De Volturi

12. 'Jane heeft een plan.'

Twee uur later kleedde we ons aan, ik trok het jurkje weer aan en daar overheen deed ik de mantel die Felix had gebracht. Ik draaide me om en ik zag Edward daar staan, en ik voelde een steek van angst. Edward zag het in mijn ogen en hij liep naar me toe zijn ogen vol bezorgdheid.

'Wat is er lieverd.' Toen ik in zijn ogen keek werd ik weer rustig, ik vroeg me af waarom ik bang werd toen ik Edward zo zag maar ik herinnerde me dat ik ooit een nachtmerrie of zo iets had gehad van Edward en Alice in deze mantels, maar dan met rode ogen dus daarom werd ik rustig van zijn eigen mooie gouden.

'Ik dacht weer aan een nachtmerrie, van jou en Alice in die mantels en met rode ogen.' Ik zag dat hij opgelucht was dat er niets anders was.

'Die mantel is maar voor een kort tijdje en ik zal nooit rode ogen krijgen.' Zei hij om me te kalmeren.

'Daarom werd ik weer rustig, omdat ik in je ogen keek en geen spoortje rood zag.' Zei ik om hem te kalmeren. Na dat gingen we op weg naar Aro's grote balzaal, de hele weg hield Edward mijn middel vast om me te laten weten dat ik niet alleen was. We bleven even staan voor de deur van de zaal, ik haalde diep adem en Edward deed hetzelfde toen deed ik de deur open en zag ik dat iedereen op zijn plek ging zitten. Er stond een enorme tafel in het midden van de zaal. Aro wuifde dat we naar hem toe moesten komen, ik zag dat net de laatste resten van bloed werden weggeveegd, ik moest bijna kokhalzen maar ik hield me in, hier moest ik mee leren leven. Edwards hand hield me nog iets strakker vast.

'Jullie zijn net te laat voor het ontbijt.' Zei Aro als een klein kind die net een kadotje open had gemaakt.

'Ja, ik had niet zo'n honger.' Zei ik vriendelijk, en een beetje neerbuigend. Het werd helemaal stil in de zaal, zelfs Aro keek verrast en niet gespeeld. Niemand durfde zo tegen Aro te spreken, maar omdat ik hier maar een gast was en niet een van zijn parels die voor altijd hier blijven, vond ik dat ik zo mocht spreken.

'Dat is begrijp baar Bella. Jullie hoeven natuurlijk niet.' Ik lachte gespeeld naar hem.

'Goed geraden Aro!' zei ik alsof ik het tegen een klein kind had die een vraag goed had beantwoord. Ik voelde dat Edward zijn hand voor zijn mond deed, hij moest lachen. Hij deed er nog een schepje bovenop om zijn hoofd op mijn schouder te leggen.

'Maar waarom moesten we zo vroeg komen?' vroeg ik om ter zaken te komen 'Waarom moesten we eigenlijk vier uur van tevoren hier zijn? En ik zou graag vragen om Felix voortaan niet meer te sturen, als dat zou kunnen.' Aro keek naar Felix die rustig zat te praten met degene die naast hem zat.

'Dat zal ik wel regelen, hebben jullie een voorkeur?'

'Iemand die niet binnen komt vallen maar eerst klopt.'

'Ik zal kijken wat ik kan doen.'

'En waarom moeten we hier zo vroeg zijn?'

'Omdat jullie nieuw zijn en we even moeten bespreken wat je moet doen Bella.' Zei Marcus ongeïnteresseerd zoals altijd. Hij had zitten praten met Santiago, maar nu wees hij naar de stoel naast zich. Hij riep een van de lagere vampiers om nog een stoel te pakken en die zette ze naast hem neer. We gingen zitten ik naast Aro en Edward naast mij bij Marcus. Wat zouden we moeten bespreken? Ik moet mijn schild opzetten en Aro beschermen tegen het bezoek dat kwam, maar ik liet hem zijn praatje houden.

'Mag ik stilte?' vroeg hij zonder zijn stem te verheffen, iedereen werd meteen stil.

'Bella, je vraagt je vast af waarom je hier al eerder moest zijn?' vroeg Marcus toen ik knikte ging Aro verder.

'We maken altijd een opstelling, zodat het lijkt alsof onze het wacht niets kan schelen dat de bezoekers er zijn. Onze vechters staan achter de deuren voor als het echt fout gaat maar de mensen met de gaven laat ik liever dicht bij me.' We wachten nog even een half uur en dan gaan we ons klaar maken.' Toen viel er een stilte en langzaam namen de vampiers hun gesprekken weer door.