The one next door & me

schildpadkostuum en chocolademelk

Een klein kneepje in mijn linker hand was het eerste dat ik voelde toen ik terug bij bewust zijn kwam. Een beetje verder hoorde ik mensen tegen elkaar fluisteren, maar ik kon niet verstaan wat er precies gezegd werd. Ik dwong m'n ogen om zich te openen ookal leek dat maar moeizaam te gaan. Alles was een beetje wazig in het begin, maar ik kon toch de meeste dingen van elkaar onderscheiden. Ik lag duidelijk op een bed in een ziekenhuis kamer. Wanneer ik naar links keek om te zien wie mijn hand vast had, werd ik gerustgesteld door een glimlachende Dries.

'Hey Camy', zei hij zachtjes.
'Hey', zei ik terug met een klein glimlachje.

Mijn aandacht werd al meteen naar iets anders getrokken dan Dries geruststellende gezicht en onze in elkaar gevlochten handen. Want ik hoorde voetstappen naderen en kneep mijn ogen tot spleetjes om te zien dat Matthieu samen met een dokter net aan mijn bed kwam staan. Matthieu glimlachte van hier tot in Tokio en knielde neer naast het bed. De dokter bekeek ons gewoon even en focuste daarna op de papieren in zijn handen.

'Hey daar slaapkoppie. Wat ben ik blij om die schattige bruine oogjes van je te zien,'groette Mathieu.

Ik grinnikte.'Domkop.'
Ik wist dat ik alweer aan het blozen was, maar misschien zouden ze denken dat het door de dikke lakens komt die op me liggen.

Matthieu ging terug rechtstaan om naar de dokter te luisteren en liet zachtjes zijn hand op mijn schouder rusten.

'Ik heb daarnet met meneer gesproken', zei hij gebarend naar Matthieu,' en wij zijn tot de conclusie gekomen dat je in staat bent het ziekenhuis deze avond te verlaten. Onder voorwaarde dat er eerst wat testen worden uitgevoerd en dat je niet meer alleen bent tot de wonde genezen is. Het kan mogelijk zijn dat er nog nawerkingen komen van de harde klap net als het flauwvallen en de bloedneuzen', zei de dokter op een formele toon.
Het enige wat ik kon denken was:bloedneuzen??!!

'Het gaat hier om een hersenschudding, maar niet zo'n erge,' ging hij door,' De wonde op je voorhoofd is al helemaal verzorgd en ontsmet. Het verbandje liefst nog enkele dagen laten zitten. En af en toe te verschonen. Ik heb uw vrienden enkele verbanden meegegeven. Is dit allemaal oké voor u?'

Ik kon alleen maar knikken en glimlachen.

'Oké, prettige dag nog. Er komt binnen een uurtje een verpleegster om je mee te nemen en de testen te doen.'

'Oké, dankuwel meneer', zei Matthieu.

De dokter verliet vlug de kamer en liet me alleen met twee jongen waar ik me op dit moment niet zo goed bij voelde. Met Dries was het ongemakkelijk vanwege zijn bekentenis en met Matthieu was het ongemakkelijk omdat Dries erbij was. Ik had nog liever gehad dat mijn gezelschap bestond uit een oude hond met astma en hondsdolheid dan met deze twee. Ze raakten me allebei aan en ik wist dat ze allebei naar me keken. Maar ik keek in de plaats rond in de kamer.
Op de vensterbank stonden allemaal kleine en grote knuffelbeertjes. Er hing een spiegel in de vorm van een zonnetje op de muur recht voor me en ernaast was er een schildering van een cartoon slang. Er hingen ook kleurijke slingertjes en enkele disney posters.

'Lig ik nu serieus op een kinderkamer?'vroeg ik aan niemand in het bijzonder.

Dries grinnikte.'Tja, we kunnen jou nu niet echt volwassen noemen. Nee, grapje. Er waren alleen nog maar kinderkamers over op het spoedgedeelte. Onze oprechte excuses, prinsses.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Ah ja, mij hoor je niet klagen. Ik vind die poster van de Dalmatiërs en die knuffelbeer van Winnie The Pooh best wel cool.'

'Hoe hard heb je jouw hoofd gestoten?'vroeg Matthieu met een lach.

Ik haalde mijn schouders op. 'Hard genoeg aangezien ik hier lig.'