De Volturi

8. Oude vrienden helpen

De man die zijn kind omhelsde alsof hij het kind nooit meer ging zien was een oude bekende, het was Mike Newton met een kind. Hij keek me aan toen hij me zag, hij staarde me aan, en ik staarde hem op mijn beurt ook weer aan. Zo bleven we een paar minuten staan tot het kind in zijn arme begon te praten.

'Papa, wat is er?' het kind was iets van 11 jaar oud. Mike keek niet naar het kind, hij bleef me maar aanstaren. Ik begon als eerste te praten en hij had mijn stem al jaren niet gehoord dus hij kon me daar onmogelijk aan herkennen.

'Gaat het een beetje?' vroeg ik aan Mike.

'Eh.. ja het gaat wel bedankt.' Hij keek naar het geweer dat ik vast had.

'En jij meisje?' vroeg ik.

'Het gaat best goed op een paar schrammen na.' Ik kwam dichterbij en ik zag Mike een beetje achteruit deinzen. Ik bedacht me dat ik gewoon mijn eigen naam kon gebruiken.

'Ik ben Bella.' Hij keek me aan met grote ogen.

'Dat is grappig ik ook. Ik ben vernoemd naar mijn vaders vriendin van vroeger die ging trouwen en toen na drie jaar verdween en mijn papa is nooit gestopt met zoeken naar haar. Oh en dit is mijn papa.' Zei het meisje.

'Hoi, wat is je naam?' vroeg ik.

'Mike, Newton.'

'Mike, mag ik je Mike noemen?' hij knikte 'Moet ik je even naar een dokters post brengen?' hij keek even naar zijn armen en die zaten onder de krassen van de beer. 'Ik woon hier dichtbij dus ik ben komen lopen. Dus dan ik jullie wel brengen in jullie auto.' Hij knikte. 'Wil je heel even wachten ik wil even kijken of de beer misschien nog leeft, en dat willen we niet want dan volgt hij ons.' Ik liep naar de bosjes waar de beer lag. Alistair en Fred stonden met verbazing naar me te kijken.

'Dit is een oude vriend en ik kan hem niet aan zijn lot overlaten.' Zei ik tegen hen 'Bel Alice even Fred. Ik ben over ongeveer een half uur terug. Vertel haar maar dat ik Mike ben tegengekomen, en dat ik hem moest helpen met een beren probleem.' Ik liep terug naar de open plek, ik liet hen voorop gaan. Toen we bij de auto aankwamen gaf hij me de sleutels terwijl ik contact vermeed. Hij nam zijn dochter op zijn schoot en ging op de passagiers stoel zitten na even hebben gekeken hoe de auto werkte zette ik hem aan en ging ik op weg naar de dokterspost is de buurt.

'Je hebt hele mooie en speciale ogen Bella.' Zei het kleine meisje.

'Dankje Bella.' Ik glimlachte even kort naar het meisje, en keek weer naar de weg.

'Ben je een model?' vroeg ze. Dat was heel lief en een leuk compliment van een klein meisje.

'Nee, dat ben ik niet. Maar ik zal erover nadenken.' Zei ik verlegen tegen het meisje.

'Heb je geen make-up op?' vroeg ze. Ze was best nieuwsgierig voor zo'n jong meisje.

'Lieverd je moet niet zoveel vragen stellen.' Zei Mike verontschuldigend kijkend naar mij.

'Maak je maar geen zorgen ik vind het niet erg hoor.'

'Ik heb een klein beetje make-up op hoor. Tegen niemand zeggen hoor.' Zei ik met een samenzweerderige lachje. Ze vond het leuk dat ik haar vragen beantwoorde.

'Wat doe je voor werk, naast mensen redden van grote beren?' vroeg ze.

'Ik ben hier op vakantie voor twee maanden en vandaag is mijn laatste dag dan moet ik weer naar huis.' Zei ik om een alibi te geven dat ik er morgen niet meer was.

'Waar kom je vandaan?'

'Ik kom uit Amerika.'

'Daar woonde mijn papa ook. Hij woonde in Forks waar woon jij?'