi. tekrar bana döndüğünde gözlerime şefkatle baktı ve büyük nasırlı elini bana doğru uzattı. 'benimle gelmek ister misin küçük kız?' güven veren sesi içimde bir yerlerin kıpırdamasına neden olmuştu. başımı olumlu anlamda sallayarak elini tuttum.