De Volturi

5. De woede van een weerwolf

Hij keek me aan, en ik zag de pijn in zijn ogen.

'Jacob alsjeblieft zorg dat de andere wolven niet komen.' begon ik heel voorzichtig met een verdrietige stem. Ik hoorde mensen achter me naar adem happen ik wist dat het Carlisle was die dat niet verwacht had. Ik wist het meteen toen ik hem daar zag staan. Ik hoorde Edward achter me lopen, hij kwam naar me toe.

'Edward blijf daar staan.' Zei ik en hij stond meteen stil. 'Jacob wil je even in een mens veranderen?' vroeg ik behoedzaam. Hij schudde zijn grote kop.

'Nee op de eerste vraag?' vroeg ik. Hij schudde weer dus hij had gezegd dat de andere wolven niet hoefde komen.

'Ik kan het wel vertalen als je wilt?' vroeg Edward achter me die nog steeds stil stond.

'Dat is niet nodig.' Zei ik op een neutrale toon met mijn ogen nog steeds kijkend naar die van Jacob.

'Jacob, ik weet dat je hem haat,' begon ik, weer mensen die naar adem hapte waarschijnlijk wist Edward dit ook niet. 'ik haat hem ook, alsjeblieft geloof me ik haat hem ook heel erg, maar Angela is mijn vriendin en zij houdt van hem, en jij bent mijn vriend en ik wil niet dat zij je straks vermoord om Alistair te wreken.' Zei ik nog steeds rustig. Jacob keek me aan met grote ogen vol haat, maar ik zag dat hij wel begreep wat ik zei, ik moest mijn sterkste wapen in de strijd gooien 'En als jij dood bent dan vermoord Nessie Angela waarschijnlijk om jou te wreken, en je weet dat Angela fysiek al een stap voor is.' Zijn ogen gingen even naar Nessie en hij knikte, hij liep naar het bos en hij kwam even later terug in zijn kleren, ik liep naar hem toe. Ik zag tranen in zijn ogen, ik voelde dat mijn hart bijna weer ging kloppen, ik liep naar hem toe en omhelsde hem, hij pakte me vast en kneep me bijna fijn. Als ik mens was geweest dan zou ik niet meer kunnen ademhalen. Ik liet hem me omhelzen tot hij zelf losliet. Hij had rode ogen van het huilen, ik begon te snikken. En we lachte samen om onze emoties.

'Gaat het weer een beetje?'

'Het gaat wel, ik denk dat ik het hem nog niet heb vergeven.'

'Dat gebeurd waarschijnlijk nooit meer. Bij mij waarschijnlijk niet in elk geval.' Achter me werd opgelucht adem gehaald.

'Mag ik vragen wat het spoed geval is?' vroeg Seth. Ik keek Jacob aan.

'Sorry ik vraag altijd om back up, altijd. Maar waarom haat jij hem dan?'

'Ten eerste nog steeds dat gevecht, en ten tweede hij heeft mijn vriendin in een vampier veranderd.'

'Is dat zo erg dan?' vroeg Rosalie. 'Ik bedoel dan heb je nu tenminste een vriendin die niet je familie is. Of aangetrouwde familie.'

'Ik wens niemand dit leven toe.' Zei ik vast beraden. Ik keek naar Rosalie en we barstte allebei in lachen uit. Ik kan me nog herinneren dat zij dat ooit tegen mij had gezegd.

'Mis ik de grap?' vroeg Jacob.

'Als je hem uitlegt dan is het niet grappig meer.' Zei ik met een knipoog naar Rosalie, die meteen weer moest lachen.

'Dit is gemeen nu wil ik het weten.' Zei Jacob. Ik vond het grappig om Jacob boos naar Rosalie te zien kijken die helemaal in een deuk lag.

'Zeg het niet Bella dit is veel te leuk! Hij is net zo'n klein kind die zijn zin niet krijgt!' Rosalie gierde het uit. Om eerlijk te zijn vond ik het leuk om hem te plagen.

'Edward?' vroeg Jacob.

'Gast hoe graag ik je ook zou helpen, ik denk dat ze me allebei zullen vermoorden..'

'Dat heb je goed lieverd.' Zei ik poeslief. We liepen naar de voordeur terwijl ik me realiseerde dat Alistair nog binnen was. Ik stond meteen stil en Rosalie die onze armen in elkaar had gehaakt stond ook meteen stil alsof ze mijn gedachten kon lezen. Jacob botste bijna tegen ons op.