The one next door & me

De supermarkt

Dries en ik hadden de hele ochtend nog doorgebracht achter de tv. Mijn ouders protesteerden wel dat we beter iets buiten zouden doen, maar we luisterden niet echt naar hun.Ze wouden gewoon de televisie voor hun zelf, maar omdat Dries wat lekker eten voor hun had overgelaten, wouden ze niet boerig overkomen door hem zijn tv-tijd te ontnemen. Mijn ouders besloten dan maar om eens naar het stad te gaan aangezien ze niets nuttigers te doen hadden. Dries en ik aten in de middag een pizza in de zetel en dan gebeurde het. De deurbel ging, twee keer kort na elkaar. We keken elkaar aan, smeten zo snel mogelijk ons stuk pizza terug in hun doos en stonden om het snelste op. Eenmaal in de gang aangekomen vochten we met elkaar om wie er het eerste bij de deur zou zijn om open te doen. Ik won nadat ik hem bijna tegen mijn moeder haar favoriete vaas aan duwde en hij mij liet winnen in de vrees iets te breken. Onze vecht kunsten kennende was hij niet alleen bang om vazen te breken, maar ook ledematen. Ik deed de deur open en Roni, mijn nieuwe buurvrouw stond aan de andere kant.

'Hey, mevrouw!'zei ik opgewekt.

Ze keek even langs me heen waar Dries stond en glimlachte naar ons allebei.

'Hey, Camille en Dries. Sorry maar we hebben jullie brief nu nog maar gevonden. We dachten dat we nog geen post zouden hebben,' Legde ze uit,' we zouden graag eens een keertje bij jullie komen eten! Kunnen we elkaar wat beter leren kennen.'

Ik klapte enthousiast in mijn handen.'Mooi zo! Kunnen jullie vanavond al? Jullie hebben waarschijnlijk nog niet zoveel in huis en ik kan echt niet wachten om jullie te leren kennen. Jullie lijken me leuke mensen.'

Ze twijfelde even.' We hebben inderdaad nog niets in huis en ik zou het ook geweldig vinden om een babbeltje met jullie te slaan. Vinden jouw ouders dat niet erg? Want zij weten nog van niets.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, die zijn net als mij. Die zeggen geen nee tegen een kans op een gezellig avondje.'

Ze glimlachte. 'Oké dan. Moest het toch veranderen mag je dat gewoon zeggen. Dan bestellen we wel een pizza. Matthieu zaagt al een week om nog eens pizza te eten.'

'Anders wil ik wel pizza voor hem maken? Of een bestellen?'stelde ik voor.

Ze wapperde met haar hand. 'Ahn nee! Hij moet maar zijn plan trekken. Van mij mag je pizza bestellen. Dan moeten wij ons niet schuldig voelen voor al je werk.'

Nu was het mijn beurt om te wapperen met mijn hand.'Ahn nee, ik kook graag. Je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen. Kun je er zijn rond zes uur dertig?'

Ze glimlachte en knikte. 'Tuurlijk we zullen er zijn.'

'Fijn! Wilt u misschien nu al even binnen komen?'vroeg ik.

'Nee nee, bedankt. Ik moet nog enkele dingen uitpakken.'

Ik trok een pruillipje.' Toe eventjes maar. Snel even iets drinken en dan kan je terug gaan uitpakken.'

Ze schudde haar hoofd.' Dankje dat is heel aardig, maar doen jullie maar tiener dingen. Ik wil alles tegen morgen uitgepakt hebben. Ik kan soms wat perfectionistisch zijn.Een ander keertje!'zei ze vrolijk.

Ik knikte begripvol. 'Oké dan! Dat zal ik onthouden. Je bent nog niet van me af. Tot vanavond!'

'Tot vanavond!'

Ze zwaaide nog even achterom en liep toen naar haar voordeur. Ik deed de mijne dicht en draaide me om. Ik wou iets zeggen tegen Dries, maar zag dat hij er niet meer stond.

Verbaasd liep ik de gang door, wanneer ik en deur passeerde keek ik even goed de kamer rond. Hij was al niet in de keuken. Ik liep door tot aan de woonkamer en daar was hij zo te zien ook al niet.