Αλφαβητικά one-shots της Κρυστέλ #TYS2023 #SPBC2023

Ζ, ζ) Ζωή

Ζ, ζ) Ζωή

Ζωή. Σε κάποιους χαρίζει απλόχερα τα πάντα, χωρίς απαραίτητα να το αξίζουν, ενώ σε άλλους στέλνει τη μία αναποδιά πίσω από την άλλη. Αν έπρεπε να κατατάξω τον εαυτό μου σε μία από αυτές τις δύο κατηγορίες, η αλήθεια είναι πως θα δυσκολευόμουν. Θα έλεγα, μάλιστα, πως ακόμα και η ίδια η ζωή δυσκολεύτηκε να πάρει την απόφασή της για μένα.

Από τη μία, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία αγαπημένη οικογένεια. Αυτό είναι καλό και σπάνιο· πόσοι και πόσοι δεν έχουν έρθει στον κόσμο υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς να νιώσουν ποτέ τη ζεστασιά της οικογένειας; Ακόμα κι ο καημένος ο πατέρας μου μεγάλωσε στην ορφάνια. Επομένως θα 'πρεπε να είμαι ευγνώμων που εγώ είχα γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούσαν. Και θα ήμουν, αν αυτή η αγάπη δεν είχε κλαπεί από μένα πριν προλάβω να τη χορτάσω...

Υποτίθεται ότι η ζωή μου θα ήταν παραμυθένια· όσο μεγάλωνα κι άρχιζα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου, έβλεπα τις Νεράιδες και τα υπόλοιπα πλάσματα να με κοιτούν με συμπάθεια και να λένε πόσο σπουδαία πράγματα θα κάνω. Μα πιο πολύ τους θυμάμαι να λένε πόσο σπουδαία πράγματα έκανε η μητέρα μου. Χαιρόμουν όταν άκουγα τα κατορθώματά της και ήθελα τόσο πολύ να της μοιάσω! Αυτό ήταν το παραμύθι μου, αλλά δεν άργησα να καταλάβω πως δεν ήθελα να πιστεύω σε παραμύθια. Με τα χρόνια αντιλήφθηκα πως η μητέρα μου δεν ήταν ούτε τόσο ισχυρή, ούτε τόσο αντικειμενική όσο πίστευε και εκείνη κι όλοι γύρω της. Προσπάθησα κάμποσες φορές να της εξηγήσω πως θα 'πρεπε να είναι πιο ρεαλίστρια και αμερόληπτη, αλλά δεν με καταλάβαινε (ή για να είμαι ακριβής, δεν ήθελε να με καταλάβει). Ο πατέρας μου ήταν πάντα υπομονετικός και πήγαινε με τα νερά της, αλλά πίστευα κι ακόμα πιστεύω ότι δεν έκανε καλά! Όταν κάποιος που αγαπάς ξεφεύγει, οφείλεις να τον προσγειώνεις για το καλό του. Κι εγώ έκανα αυτό που όφειλα. Ακόμα και στην μικρή ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, έβαλα τα δυνατά μου για να την καταλάβω και να την βοηθήσω να με καταλάβει κι αυτή και να δει λίγο πιο καθαρά. Η προσπάθειά μου θα οδηγούσε είτε σε καβγά, είτε σε εκείνο το 'έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λες', που μπορούσε να με κάνει τρελή!

Αλλά από ένα σημείο και μετά δεν με πείραζαν τόσο οι αντιλήψεις της. Δεν ήμουν υποχρεωμένη να τις ασπαστώ, ούτε με πείραζε που για όλο μας τον περίγυρο δεν ήμουν ποτέ η Φλώρα ή έστω η Λοθινίτ, αλλά η 'κόρη της Κρυστέλ Σενίτ'. Το είχα συνηθίσει. Μπορεί να μην ήμουν τόσο σημαντική, ή όμορφη, ή ηρωική όσο εκείνη, όμως κάποια στιγμή θα έβρισκα τον δικό μου δρόμο και τον δικό μου περίγυρο. Τότε θα ήμουν η Φλώρα, απλά η Φλώρα. Με τα κατορθώματά μου και με τις αδυναμίες μου και θα ήμουν καλά. Αυτό που με πείραζε όμως, ήταν οι Μαγικοί Κρύσταλλοι· αυτή η ευλογία που έπεσε με φόρα πάνω στο σπιτικό μας και μας έκανε κομμάτια. Αυτές οι τρεις πέτρες με τις οποίες η μητέρα μου είχε εμμονή. Είμαι βέβαιη ότι τις αγαπούσε περισσότερο από εμένα, το ίδιο της το παιδί. Είχα κουραστεί να κλαίω βλέποντάς τες να παίρνουν τη θέση μου· βλέποντας τη μητέρα μου να αδιαφορεί για τη δυστυχία μου και τον πατέρα μου να μην είναι σε θέση να κάνει κάτι για αυτή την κατάσταση. Όλα στραβά! Κανένας έλεγχος! Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που με τράβηξε η αρχιτεκτονική: όταν σχεδιάζεις οικοδομήματα έχεις πλήρη έλεγχο και κυρίως σταθερότητα. Οι γραμμές που τραβάς είναι ίσιες και ίσιες θα παραμείνουν! Δεν θα στραβώσουν ποτέ, εγγυημένο!