"ကင္ထယ္ေယာင္း"
ေခၚသံၾကား၍ ကားတံခါးဖြင့္ေနရင္း ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါႏွင္းဆီေလးက
လက္ကိုင္ဖုန္းကို ျမင္သာေအာင္ကိုင္ျပ၏။
"ဖုန္းက်န္ခဲ့တယ္ "
ခပ္ျပတ္ျပတ္သာေျပာၿပီး ခန္းစည္းကို ပိတ္ခ်
လိုက္၏။ ညေနေစာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း
ႏွင္းဆီေလးက ေနေရာင္ေတြကိုသိပ္မႀကိဳက္တက္ေပ။
"ဟုတ္သားပဲ"
ေဆးလိပ္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဴးေတြေၾကာင့္
အေမာမခံႏိုင္ရသည့္ၾကားထဲ၌
အိမ္ေပၚသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္တက္ရေပဦးမည္။
ေျခေထာက္ေတြဟာတုန္ရီေနၿပီး
လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာလည္း သိပ္အဆင္မေျပ။
"အခုတေလာဘယ္ကို စိတ္ေရာက္ေနလို႔ ခဏခဏ ေမ့ေနရတာလဲ"
အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း
ႏွင္းဆီေလးသည္မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္လႊဲ၍
သံသယေမးခြန္းႏွင့္ဆီးႀကိဳသည္။
သို႔ေသာ္သူ႕မွာ ခြန္းတုန္႔မျပန္ႏိုင္ေသး။
ဟိုနားႏွင့္ဒီနားေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကိုပင္
သူေတာ္ေတာ္ေလး ေမာဟိုက္ေနသည္။
ဘယ္ေသာအခါမွ ဆူပူအျပစ္တင္ျခင္းမ်ိဳး
အလ်ဥ္း မ႐ွိခဲ့သည့္ ႏွင္းဆီေလးက
ဒီရက္ပိုင္း၌ မၾကာခဏဆိုသလိုမယုံသကၤာေမး
ခြန္းေတြ ေမးတတ္လြန္းသည္။
ခ်ာတိတ္ ႏွင့္လည္း အထင္လြဲေနပုံရ၏။
" ေမာင္က ဘယ္မွ စိတ္မေရာက္ပါဘူး ၊ေမာင့္ေကာင္
ေလးကသာ အေတြးမ်ားေနတာ "
စားပြဲေပၚတင္ေပးထားေသာ ဖုန္းကိုထယ္ေယာင္း ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ႏွင္းဆီေလး၏ ပါးအိအိကို
ဖ်စ္ညစ္ပစ္ရန္လက္႐ြယ္လိုက္ေတာ့
ႏွင္းဆီေလးက ေနာက္သို႔ဆုတ္ခြာသြားသည္။
"ငါေတာ့ မထင္ဘူးေနာ္ ၊ မင္းဆိုင္က ဝန္ထမ္း
ေကာင္ေလးနဲ႔ မင္းက "
"ဟာ ေပါက္ကရေတြကြာ ၊သူ႕မွာ ႀကိဳက္ေနတဲ့
သူ႐ွိၿပီးသားပါ "
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ဆြဲဖက္သည္ကို
အဖက္မလုပ္ သည့္အျပင္
အတြန္းပါ ခံလိုက္ရေသး၏။
ႏွင္းဆီေလးကသူေပးေသာ အေျဖကို သိပ္
ေတာ့လည္း ယုံၾကည္ပုံမရ။သူ႕ကိုသာ
မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
YOU ARE READING
If(The Story of V)
Fiksi Penggemarအကယ်၍များ ဝတ်လွှာစိမ်းနှင့် ပန်းနှင်းဆီတွေကိုသာ မမြတ်နိုးခဲ့မိဘူး ဆိုပါလျှင်
