တောင်တန်းမြေမှချစ်သက်သေ~~~

(၆)

''ဉကာဂျွန်တစ်ယောက် မနက်အစောကြီး နိုးကာ
ဧည့်ခန်း၌ဝယ် ဟိုလျောက်လိုက်ဒီလျောက်လိုက်နဲ့ ဂနာပင်မငြိမ်နိုင် ''

အကြောင်းကတစ်ခြားမဟုတ်ပါ
မနေ့က ကောင်လေးကိုပြောခဲ့တာလွန်းမှန်းသိပမဲ့လည်း ထိုကောင်လေးကို သွား​ေတာ့မတောင်းပန်ချင်ပေ။ နယ်စားမင်းဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်နဲ့ ဒါဟာဖြစ်သင့်မလားဗျာ ခင်ဗျားတို့ပဲ့စဉ်းစားကြည့်လေ ။ ဒါပေမဲ့လည်း ကျုပ်စိတ်က နေလို့မကျပြ န်။ တစ်ညလုံးဘာကြောင့်မှန်းမသိထိုကောင်လေး စိတ်ဆိုးပြီးထွက်သွားသော ပုံရိပ်သာမြင်ရလို့ ကျုပ်လုံးဝအိပ်မအိပ်ရခ ဲ့ပါ။

''ကျုပ်တောင်းပန်သင့်လား ? ''
''မတောင်းပန်သင့်ဘူးလား?''

ကျစ်....!!

မောင်သိန်း !

''ဗျာ'' ဆရာ

''မင်းစဉ်းစားကြည့် လူတစ်ယောက်ကိုငါတောင်းပန်သင့်လား မတောင်းပန်သင့်ဘူးလား''

ဟမ်... ဘယ်လိုကြီးလဲ ဆရာ

မောင်သိန်းမှာ ဆရာဖြစ်သူရဲ့အရင်းမရှိအဖျားမရှိနဲ့ဆိုလာသော စကားကြောင့်ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းမသိပေ။

ငါလူတစ်ယောက်ကို''တောင်းပန်သင့်လား''
ဒါမှမဟုတ်''မတောင်းပန်သင့်ဘူးလား ''

ဆရာဟာက အရင်းမရှိအဖျားမရှိဘဲနဲ့ ကျနော်ကဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှာတုန်း

''ဟာကွာ... !! ငါက မနေလေ ကွာ လူတစ်ယောက်ကို စကားပြောမှားသွားတယ် သူကလည်းငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားတယ်ထင်တယ် အဲတော့ ငါတောင်းပန်ရမှလား မတောင်ပန်သင့်ဘူးလား လို့မေးတာ''

မဲစေ့ကိုပွတ်ကာဆရာကြီးပုံစမ်းနဲ့ဖမ်းကာပြောရင်း မောင်သိန်းတစ်ယောက်စဉ်းစားခန်းဝင်သွားလေသည်။

ငါ့ဆရာက တယ်ဆန်းပါလား ငါဆရာဆီမှာနေလာတာကြာပြီ တောင်းပန်တယ်ဆိုတဲ့ စကာလုံးကို ဘယ်တော့မှးဆရာပါးစပ်ကမထွက်ဖူးပါဘူး အိုးးး မဟုတ်...မဟုတ်မှ လွှဲရော... ရည်စားတွေ ဘာတွေများ ဆရာရနေပြီးလား

မောင်သိန်း!!

ဆရာရဲ့အော်သံကြောင့်အသိပြန်ဝင်လာကာ