The one next door & me

Het pannenkoeken spel

WAARSCHUWING! Dit hoofdstuk kan vuile dingen en taal bevatten. Ik zal je waarschuwen wanneer het begint voor moest je hier gevoelig voor zijn.
Al een volledige week hielden we ons aan de eerste en tweede deal. Buiten enkele glimlachjes en knikjes als we elkaar tegenkwamen op straat, was er geen enkel contact tussen ons, maar we waren geen vijanden van elkaar geworden zoals we ook hadden beloofd. Dries was al enkele keren langsgeweest en hij was blijkbaar maar al te blij met het nieuws dat Matthieu en ik elkaar zouden negeren. Wat hij niet wist is dat het een wedstrijd is om te zien wie er het eerst zou bezwijken. Een wedstrijd die zeker weten ga winnen. Ik durfde hem dat niet vertellen, hij zou me vastketenen in zijn kelder zodat ik zeker weten geen enkel contact zou maken met de jongen die hij voor geen haar lijkt te vertrouwen en een  diepe haat voor koestert. Ookal kent hij hem niet, maar zo is Dries nu eenmaal. Hij heeft altijd al een oordeel klaar over mensen nog voor hij er nog maar een woord mee gesproken heeft, maar ik mag niet praten. Ik ben namelijk zelf ook zo.  Ik had Matthieu al van de eerste dag als "slecht" bestempeld.
Het viel me op dat wanneer Dries er is, Matthieu altijd toevallig op zijn balkon staat, ons huis voorbij loopt of- als wij in de tuin zitten- ook in de tuin zit. Alsof hij een soort waak hond is om te zien of Dries me ook nog maar op één verkeerde manier aanraakt.Hij weet dat we hem kunnen zien, want we maken vaak oogcontact met hem. Correctie: ik maak vaak oogcontact met hem. Dan gaat hij grijnzen en knipogen. Natuurlijk alleen als Dries niet kijkt, want doen doet hij alsof hij ons niet gezien heeft. Alsof hij recht door ons heeft gekeken en ineens heel geïntereseerd is in zijn horloge, die hij niet eens heeft.

Ik lag in mijn bed en staarde naar mijn witte plafond die ik bedekt had met sterretjes. Ik had ze daar gehangen toen ik zes jaar was. Ik was bang in het donker, dus kwam mijn ma met het idee om er sterretjes op te hangen aangezien ik graag naar de sterren keek, het me kalmeerde en er zo wat licht in mijn kamer was. Maar nu schenen ze niet, nog niet. Het was nog maar vijf uur en dus nog niet donker genoeg voor hun om te stralen, aangezien het zomer is en het om vijf uur hoe dan ook bijna altijd nog licht is. Ik zuchtte en probeerde over onderwerpen na te denken, zoals ik altijd deed. Het houdt me aangenaam bezig en het is goed voor mijn hersenen, denk ik. Maar wanneer ik nu mijn denk proces in gang wou zetten, begon dat met dingen waar ik totaal niet aan wou denken. Ik draaide me om op mijn zij en keek door het raam van mijn balkon. Er was daar niets te zien, dus draaide ik me terug om naar de sterren. Waar er eigenlijk ook niets te zien valt. Met een zucht stond ik op uit mijn bed. Ik moet nodig eens wat meer vrienden maken, dacht ik. Niet dat ik geen vrienden heb, maar de meeste wonen gewoon te ver om even langs te komen en me gezelschap te houden. Ik liep mijn kamer uit en ging naar de woonkamer. Daar eenmaal aangekomen, liet ik me in de zetel zakken en zette de televisie aan. Ik zapte en zapte en bleef maar zappen op zoek naar iets dat niet te maken had met koken of een of andere tv-show voor bejaarden. Ik liet het uiteindelijk op een dierenprogramma staan en na een tijdje voelde ik mezelf langzaam wegglijden. Het begon met een waas voor mijn ogen en in mijn hoofd en daarna was er enkel nog een duisternis rondom me. Ik hoorde nog steeds en was me nog half bewust van mijn omgeving, maar mijn lichaam was blijkbaar doodmoe. Dat was het in iedergeval tot de deurbel mijn lichaam met een schok deed wakker schudden. Ik gaf mezelf vijf secondjes om te bekomen voor ik ging open doen, maar de persoon aan de andere kant dacht daar anders over. De bel ging nogmaals en ik haaste me naar de deur. Ik deed snel mijn haar en kleren wat goed en trok vervolgens de deur open.
