កំណាចស្នេហ៍ស្វាមី(ចប់)

ភាគ13+14: ស្អប់លាយស្រលាញ់

"ឯងនិយាយស្អីមានដឹងខ្លួនទេ?" ជុងហ្គុកក៏ចាប់ផ្តើមច្រឡោតឡើងព្រោះតែសុខៗក្មេងម្នាក់នេះហ៊ាន តសម្តីនឹងនាយ
"អូនដឹងខ្លួនច្បាស់ណាស់មិនបាច់បងមកនិយាយទេ"ថេយ៌ពោលទៅវិញទាំងមិនខ្លាចរអា(មិនមែនមិនខ្លាចទេប៉ុន្តែក៏មិនចង់ឲ្យគេជាន់តែប៉ុណ្ណោះ)
"ឯង..."
"បើបងនៅតែបែបនេះទៀតខ្ញុំនឹងប្រាប់រឿងក្នុងថ្ងៃនេះទៅកាន់លោកប៉ា"ថេយ៌
"ជុង...នេះវាកាន់តែហ៊ានហើយបងឃើញទេ?"រ៉ាហ្វា
"នាងគ្មានសិទ្ធិហៅខ្ញុំបែបនេះទេ...ចេញទៅប្រយ័ត្ន ពត៌មានរបស់នាងល្បីក្នុងទំព័រមុខ"ថេយ៌
"ឯងហ៊ានហែ៎?"ជុងហ្គុក
"ស្វាមីកំណាចដូចបង..ហេតុអ្វីអូនត្រូវខ្លាចនោះ?"ថេយ៉ុងក៏ចាប់ផ្តើមផ្ចាញ់ផ្ចាលជាមួយជុងហ្គុកដឹងហើយថាវាគ្មានផ្លូវល្អឡើយប៉ុន្តែបើបណ្ដោយក៏មិនកើតដែល។
"ហឺស...!រ៉ាហ្វាអូនទៅសិនទៅ"ជុងហ្គុកមិននិយាយតបតទៅរាងតូចប៉ុន្តែនាយបែបជាមកនិយាយជាមួយនឹងរ៉ាហ្វាដោយសម្តីផ្អែម
"តែអូន..."រ៉ាហ្វាពោលទាំងចិត្តមិនដាច់អាល័យ
"យប់នេះបងទៅ..សឺតត...ស្តាប់បង្គាប់ណា"ជុងហ្គុកនៅតែបន្តរលួងលោមសង្សារខ្លួនទាំងមិនខ្វល់ពីវត្តមានរបស់ថេយ៌ឡើយ
"ចា៎...លោកប្តីអូនចាំបង យប់នេះ"រ៉ាហ្វាញញឹមយ៉ាងជឿជាក់បន្ទាប់មកក៏ដើរចេញទៅទាំងមិនភ្លេចញញឹមចុងមាត់ដាក់ថេយភផងដែល
"ហើយឯងមកណេះ"ជុងហ្គុកពោលទាំងកំហឹងបន្ទាប់មកក៏ទាញដៃរាងតូចមួយទំហឹងនឹងចុចសោសម្ងាត់នៃបន្ទប់។
"អួយ៎...លែងអូនទៅជុង.."ថេយ៌ពោលទាំងទឹកភ្នែកជោកថ្ពាល់គេពិតជាឈឺខ្លាំងណាស់ព្រោះតែកម្លាំងដៃដោយនាយទាញនោះគឺស្ទើរតែបាក់កដៃថេយ៌ទៅហើយ។
"ព្រូស!!...អួយ៎..ជុងបងនាំអូនមកទីនេះធ្វើអ្វី?"ថេយ៌ឈឺទាំងចិត្តនឹងខ្លួនប្រាណក្រោយពេលដែលស្វាមីរុញឲ្យដួលទៅនឹងពូកយ៉ាងមួយទំហឹង
"ប្រដៅឯង..."នាយពោលទាំងញញឹមចុងមាត់ថេយ៌ឃើញបែបនេះគឺកាន់តែខ្លាចមួយកម្រិតទៀតព្រោះតែបន្តិចគេនឹងជួបអ្វីខ្លះ។
"អ្ហឹកៗ...ជុង..កុំអីអូនខ្លាចហើយ..អ្ហឹកៗ...កុំធ្វើបាបអូនអី..អ្ហឹកៗ..អូនអង្វរបងសូមមេត្តាអូនផងជុង"ថេយ៌ឃើញសកម្មភាពកាន់តែមិនស្រួលក៏លើកដៃសំពះនាយ
"ហឺស!!ហួសពេលហើយ"ជុងហ្គុកនិយាយបានត្រឹមនេះក៏ស្រាប់តែហក់ទៅសង្គ្រប់បបូរមាត់របស់ថេយ៌គ្រប់យ៉ាងនៃស្នាមថើបគឺកើតចេញពីភាពស្អប់ខ្ពើមគ្មានឡើយសេចក្តីស្រលាញ់។
"អ្ហា៎...កុំអី..អ្ហឹកៗ..."សម្រែកយំរបស់ថេយ៌នៅតែបន្តរព្រោះតែសាច់ឡើងស្គៀរទៅហើយ។នាយមិនមាត់ហើយក៏មិនបានអាណិតអាសូរឡើយប៉ុន្តែបែបជាឱនទៅខាំកថេយ៌បណ្តាលឲ្យចេញឈាមមកតិចៗ។
"វាជាទោសរបស់ឯងដែលធ្វើឱ្យរ៉ាហ្វាខឹង"ជុងហ្គុកងើបមុខមកបន្តិចហេតុក៏ថាស្តីឲ្យរាងតូចគ្មានអាសូរ
