Αλφαβητικά one-shots της Κρυστέλ #TYS2023 #SPBC2023

Σ, σ) Συγγνώμη

Σ, σ) Συγγνώμη

Ήταν η σειρά του Έντελ να 'χει το νου του στη Ραβάννα. Ο πυρετός της δεν έλεγε να πέσει κι ο Σάντριγκορ επέμενε ότι κάποιος έπρεπε να την προσέχει. Όμως κι οι δικές του δυνάμεις άρχισαν σύντομα να τον εγκαταλείπουν, έπειτα κι από την πολύωρη προσπάθειά του να διαφύγει η Νεράιδα τον θανάσιμο κίνδυνο. Ο Έντελ προθυμοποιήθηκε να πάρει τη θέση του κι έτσι, ενώ ο Σάντριγκορ, η Μπελέρια και η Ραβάννα κοιμόντουσαν, ο Καρπάθιλ φυλούσε σκοπιά έξω από τα βράχια κι ο Έντελ μέσα απ' τα βράχια. Αν και ήθελε ν' αποφύγει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, δεν μπορούσε παρά να αναρωτιέται και πάλι πώς θα βρει τη Λόλι. Με τη Ραβάννα προσωρινά εκτός κάδρου και τις άλλες δυο Νεράιδες να θέλουν άμεσα να φύγουν από την Χώρα των Δράκων, ποιος ξέρει για πού, δεν είχε ιδέα αν μπορούσαν να τραβήξουν για τη Θάλασσα του Θέρεοντ, ή έστω αν εκεί έπρεπε να πάνε.

Αφηρημένος από τις σκέψεις του, κλώτσησε κατά λάθος ένα πετραδάκι, το οποίο έκανε αρκετό θόρυβο για να ξυπνήσει την πρασινομαλλούσα Νεράιδα, που τινάχτηκε αναστατωμένη, προφανώς νομίζοντας ότι ήρθε κάποιος εχθρός. «Ηρέμησε, όλα εντάξει», την καθησύχασε και πήγε κοντά της, βλέποντας πως η απότομή της κίνηση έκανε τις πληγές της να πονέσουν. «Πλάγιασε», συνέχισε βοηθώντας την να ξαπλώσει ξανά. «Με συγχωρείς γι' αυτό. Έλα, κοιμήσου πάλι», της είπε στο τέλος νιώθοντας άσχημα για την ταραχή που προκάλεσε κι ετοιμάστηκε να φύγει.

«Έντελ... συγγνώμη».

Η φωνή της, παραιτημένη από τη δύναμη και τη σιγουριά που έβγαζε συνήθως, σε συνδυασμό με την τελευταία λέξη που ξεστόμισε, τον έκανε να γυρίσει ξαφνιασμένος. «Για ποιο πράγμα;», ρώτησε ανήσυχα.

«Ήμουν σκληρή μαζί σου... κι άδικη», απάντησε εκείνη κοιτάζοντάς τον κατάματα. «Σου είπα πολύ άσχημα λόγια που δεν άξιζες ν' ακούσεις. Δεν... δεν θα 'θελα να 'χες πεθάνει εσύ στη θέση της».

Ο Έντελ δεν ήξερε τι να πει: δεν είχε ξεχάσει τα λόγια της, μα σε καμία περίπτωση δεν της κρατούσε κακία γι' αυτά, ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή, που την έβλεπε να πονάει. «Δεν είναι κατάλληλη ώρα για τέτοιες κουβέντες», της είπε διστακτικά. «Κοίτα να ξεκουραστείς και-»

«Ήξερα πως η Σενίτ δεν ήταν καλά», του είπε κάνοντας τα μάτια του να καρφωθούν στα δικά της. «Είχα δει τι της κάνανε οι κρύσταλλοι και πόσο την επηρεάζανε. Ούτε εσύ, ούτε εγώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι για να την αποτρέψουμε απ' το να πάει στην Γκρίζα Γη εκείνη τη μέρα. Ήσουν καλός σύζυγος, Έντελ. Κι έκανες για εκείνη τεράστιες υπερβάσεις. Και είμαι σίγουρη πως είσαι και καλός παππούς για την εγγονή σου».

«Σε... ευχαριστώ πολύ», μουρμούρισε ο γηραιός άντρας και ξαφνικά ένιωσε πιο ανάλαφρος. Κατά βάθος ήξερε πως έκανε ό,τι μπορούσε για την αγαπημένη του σύζυγο, μα οι κουβέντες των άλλων πάντα τον επηρέαζαν. Το να λαμβάνει μια τόσο απρόσμενη επιβεβαίωσει από τη γυναίκα που με τα λόγια της τον χτύπησε πιο σκληρά από κάθε άλλον, ήταν ανακουφιστικό.

«Σήμερα θυμήθηκα πόσο λάθος είναι να μένεις στην επιφάνεια», συνέχισε να του μιλάει κάπως ζαλισμένα. «Να μην βλέπεις το βάθος. Ζούσα χρόνια με την ψευδαίσθηση ότι έπραττα τα πάντα σοφά κι έκανα το καλύτερο για όλους. Έπρεπε να με καθαιρέσουν για ν' αρχίσω να βλέπω ξανά το βάθος. Είδα τόσα πολλά, Έντελ· εδώ και χρόνια Νεράιδες και Δράκοι βασανίζονται κι εγώ δεν νοιάστηκα ποτέ να μάθω τι συμβαίνει στους εξόριστούς μας, ή τι έκαναν οι Τζέργκα αφ' ότου κατέλαβαν τη Χώρα των Δράκων. Εσένα σου μίλησα τόσο σκληρά κι ήρθες να μ' ελευθερώσεις. Κι ένας Καλικάντζαρος, ένα από τα πλάσματα που υποτιμούμε, με έσωσε από βέβαιο θάνατο».

«Ο Σάντριγκορ ήταν που επέμεινε να έρθουμε. Ντρέπομαι που το λέω, μα εκείνος μ' έπεισε. Δεν ήθελε να σε αφήσει».

«Είναι στ' αλήθεια υπέροχος! Να φανταστείς ότι μ' έκανε να χαμογελάσω μέσα σ' όλο αυτό...»

Για λίγο φάνηκε στον Έντελ πως είχε και πάλι μπροστά του την ιέρεια κι όχι την Αρχιέρεια. Κοίταξε ξανά το πρόσωπό της και κατσούφιασε, αλλά όχι επειδή είδε την ουλή της. «Ραβάννα... δεν χαμογελάς πια», διαπίστωσε με λύπη, συγκρίνοντάς την με τον παρελθοντικό της εαυτό.

«Ναι, όχι πια», είπε ανέκφραστα εκείνη και κοίταξε αλλού.

«Φαντάζομαι πως πέρασες πολλά και πως δεν σου αρέσει να μιλάς, αλλά... αν θελήσεις ποτέ, να ξέρεις ότι μπορείς να μου μιλήσεις. Ακόμα κι αν δεν έχεις τη Σενίτ, είμαι εγώ εδώ κι είμαι κι εγώ φίλος σου».

Εξαντλημένη, ξάπλωσε και πάλι και του είπε με κλειστά μάτια: «Έχεις χρυσή καρδιά, Έντελ. Σε ευχαριστώ». Ο Άνθρωπος χαμογέλασε.