The one next door & me

De uitnodiging

Nadat mijn moeder en ik zowat het hele shoppingcentrum van Rijsel hadden leeggeroofd, kreeg ze onderweg naar huis een "geweldig" idee. Ze wist dat ik heel enthousiast was over het krijgen van nieuwe buren. Dus stelde ze voor om een uitnodiging in hun brievenbus te droppen. Het huis is woonklaar, dus ze zouden tegen morgen al helemaal verhuisd moeten zijn. We waren samen aan de ronde keuken tafel gaan zitten om samen te bedenken hoe we de brief zouden schrijven. Hij moest zeker vanavond nog in de brievenbus, want blijkbaar waren onze nieuwe buren vandaag al begonnen met hun spullen te verplaatsen naar hun nieuwe huis. Spijtig genoeg hebben we hen alweer gemist.

'Begin met: " Beste nieuwe buren" ,' stelde ik voor.

Ze schudde haar hoofd van nee.'Dat is zo streng en formeel. We moeten overkomen als leuke mensen die niet nors zijn.'

Ik knikte.' Oké, je hebt een punt.'

'Wat dacht je van:" hey nieuwe buren" ?' vroeg ze.

Ik keek haar geïrriteerd aan.' Dat is bijna net hetzelfde als ik zei.'

'Ja, maar "hey" is veel vrolijker dan "beste".' verdedigde ze zich.

Ik haalde mijn schouders op.' Je doet maar.'

Ik besloot me er niet meer mee te bemoeien en liet haar gewoon schrijven. Als hij zo erg zal zijn als ik denk, kan ik altijd voorstellen de brief te bezorgen. Natuurlijk bezorg ik hem dan een regelrechte reis naar de vuilnisbelt en dump een beleefde, welgemanierde brief bij onze buren. Ze zou er wel achterkomen, maar ze kan nooit echt boos op me zijn. Ze weet dat ik alleen maar goed in zin heb.

Ik stond recht van op mijn stoel en zuchtte.' Ik ben even op mijn kamer, roep me als je brief klaar is.'

Ze keek meteen verontwaardigd op. 'Ga je me niet meer helpen?'

Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. 'Jij bent zoveel beter hierin dan mij. Je hebt helemaal geen hulp nodig.'

Ik moet toegeven dat ik zwart zag van het liegen, maar als tiener doet iedereen dat toch wel eens om hun ouders blij te maken? Zoals ik al zei: ik heb geen kwaad in zin, ik bedoel het goed. Ik liep de keuken uit en liep weer de trap op waarna ik meteen afsloeg naar rechts. Ik liet me achterwaarts op m'n bed vallen en keek naar mijn plafond. Maar de gedachten wouden hun gang niet gaan, dus was ik het al snel beu. Ik stond terug recht en liep naar mijn zwarte stereo die op m'n bureau staat. Ik haalde mijn Samsung uit mijn achterzak en sloot hem erop aan. Mijn muziek lijst schoot meteen aan 'Wiz Khalifa- See You Again' begon te spelen. Het liedje deed me een beetje denken aan Ellie. Maar niet voor lang. De danskriebels namen mijn lichaam over en het enige waar ik nog aan kon denken is wat mijn volgende pas zou zijn. Ik begon in het rond te springen en te doen, van elegante pirouettes tot hip hop passen. Ik bleef een tijdje door doen, tot ik het zo warm kreeg dat ik hoge nood had aan wat frisse lucht. Ik deed de deuren van mijn balkon wijd open en genoot van het frisse windje dat naar binnen vloog.

'Geniet je er van?'

Ik smoorde een kreetje van de onverwachte stem en keek naar beneden.

Ik ontspande meteen toen ik zag dat het Dries was, mijn beste vriend van op school. Hij woont hier een paar straten verder en komt meestal langs zonder het even te melden, zoals nu.

Ik grinnikte.' Wat doe jij hier weer, aap?'

Hij deed alsof hij diep gekwetst was en zei:' Camille, ben ik hier niet meer gewenst?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Om niet meer gewenst te zijn, moet je ooit gewenst zijn. Dat ben je niet.'

Hij wist goed genoeg dat ik het zei om te lachen. Ten eerste kent hij me beter dan wie dan ook en ten tweede kon hij het wel raden aan de toon van mijn stem. Toch besloot hij om ons toneeltje verder te zetten.