Voor me stond Matthieu, steunend tegen de muur met zijn linker hand en alweer met een grijns om zijn lippen. Ik vouwde mijn armen om elkaar en liet mijn rechter heup wat lager zakken. Zo'n typisch bitchy houding.
'Heb je eindelijk de deal opgegeven?'vroeg ik hem plagend.
Hij snoof. 'Niet hopen, schattig snoetje. M'n moeder stuurde me. Ze vroeg zich af of je nog wat eieren over hebt voor ons. Dan kan je zometeen mee genieten van wat pannekoeken. Zij vroeg het, niet ik. Dus de weddenschap gaat nog steeds door.'
Ik deed de deur wat wijder open en liet hem binnenkomen.
'Ik zal even kijken. Wacht jij even hier',zei ik.
Hij knikte en ik draaide me om en baande de keuken in. Ik opende de koelkast en pakte meteen de eieren omdat ik perfect wist waar ze staan. Mijn moeder is-zoals ik al eerder vernoemde- een controle freak en alles in huis heeft zijn vaste plaats.
Ik opende de doos en zag dat er nog vier van de twaalf over waren. Ik liep terug naar Matthieu en gaf hem de doos.
'Ik heb er nog vier. Hopelijk is dat genoeg?'
Hij knikte.'Tuurlijk bedankt. Kom je mee? Mijn moeder heeft echt uitsluitend naar je gevraagd.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee hoor. Ik heb hier nog het één en ander te doen',loog ik.
Hij hield zijn hoofd schuin en keek me uitdagend aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op en leunde tegen de muur.
'Jij vind mij een slechte acteur. Wel, ik vind jou een vreselijke leugenaar. Niet bang zijn, ik ga geen move op je doen. Of je eten vergiftigen met een liefdes drankje,'zei hij terwijl hij een stap dichter kwam', tenzij je dat wilt?'
Ik lachte. Een geforceerdere lach bestaat er niet, eigenlijk was ik gewoon bloed nerveus omdat hij zo dicht bij me staat en ergens lachte ik hem ook uit om de grote hoeveelheid zelfvertrouwen hij heeft. Maar ik ben vooral nerveus en dan doe ik nu eenmaal rare dingen. Geen idee waarom ik vooral nerveus ben, het is gewoon zo'n jongen waar iedereen nerveus van word als ze zo naar je kijken als hij nu naar me aan het kijken was. Als hun lichaam zo gekromd en sexy naar je toe, maar ook van je weg, staat. Hij is intimiderend en hij weet het. Hij weet welk effect hij op mijn tienerbrein heeft en maakt daar maar al te graag gebruik van.
Hij kwam nog een stap dichter en keek me gevaarlijk in de ogen. Ze leken te lachen, maar ook te zeggen 'maak nu geen geintjes of ik ga je vermoorden'.
Intinctief deed ik een klein stapje naar achter en fronste.
'Wat?'vroeg ik, terwijl ik met een van de armbanden rond mijn pols speelde. Ik wou naar mijn handen kijken,zoals ik altijd deed als ik nerveus ben, maar zijn groene ogen hielden de mijne gevangen.
'Niet meer tegen me liegen, Camille. Ik meen het. Het maakt me kwaad als je tegen me liegt', zei hij stilletjes.
Ik slikte.'Sorry, kun je alsjeblieft wat verder gaan staan. Dit is een beetje te dicht voor mensen die elkaar zouden moeten negeren.'
Hij keek me nog even aan en zette toen een klein stapje naar achter, je merkte niet eens echt het verschil.
'Kom je nou mee of niet?'
Hij liep naar de deur en stapte het trapje af naar buiten. Ik dacht niet na en liep hem gewoon achterna naar buiten en daarna naar zijn huis. Toen we aan de voordeur kwamen deed Roni net open. Ze glimlachte breed en nam me meteen in haar armen.
'Oh, je bent gekomen! Maar ik heb slecht nieuws! Ik heb al enkele pannekoeken gebakken, maar ik kreeg net een telefoontje van Stef en hij wilt dat ik meteen bij hem kom. Hij is bezig aan onze zaak die we in het dorpje gekocht hebben. Kunnen jullie er nog enkele bakken?'vroeg ze.