"អ្ហឹកៗ..តែអូនជាប្រពន្ធបងណាជុង..."ថេយ៌ពោលទាំងអួលដើមកព្រោះតែស្វាមីម្នាក់នេះមិនដែលឃើញតម្លៃខ្លួនឡើយក្រៅពីកាប្រមាថមើលងាយ
"ប្រពន្ធអញ្ចឹងហែស៎?កុំគិតឲ្យសោះថាយើងបានខ្លួនឯងហើយយើងស្រលាញ់ឯងឲ្យសោះគីមថេយ៉ុងខ្លួនប្រាណរបស់ឯងយើងគ្រាន់តែចង់ធ្វើវាពេលណាដែលយើងចង់ប៉ុណ្ណោះ" ជុងហ្គុក
"ផាច់...!!!...ហ្អឹកៗ...អ្ហឹកៗ ..ចេញទៅ..អ្ហឹកៗ...ចេញឲ្យឆ្ងាយពីរខ្ញុំទៅចនជុងហ្គុកស្វាមីកំណាច...មនុស្សព្រៃផ្សៃនេះបងនិយាយទៅរួចអ្ហឹកៗ...ហេតុអ្វីក៏មិនយកចិត្តគេដាក់ចិត្តខ្លួនឯងផង...អ្ហឹកៗ..."ថេយ៌ចិត្តក្លាហានលើកដៃទះកំភ្លៀងរបស់នាយ ឲ្យបែរទៅម្ខាង។គេពិតជាឈឺណាស់ដឹងទេ?គឺឈឺខ្លាំងណាស់ហេតុអ្វីអ្នកមិនដែលមើលឃើញ?អ្នកតែងតែការពារមនុស្សស្រីម្នាក់នោះចុះខ្ញុំជាប្រពន្ធគ្មានតម្លៃសម្រាប់ឲ្យអ្នកមកស្រលាញ់មែនទេ?
"ឯងកាន់តែហ៊ានហើយគីមថេយ៉ុង...ថ្ងៃនេះបើយើងមិនប្រដៅឯងយើងមិនមែនជុងហ្គុកឡើយ" នាយនិយាយបានត្រឹមនេះក៏ចាប់ផ្តើមប្រព្រឹត្តរឿងមិនល្អទៅកាន់ថេយ៌ទោះបីរាងតូចព្យាយាមរើសបម្រះយ៉ាងណាក៏គ្មានបានផលឡើយកាន់តែរើនាយកាន់តែធ្វើបាប។
"(ហុឹក...អូនស្អប់បងណាស់ជុង..គឺស្អប់បងចំពេលស្រលាញ់ខ្លាំង)"ថេយ៌និយាយក្នុងចិត្តរាងកាយឈប់រើបន្តរទៀតឲ្យនាយជាស្វាមីធ្វើអ្វីតាមចិត្តលែងប្រកែក។ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តគេពិតជាឈឺណាស់គឺខ្លាំងណាស់..ឈឺម្តងៗគេស្ទើរតែបាត់មុខពីផែនដីនេះហើយ។
សង្គ្រាមស្នេហ៍រវាងថេយ៌ហ្គុកក៏ចាប់ផ្តើមរហូតទាល់តែម៉ោង7យប់ទើបជុងហ្គុកដោះលែងនឹងឈប់ធ្វើបន្តរទៀតចុងក្រោយនាយក៏គេងឱបថេយ៌ព្រោះតែអស់កម្លាំង។
ទ្រនិចនាឡិកាចេះតែរំកិលទៅមុខជារើយៗពីរម៉ោង7ចូលដល់ម៉ោង8ពីម៉ោង8ចូលដល់ម៉ោង9ចំណែកឯអ្នកដែលសន្លប់ក្រោមទ្រូងរបស់ជុងហ្គុកឯណេះវិញក៏ចាប់ផ្តើមភ្ញាក់កម្រើកខ្លួន។
"អ្ហឹកៗ...ឈឺណាស់..."ថេយ៌គ្រាន់តែក្រោកភ្លាមក៏ចាប់ផ្តើមយំតិចៗព្រោះតែឮសម្លេងទៅកាន់ជុងហ្គុកកំពុងតែគេងឱបខ្លួន។
"បងគេងបែបនេះ មិនកំណាចសោះ.."ថេយ៌លើកដៃទៅប៉ះផ្ទៃមុខរបស់អ្នកជាស្វាមី
"ដក់ដៃកខ្វក់របស់ឯងចេញពីរមុខយើង"ជុងហ្គុកនិយាយទាំងបិទភ្នែកកាពិតទៅនាយដឹងខ្លួនតាំងតែយូរមកម្ល៉េះគ្រាន់តែមកចង់ក្រោក។
"អឹម...អូនសុំទោស"រាងតូចនិយាយហើយក៏ដក់ដៃព្រោះតែមិនចង់ឲ្យនាយខឹងខ្លាំងជាងនេះ
"ក្រោករួចទេ?"ជុងហ្គុកនិយាយទាំងសម្លេងស្រាៗមើលទៅនាយដូចយកចិត្តទុកដាក់នឹងថេយ៌ណាស់ប៉ុន្តែគ្រប់មិនដូចការគិតឡើយនាយធ្វើបែបនេះព្រោះតែមិនចង់ ឲ្យថេយ៌ប្រាប់រឿងហេតុថ្ងៃនេះទៅកាន់លោកប៉ារបស់ខ្លួនឡើយ។