De Volturi

19. Caius

Ik staar naar het uit een getrokken lichaam van Caius in horror. Athenodora glijdt uit de handen van de vampiers die haar vast houden en valt snikkend neer op de vloer, mijn ogen zijn groot en mijn mond hangt open. Ik kan niets anders doen dan staren naar het levenloze lichaam van Caius, het lijkt wel of de tijd stil staat. Marcus kijkt naar Caius met verdriet, de eerste echte emotie die ik ooit van hem heb gezien. Mijn ogen verplaatsen zich naar Aro, en het enige wat ik kan voelen is ongeloof. Hoe kan hij een van zijn eigen broeders vermoorden? Ik voel me opeens niet zo goed meer.

Ik verplaats mijn blik weer naar Athenodora die steeds harder snikt, ik denk dat ze nu pas beseft dat hij er echt niet meer is. Ik ben verbaasd als ik haar zie opstaan, wankelend dat wel, en haar blik is van triest naar woedend gegaan in een paar seconden. Aro merkt het ook en steekt zijn hand op, maar hij is te laat. Athenodora schiet naar voren en beweegt sneller dan ik een vampier ooit heb zien doen. Ze heeft Aro's nek vast voor ik ook maar de kans heb om mijn blik te verplaatsen. Ze heeft zijn nek vast en kijkt iedereen aan die ook maar een stap dichterbij doet.

"Geef me een hele goede reden om je te laten leven Aro.." fluistert ze, ik durf me niet te bewegen.

"Als je mij vermoord dan is het honderd procent zeker dat het ook jou dood zal zijn."

"Door jou, is dat zelfs een verlichting zijn. Waarom zou ik jou niet met me meenemen? Kijk naar de Cullens, en hun vrienden, wat heb jij ooit gedaan voor het algemeen belang?" vraagt ze verwonderd om haar eigen woorden. Ze trekt wat harder en we horen kraken van Aro's nek, we zien zijn gezicht vol met angst.

"Er zal complete chaos komen." zegt Aro verstikt zijn ogen zijn groot van angst.

"Dat zal wel weer opgelost worden door Marcus.." zegt ze. Het lijkt wel alsof ze gek is geworden, de manier waarop ze haar hoofd van de ene kant naar de andere kant draait.

"Ik.. Ik heb meer kennis dan iedereen!"

"Daar ga je weer met je egoïsme.." zegt ze met haar ogen rollend. Mijn god, ze is echt gek geworden. Ze trekt nog wat harder aan Aro's nek. Ik zucht diep en doe een stap naar voren.

"Athenodora? Dat is U naam toch?" vraag ik rustig, ze kijkt me aan met die gekke ogen.

"Ah, Bella Cullen Swan, ik heb veel over je gehoord voor ik je eindelijk zag op dat slagveld. Je wilt je familie beschermen boven alles, daar heb ik respect voor." Ze kijkt rond en vind Edward. "Je hebt een partner voor het leven gevonden, hou hem bij je, laat hem niet gaan. Nu, ik zal jullie een voorsprong geven dus ga. Nu!" Mijn ogen zijn groot terwijl ik een stap naar achter zet naar Edward.

"Durf weg te gaan Cullens, ik laat jullie achtervolgen voor de rest van jullie eeuwigheid! Jullie zullen nooit meer rust hebben!" Roept Aro uit. Mijn ogen schieten naar de zijne en ik zie de doodsangst die hij uitstraalt.

"Sorry Aro maar ze gaan wel, ze gaan terug naar hun familie." Athenodora kijkt me aan dwingend en ik voel de rare trek in mijn hart, die me nu zegt dat ik heimwee heb, ik kijk haar aan en ik zie in haar ogen ze heeft een gave die Aro niet kent..