Ik knikte en Matthieu haalde zijn schouders op.'Tuurlijk,mam. Succes ermee.'
Ze keek even naar mij en leek sorry te willen zeggen omdat ze weg moest, maar glimlachte nog eens naar me en draaide zich om naar haar zoon.
'Laat wat voor ons over hé! Want ik ken jou! Veel plezier en hou de keuken wat proper! Sorry en tot later!'
Ik zei mijn gedagje en volgde daarna Matthieu het huis in. Het was bijna nog helemaal hetzelfde als toen Ellie het achterliet. Alleen waren de meeste meubels vervangen en de beige verf begon al wat aftebladderen door het lange leeg staan. Matthieu moest me niet tonen waar de keuken was, ik kende dit huis waarschijnlijk beter dan hem. Hij liep meteen naar het fornuis en ik ging naast hem staan. Hij goot wat deeg op de pan en keek me aan. Uit het niets begon hij te grijnzen als die enge kat uit Alice in wonderland. Mijn lichaam verstijfde meteen. En ik hoop dat het alleen mijn lichaam is die dat deed. Want we zijn alleen bij hem thuis en ik weet dat deze jongen heel vaak foute gedachten heeft.
'Wat? Waarom kijk je zo? Stop er mee. Het is eng.'
'Zullen we het pannenkoeken spel spelen?' Vroeg hij nog steeds met diezelfde grijns.
Ik fronste. Het pannenkoeken spel. Wat the fuck is dat nou weer?
Hij zag mijn verwarring en lachtte.
'Geen zorgen. Zo erg is het niet. Het is een spel om elkaar beter te leren kennen.'
Ik haalde mijn wenkbrauwen op en onderbrak hem nog voor hij zijn uitleg kon geven. Er moet wel een addertje onder het gras zijn. We hebben het hier over meneertje arrogant.
'Wat ? Elkaar lichaamelijk leren kennen of...?'
Ik maakte mijn zin niet af, want hij keek me geïrriteerd aan.
'Laat me nu gewoon uitleggen. Camille, jezus. Oké, dus ik stel je bijvoorbeeld een vraag over mij. Wat mijn lievelings kleur is ofzo. En als jij dat juist hebt, mag je een hap van je pannenkoek eten. Als je het fout hebt, dan mag ik een hap nemen. Wie zijn pannenkoek het eerst op heeft, wint.'
Oké, dat is iets totaal anders dan ik had verwacht. Het klonk zelf nog leuk.
'Maar weet je? Wij zijn al volwassen genoeg om de oudere versie te spelen. Dit speelde ik toen ik negen was en nieuwe vrienden leerde kennen. Wij doen er iets extra bij. De verliezer moet een kledingstuk uitdoen.'
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik had enkel een t-schirtje, een schortje, mijn schoenen en natuurlijk ondergoed aan.
'Had je gedroomt.'
Hij grinnikte.'Wat? Is kleine Camille bang? Of ben je nog een klein kind? Ik daag je uit om dit spel met me te spelen of wil je niet dik ingemaakt worden?'
Ik ben altijd al slecht geweest in uitdagingen afwijzen. Ik voel me er zwak door. Maar als hij hier naakt wil zitten,dan moet hij dat maar weten. Ik zou hem dik in maken in plaats van hij mij. Ik gaf hem mijn hardste blik en hief mijn kin in de lucht om er toch een beetje stoer uit te zien.
'Uitdaging aanvaard. Kom maar op met die pannenkoeken en je domme vragen waarop ik het antwoord niet eens wil weten.'
Hij grijnsde en ik kreeg er kriebels van over mijn lichaam. Ik werd er zelf bang van, maar het maakte tegelijk iets in me los. Dit is totaal niets voor mij en deze jongen laat me dit doen. Deze jongen laat me een raar spel spelen en zorgt ervoor dat ik me vreemd voel. Ik hoop dat dit niet is hoe mensen zich voelen als ze verliefd zijn. Maar als ik verliefd zou zijn, zou ik dat zelf wel weten. En verliefd zijn op Matthieu is bijna onmogelijk. Je aangetrokken voelen tot hem is een heel ander verhaal. En ik was ook gewoon aangetrokken tot hem, niet meer dan dat, en dat is normaal want hij is één van de knapste jongens die ik ooit al heb gezien.