De Volturi

3. Naar de weerwolven

Ik was binnen 5 minuten thuis, ik stopte niet bij de deur maar ik sprong meteen door het raam naar binnen om haar op de behandel tafel te leggen. Iemand anders volgde me naar boven, toen ik haar neer had gelegd riep ik zo hard als ik kon: 'Carlisle!' Waarschijnlijk door mijn panische gil was hij er binnen 5 seconden.

'Wat is er gebeurd Emmett?' vroeg Carlisle. Emmett? Is dit gebeurd door Emmett? Oh die leeft straks nog maar net! Maar eerst Nessie.

'Jacob schrok van Emmett's imitatie van Edward, en toen veranderde hij en toen stond Nessie te dichtbij.' Zei ik met mijn stem vol met woede. Ik keek naar Emmett en volgens mij spuwde mijn ogen vuur. Ik wist dat ik niet van hem kon winnen maar ik zou wel een hand van hem af kunnen halen. Volgens mij had Alice al gezien wat ik wilde doen want ik voelde dat mijn armen achter mijn rug werden vast gehouden.

'Oh, wee Emmett als je er aan denkt dan vermoord ik je!'

'Aan wat Bella wat is er gebeurd?'

'Let maar op Carlisle, dan weet je het. Laat me los zodat ik Emmett's hoofd van zijn romp kan rukken!' ik praatte door mijn tanden en na dat laatste trok ik mezelf los van Edward en ik rende op Emmett af.

'Mam, stop.' Hoorde ik, net voor ik Emmett's hoofd van zijn romp trok. Ik stopte meteen. Ik rende terug naar het ding waar ik Nessie op gelegd had. En ik keek haar aan.

'Gaat het lieverd?' terwijl ik dat zei aaide ik haar over haar haar.

'Het gaat je hoeft Emmett niet te vermoorden.' Ze ging recht op zitten zonder enige moeite, wel alsof ze nog moest revalideren.

'Nessie?' hoorde ik Jacob nog erger ongerust klinken dan ik. Hij leek wel bang

'Jake?' vroeg ze. Ik dacht dat ik Jacob alles wel had zien doen, maar toen ik hem zag rennen met grote tranen in zijn ogen. Hij duwde Emmett heel ruw opzij alsof hij maar een veertje was inplaats van een levende steen.

'Het spijt me zo Nessie.' Zei hij half huilend.

'Maak je maar geen zorgen. Ik ben oké.'

'Maar ik veranderde en je was zo dichtbij? Het spijt me zo, ik had moeten nadenken. Oh Nessie ik dacht dat ik je had vermoord.'

'Ik denk dat ik nog sneller genees dan jij. Rustig maar, jij kon er niks aan doen ik neem je niks kwalijk.' En ze trok hem naar haar toe om hem te knuffelen, ik zag dat hij heel erg zacht deed om haar geen pijn te doen, maar zij pakte hem vast alsof ze hem nooit meer zou loslaten, en ze trooste hem tot hij langzaam minder ging huilen. Ik zag dat ze sterker werd elke minuut. Tot ik hem hoorde lachen door zijn tranen heen. Toen hing hij achteruit uit haar omhelzing en hij zei: 'Au.'

'Gekkie.' Zei ze en ze gaf hem een zoen. Ik voelde dat ik aan het snikken was omdat ik dit zo lief vond. Ik voelde Edward achter mij verstijven maar toen hij hoorde dat ik aan het snikken was, pakte hij mijn middel vast en legde zijn kin op mijn schouder om me te troosten.

'Wauw' hoorde ik Carlisle nog zeggen. Toen kwam een uitleg waarom hij wauw zei, maar dat hoorde ik niet meer ik keek naar de omhelzing van mijn beste vriend en mijn enige dochter. Dit was wat ik voor haar wilde een normaal leven met een jongen van wie ze hield, trouwen, kinderen krijgen maar nooit ouder worden, en hun kinderen zouden dan kleine wolfjes worden met krulletjes en mijn mooie chocolade ogen. Door daar aan te denken kreeg ik meteen een grote glimlach op mijn gezicht.

'Wat is er lieverd?'

'Niks, ik ben gewoon blij.' Ik was even vergeten dat ik mijn schild ingetrokken had toen ik dacht aan de kinderen van hun. Toen had ik namelijk het beeld van hun samen in mijn hoofd. Shit! Dacht ik toen ik heb ze verraden.