De Volturi

9. Aro irriteren

Ik voelde een vlaag van Dejavu. Dit had ik ooit gedaan samen met Alice maar toen hadden we haast en zaten we in een gestolen auto om Edward te redden, dit keer was het gewoon een bezoekje aan de Volturie. Alsof dat zo normaal was. Maar deze keer was ik geen mens en kon ik mezelf redden van de ondergang. We hadden de hele weg nog niet gesproken toen Alistair begon te praten, ik was bijna vergeten dat hij naast me zat.

'Dus wat is het plan als we in Volterra zijn?' vroeg hij.

'We gaan naar het kasteel van de Volturie...' zei ik.

'En dan? Vallen we aan?'

'Nee, we kijken wat er gebeurd en we hopen dat we er levend uitkomen.'

'Dat klinkt niet als een watervast plan weet je?'

'Dat weet ik maar ik kan niets beters bedenken.'

'Waarom ben je eigenlijk hier?' vroeg hij, daar moest ik even over nadenken, waarom was ik hier?

'Ik ben hier om te vertellen dat we alles in de gaten houden en als we iets vermoeden dat we dan weggaan, en dat we geen babysitter nodig hebben en dat we daar niet van gediend zijn. En dat als we merken dat we nog een keer worden bespioneerd dat we dan zorgen dat diegene niet levend meer terug komt.' Zei ik. Hij keek me aan.

'Dat is nogal een mondvol, vind je niet?'

'Ja maar ik heb geen zin om nog een keer te komen en het dan nog verder uitteleggen.' Zei ik een beetje geïrriteerd dat hij dat niet begreep.

'Dat snap ik. Je hoeft niet boos te doen ik zei het alleen maar even.' Zei hij beledigd. Ik keek om me heen wat een gewoonte was geworden en ik zag iets in mijn ooghoek.

'Ik denk dat we worden gevolgd, Alistair let heel goed op.' Zei ik gespannen. Ik was blij dat ik mijn lenzen in had gedaan en dat ik had gezorgd dat Alistair dat ook had gedaan hij had hele mooie blauwe ogen. Ik keek heel goed voor me of ik iets zag maar wat ik net zag leek heel erg op een mens. Waarschijnlijk was het een vampier, maar je kan het nooit zeker zijn als je hen niet ruikt.

'Is het een mens?' vroeg ik aan Alistair die uit zijn raam keek en rook aan de geuren.

'Ik denk het niet, want ik zie hem ons volgen en op een snelheid waar een Ferrari trots op zou zijn.'

'Oké dus het is een vampier. Is het iemand die jij kent?' vroeg ik ook al wist ik dat hij weinig mensen kende, misschien had hij de vampier ooit gezien.

'Ik weet het niet ik kan het niet goed zien.'

'Sorry maar ik ga niet stoppen om dat uit te vinden, misschien is hij wel van de Volturie om indringers buiten te houden. Kijk of hij ons blijft volgen tot de stad en als hij ons daarna nog volgt gaan we eens kijken wie het is. Kijk niet te opvallend, dan denkt hij dat we hem niet meer zien.'

'Ehhh...' kreunde Alistair boos 'Hoe hou jij het vol met die dingen in je ogen ik kan er niet tegen!' zei hij voor de zoveelste keer. Ik moest er om lachen ik had deze lenzen al zo vaak ingehad dat ik het niet een meer merkte maar hij natuurlijk wel, hij snapte dat hij ze in moest maar dat maakte het niet makkelijker.

'Probeer er niet aan te denken dan gaat het beter.' Gaf ik hem als tip.

'Hoelaat komen we daar aan?' vroeg hij.

'Aangezien ik nu best rustig rijd zijn we daar over ongeveer een uur.'

'Dan is het vier uur toch?'

'Ja dus dan moeten we even in de schaduw wachten tot de zon weg is van het grote plein waar het gebouw staat er is volgens mij een grote klok dichtbij, en dan wachten tot de zon ver genoeg is en dan gaan we naar binnen via de vriendelijke ingang. Ik ga niet door de tunnels.' Zei ik koppig, ik wist nog dat ik het vreselijk koud had de laatste keer toen ik daar was, nu kon ik het dan wel niet meer koud krijgen maar toch ik wilde daar niet nog een keer door. Na nog een paar minuten zei Alistair weer iets.