"Bella, kom we gaan." Zegt Edward terwijl hij mijn hand pakt en een blik schiet naar Athenodora die een bijna onzichtbaar knikje geeft. Ik knik langzaam en loop met pijn in mijn hart de kamer uit, wetend dat wat ze ook van plan is te doen nu, dat het haar dood betekend. Edward trekt me mee de gangen door naar de uitgang, Benjamin en Tia op onze hielen. We rennen de deur uit op mensensnelheid, en blijven rennen en kijken niet om. Ik voel nog steeds de schok door me heen gaan maar mijn instinkt om te overleven is groter dan de schok dus blijf ik rennen.

We rennen het stadje uit, en stoppen niet tot we bij het water zijn en duiken daar in zonder ook maar te stoppen, we zwemmen door tot we aankomen bij Monte-Carlo en gaan daar onopgemerkt het water weer uit. We lopen naar een telefoon en doen er wat losgeld in wat ik nog in mijn broekzak had zitten. Ik bel het enige nummer dat ik uit mijn hoofd heb geleerd toen ik nog een mens was.

"Hallo u belt met huize Cullen, dit is Jacob. Kan ik u helpen?" Ik glimlach.

"Hey Jake." zeg ik en ik hoor de telefoon vallen, dan nog wat gerommel en dan hoor ik Jake roepen door het huis.

"Hey Bella. Niet dat ik niet blij ben om van je te horen, maar ik dacht dat je dood was." Ik lach even, dit is weer een van zijn grapjes.

"Heel grappig Jake, nou kun je me even op speaker zetten als iedereen er is?"

"Ik maak geen grapje." zegt Jake een beetje zenuwachtig lachend. Dan hoor ik weer gerommel en dan hoor ik opeens Alice in mijn oor schreeuwen.

"Wie ben je en wat heb je gedaan met mijn familie!" roept ze en ik kijk verward naar Edward. Die weer verward naar mij kijkt. Hij raakt mijn arm aan en ik geef de telefoon door en luister mee.

"Alice waar heb je het in hemelsnaam over?" vraagt hij rustig.

"Waar heb ik het over?!" roept ze uit, ik buig een stukje van de hoorn af.

"Ja.." zegt Edward een beetje geirriteerd.

"Jullie, ten minste mijn familie, zijn dood! Dat nieuws hebben we ongeveer twee uur geleden ontvangen!" Ik hoor Alice snikken en mijn ogen worden groot. We hebben er drie uur over gedaan om te zwemmen..

"En hoe zijn wij dan wel gestorven?" vraagt Edward met pijn in zijn stem, hij haat het dat zijn zus pijn heeft.

"Jullie.. zij zijn gestorven in een gevecht tegen de mensen!" Oke nu wordt het wel heel mooi.

"Alice kijk in onze toekomst alsjeblief!" zeg ik een beetje smekend. Ik hoor een tijdje niets en dan weer een stem.

"Tante Alice wat is er?" Nessie! "Waarom heb je een telefoon in je handen?" Weer wat gerommel.

"Hallo?" vraagt Nessie in de telefoon.

"Nessie lieverd!" zeg ik, ik hou met moeite de trilling uit mijn stem.

"Mam?"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo allemaal,
ik weet dat een heel tijdje geleden is en dat spijt me vreselijk, ik had gewoon helemaal geen inspiratie van wat er moet gebeuren.. Ik probeer de spanning op te bouwen maar dat lukt niet helemaal.. En ik ben twee weken in Macedonië geweest, dus ik kon echt niet verder. (En dit type ik trouwens op een toetsenbord naast mijn tablet omdat ik te lui ben om mijn laptop aan te zetten en het te langzaam vind om het gewoon op het touchscreen te typen!) Dit hoofdstuk is niet helemaal goed naar mijn mening maar ik hoop dat jullie hem wel goed genoeg vinden, anders moet je het me vertellen en ga ik het veranderen :)

Ik heb nog drie weken vakantie, en ik ga proberen nog een paar hoofdstukken te schrijven maar ik kan niets beloven helaas, en aankomend jaar zit ik weer in mijn examenjaar dus ik denk dat het nog wel een tijdje gaat duren voor dit boek klaar is... Dus ik hoop dat jullie geduld met me nog niet op is!

Nogmaals 1000x sorry, maar ik kan er weinig aan veranderen..

-xxx- Cindy