Bir Küçük Market Meselesi (Texting)

Özel Bölüm 1)

Selamlar!!!

Nasılsınız?

Size ilk özel bölümümüzle geldim. Umarım beğenirsiniz. Tekrar bir bölümde sizinle buluşmak çok güzel.

Keyifli okumalar dilerim...

____________________________

"Aslan şuradan bir su ver dilim damağım kurudu."

Aslan yanımda telefonuyla oynuyordu. Beni takmayınca bacağına vurdum. Dikkatini çekince hiçbir şey demeden torpidodan suyu alıp bana verdi.

"Ulan madem duyuyorsun niye vermiyorsun önceden? Neyse kapağını aç tek elimle açamam!"

Telefondan gözünü ayırmadan elimdeki suyu geri aldı ve ağzını açıp bana verdi. Sinirle elindeki suyu açıp içtim. Şişeyi geri alması için uzattığımda almadı. Artık dayanamadım suyu kucağına fırlattım.

"Ya Merih! Ne yapıyorsun?"

"Sabahtan beri elinde bir telefon bir ilgilen benimle ya! Şurada uyusam farketmeyeceksin bile!"

Telefonu kapatıp bana döndü. "Sevgilimle konuşuyorum ya! Ayrıca uyuma Merihim bebeğim. Ölürüz bak."

"O yüzden şu telefonu bırak. Yemin ederim seni şu köşede indiririm."

Somurttu.

"Sen yalnız kalma diye geldim. Nankör adam!"

"Ulan geldin de ne oldu? Yüzüme bile bakmadın sabahtan beri."

Duraksadı. "Galiba haklısın Merih."

Şaşırmış gibi yaptım. "İlk kez beynini kullandın Aslan! Hemen dayımı aramam lazım telefonu ver."

Elimi ona doğru uzatınca Aslan bir gerizekalı olduğu için telefonu avcuma bıraktı. Telefonu alıp arka cebime atarken keyifliydim. Aslan bir süre duraksadı sonra kaşları çatıldı.

"Lan telefonu niye aldın?"

Omuz silktim. "Sen verdin. Ben de aldım."

"Ama sen istedin."

"Yine de sen verdin."

Kollarını önünde birleştirip somurttu. "Niye geldim ki ben. Eşşek kafam! Gitseydi işte bu salak Merih İstanbul'a."

"Mehiri sen de özlediğin için geliyorsun."

Mehirim üç aydır okuyordu. İlk başlarda her gün ağlayarak beni aradığı için kahroluyordum. Hem üniversite ortamı onu zorlamıştı hem de bizden uzak olmak. Ağladığı her an görüntülü konuşmuştuk. İçim paramparça olsa dahi ona yansıtmadan ağlamasını durdururdum. Bir ay boyunca her gün içim kan ağladı.

Ama sonra arkadaş edindi ve yalnız olmadığını farketti. Ortama da alıştı ve kendine geldi. Şimdi de biz yanına gidiyorduk. Haberi yoktu ama sürpriz yapacaktık.

"Evet özledim ben kumamı."

Gülümsedim.

"Banu ne dedi? O kadar uzun zamandır konuşuyorsunuz ki ben destan yazıp tarihe geçeceksiniz sandım."

"Çok komikmiş Merihciğim bir daha yapma. Şey dedi gidince kapıyı çalmadan hemen önce görüntülü arayacakmışız."

"Oldu canım. Gelseydi kendi."

"Ama Merih biliyorsun kızın işi vardı. Yoksa gelmek için can atıyordu benim bir tanem."

"İyi ararız."